Πρώτα τα αισθηματικά:

Είμαι από αυτούς που έβλεπαν ΕΡΤ. Ακόμη και μέχρι τώρα που έσβησε. Και, πολύ περισσότερο, την άκουγα. Πέρασα ένα σωρό βράδια της εφηβείας μου με τις βραδινές εκπομπές του κρατικού ραδιοφώνου, στη ζώνη 11 με 2. Ραδιόφωνο με φωνές ζωντανές, με μουσικές ωραίες, επιλεγμένες με άποψη.

Άκουγα καθημερινά το «Όσα παίρνει ο άνεμος», των Μαζάνη-Ραπτόπουλου – και ένα σωρό εκπομπές εξαίσιες, ενός αόρατου ραδιοφωνικού θιάσου. Άκουσα όλο το ραδιομαραθώνιο για τη συναυλία του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη, (ήμουν μικρός για να πάω), καθώς και όλη τη μετάδοση της συναυλίας του Σαββόπουλου στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1983. Πριν κοιμηθώ έσβηνα το φως και έβαζα τη θεατρική βραδιά στο πρώτο πρόγραμμα κάθε Κυριακή και, βέβαια, κάθε μέρα στις τέσσερις, επί 32 χρόνια, άκουγα τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, μια ώρα που εδώ και μια εβδομάδα δεν ξέρω τι να κάνω. Όλοι οι άνω των τριάντα μεγαλώσαμε με τα κρατικά κανάλια και ραδιόφωνα. Αλλά και αργότερα, όταν «ξέσπασε» η ιδιωτική τηλεόραση, και τα κρατικά γεροντοκόριασαν ραγδαία, εγώ πάντα τα έβλεπα και τα έβριζα, εννοείται.

Η ΕΡΤ του Πασόκ ήταν στο έλεος του κάθε κομματίσκου. Όταν άκουσα με τα αυτιά μου σε δελτίο τον τότε εκφωνητή, το 1989, Κώστα Χούντα, να μιλάει για τον «Κουτσονόμο» του Κουτσόγιωργα, είπα, πάει, έπεσε η Πασοκαρία.
Επί Μητσοτάκη το κιτσαριό στην κρατική δεν λεγόταν. Άθλια σόου φτήνιας και χουντικής αισθητικής. Διευθυντές να ανεβοκατεβαίνουν, χωρίς όμως ποτέ να υπάρχουν υπεύθυνοι συγκεκριμένοι και, βέβαια, άποψη για το πρόγραμμα (εδώ γελάνε ατελείωτα).

Ουδείς διαμαρτυρήθηκε που κόπηκαν οι παραγωγές, το θέατρο της Δευτέρας, που οι μαγικές ραδιοφωνικές θεατρικές βραδιές χάθηκαν, οι ελληνικές σειρές τελείωσαν, και σιγά-σιγά και κάποιες δημοσιογραφικές που ξέφευγαν από την πεπατημένη, δηλαδή να δείχνουν τα δυσάρεστα άλλων κόσμων, της λατινικής Αμερικής και πέρα, για το σήμερα, το εδώ και το τώρα τίποτα, τίποτα, τίποτα. Και θυμίζω στους κομμένους μαχητικούς δημοσιογράφους, πόσο και οι ίδιοι κατηγορήθηκαν ότι τα παίρνουν από την κρατική, πουλώντας αγωνιστικότητα γιαλαντζί, άποψη που ποτέ δε συμμερίστηκα και ας ανήκω, πλέον, στους «μουτζαχεντίν του φιλελευθερισμού», όπως οι ίδιοι γράφουν σε άρθρα όλο όψιμη επανάσταση.

Δεν θα πω για τα πώς και τα γιατί, τα λένε μέρες τώρα πιο ειδικοί και γνώστες του θέματος. Ναι, η ΕΡΤ είχε θαυμάσιους και δημοσιογράφους και παρουσιαστές και παραγωγούς και τεχνικούς, αλλά και πολύ σαβούρα, που όλοι μαζί, ένας πολτός, ήταν «εργαζόμενοι», άρα και ιεροί. Και μιλάω εκ προσωπικής πείρας, και όχι μόνο γενικά. Και, βεβαίως, πλέον είχε γίνει αποκλειστικά και μόνο δημοσιογραφική. Η ΕΡΤ είναι μια υπόθεση, ως επί το πλείστον, των δημοσιογράφων. Αυτοί έτρωγαν ψωμί και παντεσπάνι, κυρίως, αυτοί βολεύονταν, αυτοί έκαναν γνωριμίες και νταραβέρια, αυτοί εξαγόραζαν θέσεις με απόψεις ή σιωπή (συγγνώμη, παιδιά, αλλά έτσι είναι).

