Τον Ιούνιο του 2013, το Βρετανικό Μουσείο λάνσαρε ένα μεγάλο αφιέρωμα στην ομόφυλη επιθυμία, την ταυτότητα φύλου και τα θέματα των ΛΟΑΤ. Στο πλαίσιο αυτού του αφιερώματος, διοργανώθηκε μία σχετική διάλεξη, καθώς επίσης βγήκε ένας οδηγός με τίτλο «A Little Gay History», όπου παρουσιάζεται η πορεία της ομοφυλοφιλίας μέσα από την τέχνη, μέσα από τα κομμάτια της συλλογής του Μουσείου. Όταν διάβασα την είδηση τότε, είχα ενθουσιαστεί κι έσπευσα να αγοράσω τον οδηγό μέσω internet. Βρήκα την κίνηση του Μουσείου πρωτοποριακή, μα πρωτίστως, ιδιαιτέρως σημαντική.

Όταν παρέλαβα τον οδηγό και άρχισα να τον μελετώ με προσήλωση, οι υποθετικές συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες. Τι θα γινόταν εάν κάποιο μεγάλο μουσείο εδώ επιχειρούσε κάτι ανάλογο; Νομίζω πως κι εσείς γνωρίζετε την απάντηση. Απογοήτευση. Και όχι τόσο για την αντίδραση που θα προκαλούσε στους συντηρητικούς κύκλους της δημόσιας ζωής, όσο για αυτή που θα εκφραζόταν από την κοινωνία. Βλέπετε, η κοινωνία είναι εκείνη που δίνει τον ρυθμό σε ένα κράτος. Κανένα κόμμα και κανένας θεσμικός ρόλος δεν χαράζει μία γραμμή, εάν πρώτα δεν έχει την -έστω και σιωπηλή- συγκατάθεση από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Γι' αυτό, και όταν διάβασα χθες πως οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι κοίταζαν απλώς με απορία ή περιέργεια τα ομόφυλα ζευγάρια που φιλήθηκαν κατά την τελετή αγιασμού των υδάτων στον Πειραιά, κάπως αναθάρρησα. Διότι, αν υπολογίσουμε τη συντηρητική στροφή ενός μεγάλου μέρος των πολιτών τα τελευταία χρόνια, τότε θα περίμενε κανείς πως δεν θα είχε την αναμενόμενη αποδοχή αυτή η κίνηση. Μία κίνηση που απαντούσε με τον καλύτερο τρόπο στον Μητροπολίτη Πειραιώς, Σεραφείμ, και τα όσα έχει πει κατά καιρούς. Αγάπη απέναντι στη ρητορική μίσους.

Κι εδώ αρχίζουν τα μεγάλα ερωτήματα που αδυνατούμε να βρούμε απάντηση: Προσέβαλαν οι #PoustiRiot την ιερή τελετή με αυτή τους την πράξη; Γιατί πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να μας «τρίβουν» στη μούρη την ομοφυλοφιλία τους (sic); Πότε επιτέλους θα σταματήσει η Εκκλησία να παρεμβαίνει σε τέτοια θέματα;

Δυστυχώς, χρειαζόμαστε δέκα ζωές για να καταφέρουμε να συμφωνήσουμε σε μία απάντηση για κάθε μία από τις παραπάνω ερωτήσεις. Κι αυτό, διότι μέχρι σήμερα συζητάμε για αυτά τα ζητήματα με γνώμονα την προσωπική ηθική κι αισθητική του καθενός. Κακώς. Δεν είναι ταινία που κρίνουμε αν μας αρέσει η σκηνοθεσία και το σενάριο. Ας αρχίσουμε όμως από τα στοιχειώδη και θα βρεθεί λύση. Για αρχή, ας εφαρμόσουμε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με το Σύμφωνο Συμβίωσης. Και τότε θα δείτε πώς θα εξαλειφθούν μεμιάς οι δύο πρώτες ερωτήσεις. Όσο για την τρίτη, θα πρέπει να ζητούμε το εφικτό. Καμία θρησκεία και κανένας εκπρόσωπος της δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πιστεύω τους. Αυτό είναι σωστό, θεμιτό και σίγουρο. Δεν μπορείς να περιμένεις από τη Ορθόδοξη Εκκλησία να αγκαλιάσει τα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ αντίκειται στο δόγμα και σε όσα πιστεύει. Δεν είναι άλλωστε κουτάβια να τα υιοθετήσει. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όμως, περιμένεις -και θα έπρεπε να απαιτείς- να μην καταφέρεται εναντίον τους, να μην επεμβαίνει με απειλές αφορισμού σε υποθέσεις που αφορούν την πολιτεία και μόνο. Είναι τόσο απλό. Ή μήπως, όχι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News