Ξέρω ότι θα γίνω δυσάρεστος σε κάποιους συναδέλφους και φοιτητές με το σημερινό κείμενο αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα. Μπορεί κάποιοι να με (ξανα)κατηγορήσουν ως μνημονιακό παπαγαλάκι αλλά νομίζω ότι οι συγκεκριμένες σκέψεις μου δεν διαφέρουν από αυτές της σιωπηλής πλειοψηφίας. Το θέμα είναι η κόντρα Πανεπιστημίων – Πολιτείας σχετικά με το καθεστώς διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων. Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών έβγαλε προχθές απόφαση ότι αναστέλλει επ’ αόριστον τη λειτουργία του, λόγω του καθεστώτος διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων την οποία επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Δεν θα σταθώ στην προσωπική τραγωδία του να χάνεις τη δουλειά σου. Το βιώνει άλλωστε συνεχώς ο καθένας στο περιβάλλον του τα τελευταία χρόνια (και μπορεί αργότερα να έρθει κι η δική μου σειρά). Πιστεύω όμως ότι η αλληλεγγύη σε μια ομάδα που πλήττεται, γιατί αυτό υποθέτω κρύβεται πίσω από την απόφαση, δεν μπορεί να ξεφεύγει από κάποια όρια.

Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Τίθενται σε διαθεσιμότητα 1.350 διοικητικοί υπάλληλοι από τα Πανεπιστήμια προκειμένου να βγουν οι αριθμοί που πρέπει να δείξει η κυβέρνηση στην τρόικα. Το νούμερο δεν φαίνεται να προέκυψε από κάποιον σχεδιασμό, απλώς τόσοι έλειπαν από το «πακέτο διαθεσιμότητας» που πρέπει να ετοιμάσει η κυβέρνηση. Δύσκολη και άχαρη δουλειά αλλά τουλάχιστον θα έπρεπε να γίνεται με κάποια τεκμηρίωση και αξιολόγηση (λέξη «τζιζ» στο ελληνικό λεξιλόγιο). Μέσα στον Αύγουστο όμως αυτά είναι δύσκολα πράγματα να γίνουν σε έναν μήνα και το Υπουργείο πέταξε την καυτή πατάτα στα Πανεπιστήμια. Εκείνα είπαν όχι μόνο ότι δεν περισσεύουν διοικητικοί, αλλά λείπουν κιόλας.

Στη συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση είναι κοινό μυστικό ότι ούτε τα νούμερα του υπουργείου ήταν τεκμηριωμένα ούτε και το «δεν περισσεύει κανείς και θέλουμε κι άλλους» λέει την αλήθεια. Τι κάνουμε λοιπόν σε αυτό το ιδιότυπο «μπρα ντε φερ» Υπουργείου – Πανεπιστημίων; Με βάση την απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών βάζουμε λουκέτο στις λειτουργίες του Πανεπιστημίου (πλην της μισθοδοσίας), έως ότου πάρει η κυβέρνηση πίσω την απόφαση. Όσο δίκιο λοιπόν και να έχει το Πανεπιστήμιο, το χάνει μέσα σε μερικές αράδες κειμένου και συγκεκριμένα με την παράγραφο:

«Η Σύγκλητος του Ε.Κ.Π.Α. με λύπη της ενημερώνει την κοινή γνώμη ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών εξαναγκάζεται χωρίς τη θέλησή του σε αδυναμία εγγραφής των νεοεισαχθέντων φοιτητών, διεξαγωγής εξετάσεων, ορκωμοσίας πτυχιούχων και, γενικώς κάθε άλλης ακαδημαϊκής λειτουργίας και παροχής κοινωνικού έργου, καθώς και ανταπόκρισης στις διεθνείς υποχρεώσεις του»

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι μέχρι να λυθεί το πρόβλημα κρατάμε ομήρους τους φοιτητές (νεοεισερχόμενους, αυτούς που περίμεναν τον Σεπτέμβριο να δώσουν επαναληπτική εξεταστική, αυτούς που θέλουν να πάρουν το πτυχίο και να φύγουν για μεταπτυχιακά), ερευνητές με διεθνείς συνεργασίες κ.λπ. Κι αν η κυβέρνηση δεν υποχωρήσει, τι γίνεται; Θα χαθεί το εξάμηνο για χιλιάδες παιδιά που θα πληρώσουν την ανικανότητα συνεννόησης Υπουργείου και Πανεπιστημίων;

Φοβάμαι ότι η απόφαση αυτή δείχνει ότι οι Πανεπιστημιακοί συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε κλεισμένοι στη γυάλα μας, αποκομμένοι από τον έξω κόσμο. Μιλάμε στις συνελεύσεις για υποβάθμιση των Πανεπιστημίων, για το ότι δεν περισσεύει κανείς, για το ότι δεν θα μπορούν να επιτελέσουν την αποστολή τους και δεν βλέπουμε δίπλα μας πώς μας κοιτάει η κοινωνία την οποία υποτίθεται υπηρετούμε. Ποιους πείθουμε ότι κλείνοντας το Πανεπιστήμιο παλεύουμε για τα παιδιά τους που θα το βλέπουν μόνο απ’ έξω; Θα έχουν άδικο να μας κατηγορούν όπως τις άλλες συντεχνίες; Είναι θεμιτό να υποστηρίζουμε τα ακαδημαϊκά μας αιτήματα εκβιάζοντας και ιδιαίτερα σε ένα τέτοιο κοινωνικό πλαίσιο σαν το σημερινό; Εκτός κι αν όλα αυτά έχουν εκτός από ακαδημαϊκά και πολιτικά κίνητρα οπότε τότε ναι, βγάζει νόημα. 

Ας υποθέσουμε ότι το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να χτυπηθεί το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, εκτελώντας οδηγίες της Τρόικας και των εγχώριων ιδιωτικών wannabe πανεπιστημίων, όπως αναφέρεται στις διάφορες πανεπιστημιακές συνελεύσεις και ανακοινώσεις. Ένα τέτοιο σχέδιο δεν νομίζω ότι μπορεί να βρει καλύτερους συμμάχους από τέτοιες αποφάσεις. Μοιραία, οι πρακτικές του κλεισίματος των πανεπιστημίων κατά το δοκούν, θα αυξάνουν τα ελληνόπουλα της πελατείας του International Baccalaureate (ΙΒ) δηλ. του διπλώματος που χρειάζεται για να σπουδάσεις στο εξωτερικό. Αντί λοιπόν να κοιτάξουμε πώς θα γίνουμε εισαγωγείς φοιτητών της ευρύτερης περιοχής, γινόμαστε οι καλύτεροι εξαγωγείς.

Ναι, είναι σίγουρο ότι οι αποφάσεις της κυβέρνησης αφήνουν το Πανεπιστήμιο λαβωμένο. Ένα κλειστό όμως πανεπιστήμιο είναι ένα νεκρό πανεπιστήμιο. Αν λοιπόν προσπαθούμε να επουλώσουμε τις πληγές του κάνοντάς του ευθανασία κάτι δεν κάνουμε καλά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News