Όσο περνούν οι εβδομάδες, όσο περνούν και οι μέρες πια, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στην  ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Η Τετάρτη ήταν μια μέρα δύσκολη και συγχρόνως αποκαλυπτικά διδακτική. Η δήλωση της Μαρίας Δαμανάκη μας ταρακούνησε όλους. Θέλοντας και μη αναγκαστήκαμε να σκεφτούμε γιατί είπε αυτά που είπε και νοιώσαμε το «επείγον» του μηνύματος που προσπάθησε να στείλει προς κάθε κατεύθυνση. Η «επιστροφή στη δραχμή» που όλοι την κουβεντιάζαμε συχνά πολύ επιπόλαια (τουλάχιστον εγώ – για να μιλάω και να απολογούμαι για τον εαυτό μου κατ’ αρχήν) με την δήλωση της Επιτρόπου μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήρθε και στήθηκε μπροστά μας σαν βρικόλακας, σαν επιστροφή σε ένα παρελθόν μεγάλης μιζέριας και αθλιότητας για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Καταλάβαμε πως υπάρχουν κάποιοι κύκλοι πολιτικοοικονομικοί που την σκέφτονται πια σοβαρά αυτή τη λύση,  ελπίζοντας ότι μέσα στην οπισθοδρόμηση και την φριχτή ανέχεια που θα φέρει, θα καταφέρουν να κουκουλώσουν τις δικές τους αποτυχίες, ίσως και να διατηρήσουν και κάποια παλιά προνόμια στα οποία τους είχε καλοσυνηθίσει ο Ανδρέας από το 81. Ίσως να υπάρχουν και αυτοί που υπολογίζουν ότι θα βγουν κερδισμένοι μέσα από μια τέτοια κατάρρευση εθνική και για άλλους λόγους, περισσότερο δυσανάγνωστους από μη έμπειρα μυαλά – σαν το δικό μου.

Την ίδια ώρα ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο και την πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα και μέσω του protagon.gr που είχε συνδεθεί με το live stream του Star.gr, είδαμε μια εικόνα που μας φάνηκε κατ’ αρχήν ευοίωνη. Πήγε το ΠΑΜΕ να τη χωθεί, αλλά το προλάβανε χωρίς πολλές φασαρίες. Όμως από την κάτω μεριά της πλατείας  συντάγματος τα παλληκάρια την ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ κατεβάσανε γερανούς και πανό  γιγαντιαίο για να μας θυμίσουν ότι «ούτε πουλάνε ούτε πουλιούνται» – αν το διάβασα σωστά – και, φυσικά, το «λερώσανε» το «άλλο» κλίμα της συγκέντρωσης που ήταν καθαρό, πραγματικά αγανακτισμένο αλλά άσχετο με εργατοπατέρες και σκληρά συνδικαλιστικά παιχνίδια και εκβιασμούς. Δεν τολμάει κανείς πρωθυπουργός και κανείς Σαμαράς να τους πει «παλληκάρια μαζευτείτε πριν σας μαζέψουμε». Δεν είναι εύκολο – το ξέρουμε αυτό. Θα ισοδυναμούσε με την κήρυξη ενός μικρού εμφυλίου τον οποίον όμως, όσο περνούν οι μέρες, όσο περνούν οι ώρες, τόσο πιο σαφές γίνεται ότι δεν θα μπορέσουμε να τον αποφύγουμε – αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ζώνη του Ευρώ. Θέλουμε όμως, ρώτησε ο Πρόεδρος των Βιομηχάνων (για τον οποίον ο κ. Αλαφούζος του ΣΚΑΙ δεν έχει την καλύτερη γνώμη απ’ όσο μπορέσαμε να καταλάβουμε) και πέταξε στο μπλέντερ και το «δημοψήφισμα» το οποίο ο πρωθυπουργός δια του Πεταλωτή του δεν το απέκρουσε ούτε το απέκλεισε αλλά είπε κάτι μπερδεμένα, χωρίς ειρμό, αρχή και τέλος. Τα δίκια του Σαμαρά για την  ενίσχυση της επιχειρηματικότητας της αγοράς  δεν τα ενστερνίστηκε το Μαξίμου και έτσι η συναίνεση, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν βρήκε χώμα εύφορο να σκάσει ρίζα.

Η Τετάρτη έδειξε πια ότι πολύ γρήγορα θα ξέρουμε : Θα καταφέρει ο πρωθυπουργός να συγκρουστεί με τo αδηφάγο τερας που έφτιαξε ο πατέρας του και ακόμα σπαρταράει δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στον τόπο, με τους εργατοπατέρες, τους χιλιοδιορισμένους, το βαθύ ΠΑΣΟΚ, τα παλαιάς κοπής συμφέροντα και τις παρωχημένες νοοτροπίες ή θα συνεχίσει να μην τολμάει – οπότε όση υπομονή έχει απομείνει από την πλευρά των δανειστών και εταίρων μας θα εξαντληθεί τελειωτικά και θα δρομολογήσουν πια την «διαγραφή» μας από την μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια και από το Ευρώ;

Σκεφτείτε μιαν Ελλάδα απομονωμένη εδώ κάτω, πάλι του Τρίτου Κόσμου πρόβλημα, χρεωμένη, τσακισμένη, απογοητευμένη – ηττημένη κατά κράτος από αυτούς με τα «κεκτημένα» και τον χυδαίο παλαιοκομματισμό που γιγαντώθηκε στην τεράστια αγκαλιά του Πασοκονουδού, 35 χρόνια τώρα.

Θα μπορούσα να τελειώσω με τη φράση «Ο Θεός να βάλει το χέρι του» αλλά ξέρω πως αν δεν πάρει άμεσα πολύ σκληρές αποφάσεις ο πρωθυπουργός που θα στηριχτούν και από τον Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη και την Ντόρα (τουλάχιστον), μετράμε πια ώρες. Είτε το είπε για να βάλει πλάτη στον Γιώργο να  προχωρήσει στο κυρίως πιάτο, είτε το είπε γιατί ένοιωσε ότι είχε χρέος να μεταφέρει στον τόπο της το κλίμα που επικρατεί στις συσκέψεις όπου συμμετέχει ως επίτροπος, η δήλωση της Δαμανάκη δεν επιδέχεται ούτε «δεύτερη ερμηνεία». Την αντιγράφω :

«Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευσή του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες».

Και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει – όπως έλεγε παλιά και ο, εξαιρετικός στο «Κίνημα των 10» της Τετάρτης, Διονύσης Σαββόπουλος. Μια Τετάρτη πολύ φορτισμένη και μια κοινωνία στην κόψη του ξυραφιού.

Καλές εξελίξεις επείγουν πια – και καλά μυαλά σε όσους από μας διανοηθήκαμε καν ότι η επιστροφή στη δραχμή «δεν θα ήταν πια και τίποτα το φοβερό». Αν δεν το προλάβουμε και δεν το σώσουμε θα είμαστε υπεύθυνοι για μια ήττα τόσο ογκώδη και δυσβάσταχτη που δεν ξέρω πως θα μπορέσουμε να την διαχειριστούμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News