Με τα δημοσιεύματα, τα σενάρια, τα σχόλια, τις εκπομπές και τις εικασίες -αλλά και τις μετρήσεις- για την κοινωνική πλειοψηφία που ευνοεί τη δημιουργία ενός Μεγάλου Συνασπισμού, επανερχόμαστε στην παλιά, δοκιμασμένη πρακτική της επώασης σχημάτων υπό συνθήκες μηντιακού εργαστηρίου.

Το είχαμε δει στην εποχή της προώθησης της λύσης Λουκά Παπαδήμου, η οποία πέτυχε-εφαρμόστηκε-αδειάστηκε, ακριβώς επειδή έτσι (μηντιακά) οικοδομήθηκε. Το είχαμε δει, νωρίτερα, στη διαδοχή μέσα στον ηγεμονικό (τότε), σιγά-σιγά μη ανιχνευόμενο δημοσκοπικό (τώρα) χώρο του ΠΑΣΟΚ: από την παράδοση του «θαμπού δακτυλιδιού» από Σημίτη προς ΓΑΠ μέχρι το «Παραιτηθείτε, κύριε Πρόεδρε» προκειμένου να δώσει ο Γιώργος Παπανδρέου στον ορμητικό Βαγγέλη Βενιζέλο την ευκαιρία του. Πολύ πιο δραματικά, το ζήσαμε το ΄89 – τότε που σε μέτωπο εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου (στην Κοσκωτική του εκδοχή), αλλά και υπέρ της συγκυβέρνησης κι ύστερα της Οικουμενικής προσήλθαν όλες οι εφημερίδες – βέβαια τότε υπήρχε και Κίτσος Τεγόπουλος αλλά και Γ. Κουρής…

Σημαίνουν όλα αυτά ότι «κάποιοι κινούν τα νήματα της πολιτικής» από το μηντιακό παρασκήνιο; Μη βιάζεστε να το πείτε – άλλωστε το track record όσων, στο μηντιακό αυτό περιβάλλον, διαχρονικά σχεδιάζουν/προωθούν/υλοποιούν παρόμοια σχήματα δεν είναι λαμπρό: το αντίθετο μάλιστα. (Θυμηθείτε τα φύλλα των «Νέων» και του «Βήματος» – αν και όχι της «Ελευθερίας»… – να καίγονται στα Ιουλιανά. Αν θέλετε, πάτε πιο πίσω να δείτε πόσο κράτησε το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»). Ακόμη και τα απορφανισμένα από βαθύτερη νομιμοποίηση σημερινά μήντια, ανησυχίες και ρεύματα βάθους εκφράζουν: αναγνώστες θηρεύουν, ή πάντως επιρροή. Συνεπώς ακούνε την αγορά: agora, όχι market μόνον. Άλλωστε, με τη ριζωμένη στο πολιτικό μας σύστημα ακινησία (δήθεν πολιτικό σύστημα: περί φεουδαρχίας πρόκειται, το ξέρουμε, το ζούμε…) ΚΑΠΟΙΟΣ χρειάζεται να φέρνει την κίνηση…

Όχι, η μεγάλη αμαρτία των μηντιακών αρχόντων δεν είναι ότι «πουλάνε» λύσεις/διεξόδους. Είναι ότι το κάνουν με εξουσιακό ύφος – και πρόθεση – απολύτως ανάλογα των πολιτικών φεουδαρχών. Γι' αυτό και οι «λύσεις» που έτσι προωθούνται είναι υπονομευμένες: μόνον η κάλπη, μόνη η κάλπη δίνει/θα δώσει εκείνα τα μηνύματα που θα οδηγήσουν σε σχήματα – και σε πολιτικές. Ακούγεται τετριμμένο, όμως έτσι είναι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News