Δεν πήραν την Πόλη στη διάρκεια της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας αλλά «πήραν» την περασμένη εβδομάδα το προαύλιο του Πενταγώνου στο Χολαργό. Παραβίασαν την πύλη του επιτελείου τους έχοντας το «νόου-χάου» από την άλλη πύλη, εκείνη του Πολυτεχνείου. Έβρισαν, φώναξαν, ανάγκασαν τον Αρχηγό του Γ.Ε.Σ. να αφήσει άσκηση  για να πάει να τους ηρεμήσει. Απόστρατοι αξιωματικοί τα έκαναν για να διαμαρτυρηθούν γιατί οι απολαβές τους λιγόστεψαν, μερικοί από αυτούς στη σύνταξη ήδη από τα πενήντα τους. Με θέρετρα για ισόβιο καλοκαιρινό παραθερισμό, στρατιώτες-γκαρσόνια να υπηρετούν αυτούς και τις οικογένειές τους, λέσχες και προμηθευτικούς οργανισμούς για φτηνές αγορές, που τους διαθέτει και βοηθάει τη συντήρησή τους το κράτος, μερικοί από αυτούς στη διάρκεια της ζωής τους σιωπηλοί μάρτυρες, χωρίς να εξεγείρονται, της σπατάλης σε παράλογους εξοπλισμούς των ισχνών πόρων της αγαπημένης τους, όπως δηλώνουν παντού, Ελλάδας. Ο ξεσηκωμός του καραβανά έγινε με άλλα λόγια προχθές.

Η λέξη δεν είναι βρισιά, είναι καταχωρημένη και στο Λεξικό Μπαμπινιώτη άλλωστε. Κάποτε χαρακτήριζε μόνο τους υπαξιωματικούς του στρατού ξηράς αλλά αργότερα γενικεύθηκε η χρήση της για όλους τους στρατιωτικούς. Και στα άλλα όπλα υπάρχουν αντίστοιχοι συλλογικοί χαρακτηρισμοί. Στην Αεροπορία τους αποκαλούσαν από παλιά «ντακότες», από τον απαρχαιωμένο εκείνο τύπο αεροπλάνου ενώ στο Ναυτικό ο αντίστοιχος όρος είναι «πιλάφια». Όταν ρώτησα κάποτε από πού βγαίνει αυτό μου είπε κάποιος: «γιατί μέχρι να βγουν από τη σχολή χρειάζεται να φάνε τόσο πιλάφι όσο χωράει ένα ολόκληρο αντιτορπιλικό». Όπως έγραψε χθες και η «Ελευθεροτυπία» έπαιρνε σύνταξη Αντιστρατήγου κάθε αξιωματικός που έφτανε στα πενήντα του να είναι διευθυντής ή αποστρατευόταν!
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News