Αν δεν φας ο ίδιος τη σφαλιάρα, στην πραγματικότητα δεν σου καίγεται καρφί. Και όταν την φας, τις περισσότερες φορές δεν αναθεωρείς, μονάχα αναπολείς και φυσικά κατακεραυνώνεις τους άλλους, που πάντοτε φταίνε.

Για τη βία συζητάς εδώ και καιρό. Την έχεις κάνει ψωμοτύρι, την καταδικάζεις με λέξεις ηχηρές, άλλοτε σε εξοργίζει, καμιά φορά σε διασκεδάζει  κιόλας, σε κάθε περίπτωση είναι ένα προσφιλές θέμα στην παρέα, το γραφείο, τον υπολογιστή σου, όπως τόσα άλλα κοινωνικά φαινόμενα άλλωστε.

Και μετά πας παρακάτω. Το σπίτι σου να ’ναι καλά βρε αδερφέ. Βλέπεις, πάει καιρός που τίποτε έξω από την αυλή και το κάγκελό σου δεν σε ταράσσει. Ταράσσεσαι βέβαια με την εμφανή βία της εποχής, τα χαστούκια σε γυναίκες, τις κλωτσιές σε διαδηλωτές, το θάνατο εγκύων, παιδιών, τη σφοδρότητα που φτύνονται οι λέξεις, τους μετανάστες που ξυλοκοπούνται, τους οικογενειάρχες που απειλούνται από μετανάστες ή μη με μαχαίρι στο λαιμό, αλλά στα αλήθεια; Μονάχα για το τομάρι σου φοβάσαι. Μήπως έρθει κατά τύχη και η δική σου σειρά. Μήπως αύριο ή μεθαύριο το βράδυ οι ληστές διαλέξουν και το δικό σου σπίτι, τη δική σου τσάντα, το δικό σου παιδί. Σήμερα χαστούκισαν μια γυναίκα και κατάβρεξαν άλλη μια. Χθες έκαψαν ζωντανούς ανθρώπους. Προχθές σκότωσαν ένα παιδί και λίγο μετά έναν άνδρα που θα γινόταν πατέρας. Αλήθεια σε νοιάζει; Στα αλήθεια σε πειράζει που κάποιος έμεινε για πάντα κουφός και κάποιοι άλλοι έχασαν τη δουλειά τους;

Ας τελειώσει πια αυτή η βολική καραμέλα της ανέξοδης και εύκολης καταδίκης της βίας. Γιατί είναι ψεύτικη και από τον καναπέ σίγουρα δεν κοστίζει.

Πόσοι άνδρες στα αλήθεια φέρεστε με τον πιο τιποτένιο τρόπο καθημερινά στις γυναίκες σας; Πόσοι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή και δεν τις βλέπουν καν μπροστά τους; Και πόσες απ’ την άλλη γυναίκες, αμετροεπείς και επηρμένες, έχουν μετατραπεί σε κινητούς βόθρους δίχως σταματημό; Ναι, σε εσένα μιλάω, που κάνεις τάχα τον έκπληκτο μπρος στα χαστούκια. Απαθής από πάντα για τους γύρω σου, έτσι μεγάλωσες και έτσι δυστυχώς μεγαλώνεις και τα παιδιά σου, όλα να τα μετράτε σε κουκιά και ύστερα να βρίσκετε την ισοτιμία τους σε λίρες και τα χώνετε κάτω από το μαξιλάρι μετρώντας και  ξαναμετρώντας τα με λύσσα μπας και γίνουν περισσότερα.

Δυστυχώς βλέπεις έπαψαν πια να βγαίνουν οι προσθαφαιρέσεις σου όπως τις θες. Όπως είχες μάθει. Κατά τα άλλα, διαλέγεις πλευρά, όπως κάθε φορά σε βολεύει. Το ίδιο άλλωστε έκαναν και οι γονείς σου και οι παππούδες σου. Πού καιρός για επαναστάσεις, ας τις κάνει κανάς άλλος, βρε αδερφέ. Και ύστερα, όταν όλα εδραιωθούν θα κατέβεις και συ στις πορείες, ανώνυμος να πανηγυρίσεις μες το πλήθος. Πού να στιγματίζεσαι τώρα; Σήμερα λοιπόν πας όπου σε βολεύει, όπως προχθές πήγαινες Σημίτη, εκείνες τις παχηλές μέρες του χρηματιστηρίου. Και βέβαια, πάντα είσαι αδικημένος, πλανεμένος και συ, θύμα της πίστης σου στους προδότες. Τους δωσίλογους, που κορόιδεψαν την Κοκκινοσκουφίτσα και μπέρδεψε την καλή γιαγιά με τον κακό λύκο. Βία στο λύκο, λοιπόν.

Αλλά για πες: Στο σπίτι σου τι διαφορετικό κάνεις;

Εσύ δεν είσαι που σφάζεσαι χρόνια με την πρώην ή τον πρώην σου; Που δεν διστάζεις·να εκμεταλλεύεσαι τα ίδια σου τα παιδιά, βάζοντάς τα μπροστά, κάνοντάς τους μια καταπληκτική πλύση εγκεφάλου δήθεν υπερασπιζόμενος/η το συμφέρον τους, το οποίο ξέρεις μονάχα εσύ, εκτοξεύοντας μίσος και λίβελους εναντίον του άλλου γονιού τους; Εσύ δεν είσαι αγαπητέ συνάδελφε που για να ζήσεις και συ και το γραφείο σου και να είναι καλά η δική σου οικογένεια, αντί να συμβιβάζεις τέτοιες τεταμένες καταστάσεις, λειτουργείς δυναμιτίζοντας κάθε προσπάθεια συμφιλίωσης μπας και βγάλεις κανά φράγκο; Εσύ δεν είσαι αγαπητέ γονέα που για χρόνια δεν ήθελες το παιδί σου να κάθεται δίπλα σε γυφτάκια πρώτα και ύστερα σε μετανάστες γιατί σίγουρα έχουν ψείρες, κλέβουν και ευθύνονται για όλα τα κακά της φυλής τους; Που είσαι σίγουρος πως το παιδί σου αδικήθηκε από την κακιά δασκάλα, τον κακό καθηγητή, το κακό πανεπιστήμιο, το σύστημα που καταπίνει τους πάντες και ιδίως τους καλούς;

