Λέξεις-πουτάνες; Ναι υπάρχουν και τέτοιες. Που τις παίρνει ο άλλος, τις κάνει όπως θέλει, τις κακοποιεί, τις περνάει σε τρίτους και βγάζει και λεφτά. Μια τέτοια λέξη, που είναι πιο εύκολο σ’ εμένα να τη σερβίρω απ’ το μυαλό μου, σε όποιον παραξενεμένος απ’ τα παραπάνω μου ζητάει παράδειγμα, είναι η… Ανάπτυξη. Μαγεύει αυτό τον καιρό η π…να όπου εμφανίζεται. Άφραγκοι, ταλαιπωρημένοι, να μας χλευάζει και ο τελευταίος Ευρωπαίος έχουμε πιαστεί από αυτή, σαν να ήταν μια πεταμένη στο πέλαγος σανίδα. Αναπτυχθείτε γιατί χανόσαστε, η συνταγή που μας έδωσαν οι απέξω.

Δεν ξέρω τι εννοούν αυτοί. Δεν ξέρω κυρίως αν αυτοί εννοούν το πώς εμείς «αναπτύσσουμε» πράγματα. Το Σάββατο το βράδυ, σε μια αίθουσα του Πολυτεχνείου, λίγοι σχετικά άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα «ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου». Είναι μια πληγή στη Δυτική Ελλάδα, στο πιο δασωμένο τμήμα της, αυτή η παρανοϊκή ιδέα. Που δεν στηρίχθηκε ποτέ σε μελέτες σκοπιμότητας ή σε οποιαδήποτε άλλη επίσημη και εγκεκριμένη τεκμηρίωση και δεν την δέχτηκε ποτέ ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό άλλωστε δεν έδωσε μέχρι σήμερα έστω και ένα Ευρώ για το «έργο».

Ο κακός και άσχημος νάνος Άλμπεριχτ στο «Χρυσό του Ρήνου» μαθαίνει από τις ελαφρόμυαλες νεράιδες που φυλάγουν το χρυσάφι του μεγάλου αυτού ποταμού, ότι από το πολύτιμο και λαμπερό μέταλλο μπορείς να φτιάξεις ένα δαχτυλίδι που σου επιτρέπει να κυβερνάς τον κόσμο, αρκεί να πάψεις να αγαπάς οποιονδήποτε επάνω στη Γη. Καταφέρνει να τους τον κλέψει και εξαφανίζεται.

Κάθε ποτάμι κουβαλάει χρυσάφι. Όχι μόνο αυτό που βρίσκεις κοσκινίζοντας την άμμο του αλλά με το νερό που τρέχει ασταμάτητα από τις πηγές μέχρι τις εκβολές του. Το κάνει και ο Αχελώος από τα αρχαία χρόνια. Αυτοί που σκέφθηκαν την εκτροπή του και την ξεκίνησαν έσκαψαν μια ακανόνιστη σήραγγα με την ιδέα να βγει το ποτάμι στο Θεσσαλικό κάμπο και να δώσει αρκετό νερό στις αχόρταγες καλλιέργειες του βαμβακιού. Ενός ελληνικού προϊόντος σε πλήρη παρακμή γιατί στη διεθνή αγορά οι ανταγωνιστές μας, π.χ. Ισραήλ, έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο προόδου που βγάζουν ακόμη και χρωματιστό βαμβάκι κατευθείαν από το φυτό.

Εδώ και 25 χρόνια, διάφοροι, για δικό τους συμφέρον, οικονομικό και πολιτικό, επιμένουν γύρω από αυτή την τρύπα. Εκτός όμως από αυτή τη σήραγγα, που θα πει κάποιος δεν βαριέσαι μόνο τα λεφτά μας θα έχουμε χάσει αν την παρατήσουμε τώρα έτσι όπως είναι, έχουν πέσει αναρίθμητοι τόνοι τσιμέντου μέσα σε τόπους που ήταν πρώτα εκπληκτικά δάση αιωνόβιων δέντρων, κατασκευάστηκαν φαραωνικά φράγματα, που θα δημιουργήσουν τεχνητές λίμνες και ξυρίστηκαν κυριολεκτικά οι όχθες του ποταμού σε αρκετά σημεία από κάθε είδους βλάστηση σε αρκετό ύψος γιατί δεν πρέπει φύλλα, κλαδιά και κορμοί να πέφτουν μέσα ώστε η ροή να είναι μεν αφύσικη αλλά απρόσκοπτη.

