Έχω πολλούς λόγους να μου αρέσει το Μεταξουργείο. Τα βιώματά μου ξεκινάνε πριν από δεκαετίες, από την εφηβεία, όταν μέναμε στου Ψυρρή. Σήμερα χαίρομαι να το περπατάω, να τρώω ή να πίνω ένα ποτό με την παρέα μου στα μαγαζιά του και να το βλέπω να αντέχει, να αλλάζει, να παίρνει τα πάνω του μέρα με τη μέρα.

Έχω την αίσθηση ότι η βασική διαφορά του Μεταξουργείου από τις «παρόμοιες» γειτονιές του αθηναϊκού ιστορικού κέντρου (Ψυρρή, Γκάζι) είναι ότι έχει κατοίκους και δεν είναι ένας απέραντος μαγαζότοπος. Βέβαια, δεν είναι ένας μέρος για τον καθένα. Πρέπει να σου αρέσει το κέντρο και τα χρώματα, να μη φοβάσαι τα σκούρα δέρματα και τους διαφορετικούς και να σου μιλάει κάπως το παρελθόν και η ιστορία αυτής της πόλης. Είναι μια συνοικία για νέους, ανεξάρτητα από ηλικία και ανήσυχους ανθρώπους.

Αυτοί οι πολύχρωμοι άνθρωποι, που έχουν διαλέξει να ζούνε, ή και να δουλεύουν στο Μεταξουργείο νομίζω πως κάνουν κάθε χρόνο το πιο όμορφο καρναβάλι. Χωρίς σπόνσορες, χωρίς διαφημίσεις, χωρίς wannabe Βραζιλιάνες, χωρίς ανόητη δήθεν «πολιτική σάτιρα», χωρίς δεσμεύσεις από λαϊκές παραδόσεις ή «αναβίωση εθίμων». Ένας εντυπωσιακός χείμαρρος από πολύχρωμους, κεφάτους νέους ανθρώπους που χορεύουν κάτω από τους ξέφρενους ήχους κρουστών. Είναι εντυπωσιακός ο συνδυασμός της ελεύθερης, σχεδόν άναρχης, συμμετοχής σε μια καρναβαλική γιορτή που εξελίσσεται επί ώρες στα στενά της συνοικίας με μια αυθόρμητη ακηδεμόνευτη «τάξη». Δεν είδα ούτε ένα στράβωμα, ούτε μια παρεξήγηση. Μόνο γελαστά, χαρούμενα και ευφάνταστα μασκαρεμένα πρόσωπα.

Κάποιοι θα πρέπει να δούλεψαν πολύ και αθόρυβα γι’ αυτό. Μπράβο σας, παιδιά, και του χρόνου δυνατότερα! Το Μεταξουργείο έχει μέλλον.

Υ.Γ.: Να πούμε εδώ ότι εκτός από το κέφι υπήρχε και η διαμαρτυρία των απολυμένων εργαζομένων στο Saladin (Μεγάλου Αλεξάνδρου) που έχασαν τη δουλειά τους επειδή ζήτησαν να πληρώνονται κανονικά και να είναι ασφαλισμένοι. Γιατί, ρε Saladin;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News