Εσύ δεν είσαι αγαπητή συμφοιτήτρια που έβαζες το χέρι και έκρυβες το γραπτό σου για να μην αντιγράψει κανείς τις μεγαλοσοφίες σου; Εσύ δεν είσαι αγαπητέ οδηγέ που γράφεις τους πεζούς και οδεύεις καταπάνω τους, εσύ δεν είσαι πεζέ που παθαίνεις αμόκ επειδή ένα αυτοκίνητο πέρασε με κόκκινο και αρχίζετε όλοι μαζί ένα τρελό, χυδαίο βρισίδι; Εσύ δεν είσαι γείτονα που δε διστάζεις να στέλνεις πολεοδομία, αστυνομία κ.λπ. στον γειτονά σου με χαιρεκακία, την ώρα που εκείνος ανενόχλητος θορυβεί, ρίχνει βρομόνερα, κόβει δέντρα, σκοτώνει περιστέρια; Εσύ δεν είσαι που σκοτώνεσαι και δεν μιλιέσαι με τα αδέρφια σου για κληρονομικά, χιλιοστά και θέσεις πάρκινγκ στις πολυκατοικίες;

Αλήθεια τι θα πει βία;

Υπάρχει άραγε χειρότερο από την καθημερινή βία των παρτάκηδων χρόνια τώρα; Κάποτε, όχι πολύ παλιά, σχεδόν χθες, έβγαζες ένα σκασμό λεφτά και απέκτησες μαζί με τους δερμάτινους καναπέδες σου, τόνους υπεροψίας. Εύκολα, γρήγορα και πονηρά. Και μετά έκανες χάζι τους άλλους που ξεσκίζονταν για 500-1.000 ευρώ. Ήσουν σίγουρος, τα δικά σου παιδιά δεν επρόκειτο να πεινάσουν. Και τώρα, ξεβολεμένος και φτωχότερος, αναγκάζεσαι να στερείσαι και να περιορίζεσαι εξαιτίας πάντα των άλλων και η καλή σου να βάφει τα νύχια της με μανό διαρκείας, έχουμε κρίση λες, τι να κάνουμε. Κάποτε, όχι παλιά, έδινες 150 ευρώ για μια μπλούζα και 200 για μποτάκια και ήσουν σχεδόν σίγουρος ότι έγινες λόγω στάμπας με μιας ορειβάτης και θαλασσόλυκος μαζί. Τώρα περνάς και βλέπεις όλη την παλιά σου ευμάρεια σε σωρούς με 75% διάλυση. Ό,τι απέμεινε από το δικό σου μύθο εκποιείται. Και αντί να πεις πόσο μαλάκας ήμουν, τρέχεις να πάρεις και άλλες μπλούζες και άλλα παπούτσια επειδή είναι σε προσφορά.

Καλωσορίσατε αγαπητοί έκπληκτοι συνεπιβάτες στην κοινωνία της σφαλιάρας. Ελάτε, σηκώστε όλοι ταυτόχρονα τους καθρέφτες σας και αρχίστε να αυτοχαστουκίζεστε. Όλοι σας αγαπητοί μου βοηθήσατε, βάλατε πλάτη και χτίσατε απ’ τα θεμέλια ως το δώμα τούτη την υπέροχα αυθαίρετη χώρα. Κάπου στο βάθος βλέπετε την Ακρόπολη, όμως φθάνει και αυτή και τα αγάλματα ας μείνουν στα μουσεία, χειρότερα ερείπια είναι οι ζωντανοί. Ό,τι βλέπετε γύρω σας δεν είναι τίποτε άλλο από μια απίθανη μανία όλων σας για περισσότερα χαλάσματα, όσους βλέπετε δεν είναι τίποτε άλλο από αστέρες πρώτου μεγέθους που αιωνίως παριστάνουν τους ανεύθυνους κομπάρσους, ποιος πρώτος ποιος δεύτερος, όλοι να παριστάνουν τους έσχατους (εκτελούσα διαταγές, δεν φταίω εγώ, αυτός με προκάλεσε πρώτος, σου λένε), κύτταρα παλιά που επιμένουν, αντιστέκονται, πεθαμένα πια, να μην αποβάλλονται, να παραμένουν εκεί προκαλώντας μια γενική αναστάτωση.

Μιλώ στους συνομίληκούς μου, όσους είναι κάτω από τριάντα. Πείτε παιδιά τι θα κάνουμε. Σας βγήκε το λάδι τόσο καιρό, σας αρέσει να σας λυπούνται και να γελούν για τα 500 ευρώ που παίρνουμε; Σάμπως έφτασε η ώρα να εφαρμόσουμε όλες τις θεωρητικές μας γνώσεις. Που είναι δικές μας με κόπο και ιδρώτα. Βγείτε από τα πανεπιστήμια, τα διδακτορικά, την εξορία του εξωτερικού. Μην το κάνετε και σεις όπως τόσοι και τόσοι δάσκαλοί μας. Ελάτε μπας και κουνηθεί κάτι. Τώρα είναι η μόνη και η πιο κατάλληλη εποχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News