«Πράσινη ανάπτυξη» λένε ένα τέτοιο έργο αφού ηλεκτρισμός και νερό θα αναβλύσουν όταν τελειώσει. Και αυτό σημαίνει χρήμα. Χρήμα βέβαια βγάζουν ήδη αυτοί που παίρνουν το αμμοχάλικο από την κοίτη, χρήματα βγάζουν επειδή έκοψαν τα δέντρα, πριν βγει οριστική απόφαση για την περαίωση του έργου, μετά από προσφυγές που κατατέθηκαν, και πωλείται ήδη η ξυλεία. Χρήμα θα βγει και όταν θα πωλείται το νερό στην άλλη πλευρά του βουνού, στους Θεσσαλούς αγρότες. Η τάση σε μια δυσκολεμένη χώρα τέτοια εποχή διαμορφώνεται εύκολα με το σύνθημα: Καλοδεχούμενη να ‘ναι και μια βίζιτα απ’ την «Ανάπτυξη». Όλα τ’ άλλα να πάν’ στην άκρη. Άλλωστε ο κόσμος πολλά τα νομίζει απλά και εύκολα. Στις τεχνητές λίμνες θα βάλουμε ψάρια υπόσχεται ο ένας. Το νερό δεν θα χύνεται στη θάλασσα για να πηγαίνει και χαμένο επιχειρηματολογεί(;) ο άλλος. Αποσιωπούν ότι σ’ αυτές ακριβώς τις λίμνες των φραγμάτων, που το νερό ανεβοκατεβαίνει έως και 30 μέτρα, δεν μπορούν να προκόψουν ψάρια. Στις όχθες τους δεν φύονται καλάμια άρα δεν έρχονται και πουλιά. Το δέλτα θα κατακλυστεί από την αλμυρή θάλασσα.

Κάποιοι πήγαν το καλοκαίρι και έμειναν εκεί στις όχθες του ποταμού και γύρισαν συγκλονισμένοι από την καταστροφή που αντίκρισαν. Άλλοι, παρ’ όλα αυτά, έχουν τις αμφιβολίες τους. Μπας κι είναι για καλό; Στη συζήτηση εκείνο το βράδυ σηκώθηκε κάποιος και είπε γι αυτούς τους δύσπιστους: «Είμαι από την περιοχή του Μόρνου. Προτείνω, για όσους ακόμη το νομίζουν αυτό, εκεί στη Μεσοχώρα Τρικάλων όπου θα γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός, να τους βάλετε σε ένα λεωφορείο και να τους φέρετε σ’ εμάς. Να δουν τι καταστροφή έχει γίνει κι εκεί. Πόσους τόνους τσιμέντου ρίχνουν και ρίχνουν αδιάκοπα μέχρι σήμερα για να συγκρατήσουν το βουνό και να μην καταρρεύσει».

Χαίρονται μόνον οι κάθε λογής νανοι Άλμπεριχτ, που νομίζουν πως ο χρυσός του ποταμού έγινε γι αυτούς και είναι εκεί να τους περιμένει. Αρκεί να αφήσεις στην άκρη την αγάπη για κάποια πράγματα. Στο Υπουργείο για το Περιβάλλον από ό,τι λέγεται ακόμη αντιστέκονται και δεν υπογράφουν ν’ αρχίσουν εργασίες για αντιστηρίξεις μέσα στη σήραγγα, από το Υπουργείο για τα Δημόσια Έργα πιέζουν και βιάζονται. Είναι καιρός ο κόσμος να ζητήσει να μάθει, να αποκτήσει άποψη, να ξεσηκωθεί και να μην θεωρεί ότι ο Αχελώος χύνεται πολύ μακριά από την πόρτα του.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News