Πορευτήκαμε λοιπόν κι εφέτος με ορθομαρμάρωση στέρνου (όχι στήθους – ίσως να ‘ναι σεξιστικό…) ως περήφανες και περήφανοι στο Gay Pride και ξορκίσαμε έστω και για ένα απόγεμα την ομοφοβία, τον ρατσισμό, τον φόβο του διαφορετικού και τον συντηρητισμό. Ας συγχωρεθεί βέβαια η παράβλεψη στηλίτευσης του ειδικού ρατσισμού των σχολίων και των πλακάτ για τις/τους θρησκόληπτους και τους κότσους – δικαιώματα έχουν και αυτοί αλλά κάτι θα ξέφευγε μέσα στην υπερβολή της πολύχρωμης γιορτής. Διαφορά από διαφορά, όμως, δεν έχει διαφορά.

Ωστόσο, η αφετηρία γεννά νέες ιδέες μια και μειονότητα από μειονότητα επίσης δεν έχει διαφορά. Καμιά και κανείς δεν είναι αμελητέος, όταν δεν προσβάλλει την αισθητική και επομένως την ελευθερία του διπλανού. Ήδη, οι μειονότητες των γρυλλάκηδων, ματάκηδων, καμπαρντινάκηδων, πατουσολάγνων, νεκρόφιλων, ικανοποιούμενων με φυσικές εκροές και ανάγκες, φετιχιστών δερματόδετων και λοιπών αλυσοδεμένων θεμελιώνουν δικαίωμα μέρας περηφάνιας επίσης. Είναι εξάλλου αναμενόμενη και η θετική αντίδραση των εισαγωγέων και κατασκευαστών μέσων ολίσθησης κλινών (ρόδες, ροδάκια, ρουλεμάν κτλ) σε δρόμους, πλατείες και δημόσιους χώρους – ολόκληρο σετ κρεβατοκάμαρας σε κοινή θέα με τετράφυλλη ντουλάπα μαζί.

Εύλογα, όσο και να μην γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες, σέβεται τους λόγους της προτεραιότητας που δόθηκε στο Gay Pride από την εμπροσθοφυλακή της ελληνικής κοινωνίας (ποιος μίλησε για μιμητισμό και ξενολατρεία;), αλλά δε γίνεται παρά να αναμένει επίσης άμεσα:

α) ημέρα περηφάνιας απολυμένου και ανέργου: πώς να περιγράψεις την αρχή της μέρας τους…

β) ημέρα περηφάνιας χαμηλοσυνταξιούχου: πώς να περιγράψεις το τέλος του μήνα τους…

γ) ημέρα περηφάνιας του ημιανέργου ή και του μισθωτού των 500 ευρώ: το να προσποιείσαι ότι εργάζεσαι και αμείβεσαι αποτελεί δείγμα γενναιότητας και απαιτεί απόθεμα ψυχικής δύναμης (αγάντα ελεύθεροι επαγγελματίες)…

δ) ημέρα περηφάνιας συνεπούς φορολογούμενου: η κατάδειξη της ανάγκης καθιέρωσής της θα φανεί από τέλη Ιουλίου και μετά.

ε) ημέρα περηφάνιας ανασφάλιστου: θρίλερ κανονικό, πιθανότατα χωρίς happy end.

στ) ημέρα περηφάνιας μετανάστη (όχι πια αυτού που έρχεται, αλλά αυτού που φεύγει και μάλιστα (μετά-επί-και βάλε) πτυχιούχος.

Ο κατάλογος είναι ενδεικτικός, ελλιπέστατος και με πρόχειρη απαρίθμηση. Η συμπλήρωσή του επαφίεται στον πατριωτισμό των αναγνωστών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News