Για λόγους ανατροφής, παιδείας και κοινωνικοποίησης, οι αντιλήψεις ορισμένων συνανθρώπων μας παραμένουν καθηλωμένες στα παλιά – σε παρωχημένες κοινωνικές νόρμες και φυλετικά στερεότυπα. Στην παλιά Ελλάδα, όπου ο άντρας δούλευε και η γυναίκα έκανε φασίνα, ο άντρας γέμιζε το ψυγείο και η γυναίκα μαγείρευε και μεγάλωνε τα παιδιά, καθώς επίσης, σε ορισμένες περιπτώσεις, (κι εδώ τη γραφικότητα διαδέχεται η αρχέγονη βαρβαρότητα) ο άντρας έριχνε μερικές ψιλές για να ξεδώσει και η γυναίκα τις έτρωγε και υπέφερε βουβά – κάτι που δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ πιο διαδεδομένο απ' όσο νομίζουμε.

Είναι εύλογο λοιπόν ότι, όσοι φέρουν τέτοιες αντιλήψεις, αδυνατούν να συλλάβουν την πραγματικότητα ενός γκέι ζευγαριού χωρίς να το περάσουν πρώτα απ' το φίλτρο της πεπαλαιωμένης, στρεβλωτικής νοοτροπίας τους. Και γι' αυτό, νιώθοντας σύγχυση, ταραχή, αμηχανία (ή ακόμα και φόβο) μπροστά σε κάτι που αίφνης στέκεται μπρος τους και τους κοιτάζει στα μάτια έπειτα από αιώνες επιβεβλημένης λαθροβίωσης, το εκλαμβάνουν αδιαπραγμάτευτα ως εχθρικό, αντίθετο στη φύση – της οποίας θεωρούν πως είναι οι αποκλειστικοί εκπρόσωποι.

Όταν πριν από μερικά χρόνια μια φίλη μου προσπαθούσε να εξηγήσει στην προχωρημένης ηλικίας μητέρα της τι πάει να πει ότι «συζώ με άντρα», εκείνη, με ειλικρινή και άδολη απορία ρώτησε: «Και ποιος κάνει τη γυναίκα;».

Και η αδιανόητη αυτή ερώτηση δεν αφορά μονάχα την κατανομή των ρόλων εκτός κρεβατοκάμαρας, αλλά και την ίδια την ερωτική πράξη, η οποία, για να γίνει έστω κι ελάχιστα κατανοητή, πρέπει να συμμορφωθεί με το μοντέλο των δύο φύλων. Εξ ου και στο πρόσωπο μιας λεσβίας, λόγου χάρη, ορισμένοι δεν βλέπουν μια γυναίκα αλλά έναν άντρα (το φύλο που παραδοσιακά πηγαίνει με γυναίκες).

Μόνο που η λέξη «ομοφυλοφιλία» είναι αυτεξήγητη: σημαίνει την επιθυμία για άτομο του ιδίου φύλου. Κι ασχέτως των σεξουαλικών ρόλων (εφόσον υπάρχουν και δεν είναι ρευστοί), όταν δύο άντρες κάνουν έρωτα παραμένουν άντρες και οι δύο.

Κι απ' την πεισματική παρερμηνεία της απλούστατης πραγματικότητας πηγάζουν ένα σωρό αστειότητες και αθλιότητες. Όπως η ρετσινιά του «θηλυπρεπή» γκέι και της «ανδροπρεπούς» λεσβίας. Η φυλετικότητα, το να είσαι άνδρας ή γυναίκα, είναι κάτι εξίσου γενικό και αχανές στις εκφάνσεις που μπορεί να περιλαμβάνει όσο και η ιδιότητα του ανθρώπου. Είναι σαν να μιλάμε για «ανθρωποπρέπεια», τη στιγμή που πρόκειται απλώς για φυσική ποικιλομορφία: κάποιοι άντρες είναι έτσι και κάποιες γυναίκες είναι αλλιώς, χωρίς αυτό να συνδέεται κατ' ανάγκην με τη σεξουαλικότητά τους – τόσο απλά.

Και φυσικά να μην παραλείψουμε τα ξεκαρδιστικά καλαμπούρια για μουστακαλήδες που θέλουν να ντυθούν νυφούλες. Αγαπητοί συνάνθρωποι, πάρτε το χαμπάρι: οι γκέι, άντρες και γυναίκες, δεν είμαστε αφιονισμένοι παρενδυτικοί. Στους περισσότερους εξ ημών ο θρησκευτικός γάμος είναι παντελώς αδιάφορος (εδώ πια και τα στρέιτ ζευγάρια παντρεύονται στην εκκλησία σχεδόν αποκλειστικά για να κάνουν το χατίρι γονιών και συγγενών). Το αίτημά μας για γάμο αφορά την αναγνώριση των θεμελιωδών μας δικαιωμάτων και την ισόνομη αντιμετώπισή μας από το κράτος. Οπότε, στον δικό μου γάμο, το πιθανότερο είναι να εμφανιστώ με τζιν, μπλουζάκι και τριμμένα αθλητικά, γιατί το μεγάλο πανηγύρι θα γίνεται μέσα στην καρδιά μου.

Και χωρίς να τρίβω τη διαφορετικότητά μου στα μούτρα κανενός, χωρίς να θέλω προσβάλλω την αισθητική σας (που επιβίωσε βλέπω ως δια μαγείας ακέραιη, παρά τις δεκαετίες Αυριανισμού και την κραυγαλέα κακογουστιά του υπερκαταναλωτισμού για τα μάτια των άλλων), θα ήθελα ειλικρινά να παραστείτε στη σύντομη τελετή, και μετά να ‘ρθείτε να μου μιλήσετε.

Πιστέψτε με: αυτό που θα αντικρίσετε δεν θα σας φανεί διόλου παράξενο – ίσως μάλιστα να μοιάζουμε περισσότερο απ' όσο πιστεύετε, μιας και τους δυο μας ενώνει ένας κοινός στόχος: το κυνήγι της ευτυχίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News