Η ΕΡΤ παρ' όλα αυτά ήταν ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Μας άρεσε να τη βρίζουμε, αλλά θέλαμε να είναι πάντα εκεί, τίποτα δεν μας θύμιζε περισσότερο την Ελλάδα της ηρεμίας που χάσαμε, όσο οι καθώς πρέπει συζητήσεις, και η «σοβαρότητα» των παρουσιαστών που οδήγησαν μια γενιά τηλεθεατών στα πιο βαθιά χασμουρητά. Και, βεβαίως, για το απαράμιλλο αρχείο της, τις εκπομπές του Φρέντυ Γερμανού, αλλά και όλα αυτά τα ντοκουμέντα που πρόλαβαν και ψηφιοποιήθηκαν.

Ο σκληρός ρεαλισμός τώρα.

Ο Σαμαράς πυροβόλησε την ΕΡΤ, όπως ο Μπιλ στην ταινία του Ταραντίνο σκοτώνει τη γυναίκα που αγαπάει με μια σφαίρα στο κεφάλι, και της σκουπίζει μετά τα αίματα. Κουτσά στραβά, με εκλάμψεις ανεξέλεγκτες, τα κρατικά κανάλια ήσαν πλήρως ελεγχόμενα. Οπότε, ο νέος φορέας θα φτιαχτεί σε «αξιοκρατικές» βάσεις; Θα είναι η παγκόσμια πρώτη που μια κυβέρνηση κλείνει ένα ελεγχόμενο κανάλι, για να ανοίξει στη θέση του ένα ανεξάρτητο! Ο Σαμαράς, που επικαλείται την Παναγία και τη βοήθεια του Θεού στα δύσκολα, που πολιτεύεται ακόμη με όρους ΕΡΕ, θα το φτιάξει αυτό; Χλωμό. Τι συμβαίνει;

Η Νουδού σε πρόσφατη δημοσκόπηση έπιασε 27%. Η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια τριετία γεμάτη, αν αντέξει. Τρία ολόκληρα χρόνια ο Αντώνης θα πηγαίνει χέρι χέρι με το Βαγγέλα και τον κυρ Φώτη; Τρία χρόνια θα παζαρεύει πάρε εσύ αυτό, δώσμου εμένα εκείνο, δε γίνονται αυτά τα πράματα. Μπαμ, κλείστη τη ρημάδα, τους δικούς μας, άσε, θα τους βάλουμε αλλού, σφίξ’ τους τη θηλιά, άμα μας ρίξουν θα πολώσουμε το κλίμα, 27 συν ένα πεντάρι που θα πάρουμε συν το πενηντάρι των εδρών, στην ανάγκη πάρε και τους Καμμένους και θα φτιάξουμε τη δεξιά μας κυβέρνηση τούρμπο. Το Πασόκ θα συμπιεστεί μέχρις εξαφανίσεως, η Δη. Μα.Ρ. θα βρίζεται με τη Συριζαίϊκη αντιπολίτευση, τώρα που ο Τσίπρας σκάλωσε, όλα καλά. Αν δε μας ρίξουν θα πουλήσουμε πυγμή αλά Ερντογάν. Ο κόσμος θα διχαστεί, θα βάλουν πλάτη και τα σωματεία που θα το ρίξουν στις απεργίες, να τους σιχαθούνε ακόμη περισσότερο οι φιλήσυχοι, ιδού η τριετία της δυσαρέσκειας που θα φέρει τη δεξιά αυτοδύναμη, πώς το έλεγε ο Γιώργαρος; Win-win!

Επιμύθιο:
Άμα η εποχή σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα όταν αλλάζει, είναι γιατί δεν πρόλαβες να αλλάξεις πρώτος.
Όσοι θέλουν την ΕΡΤ ανοιχτή, οφείλουν να δηλώσουν και τι είδους ΕΡΤ θέλουν. Η παλιά πέθανε, προ πολλού. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Άμα η εποχή μπατάρει δε σώζεσαι με το να τρέξεις στην πρύμνη. Και επίσης αν νοσταλγείς την παλιά καλή εποχή, όταν πας να την ξαναφέρεις, βρίσκεσαι με την παρακμή της και όχι τα ωραία της.

Συμπαραστέκομαι στους άξιους, αυτοί δε θα χαθούν. Αλλά η τηλεόραση που ξέραμε ψόφησε. Και η κρατική και η ιδιωτική.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Έβγαζα φωτογραφίες, ο χώρος απέπνεε τόση ιστορία! Καιρός να αποκτήσει και παρόν. Εγώ εδώ θα είμαι, μπροστά στον δέκτη.

*Ο Νίκος Ορφανός εμφανίζεται στο θέατρο Skrow στην παράσταση Ένας άνθρωπος υπό χρεoκοπία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News