Η πολιτική στην Ελλάδα είναι χρεωκοπημένη υπόθεση, τουλάχιστον όπως την ξέραμε. Ζούμε ήδη, τα δυο τρία τελευταία χρόνια, την εποχή των δεινοσαύρων, των άξιων της μοίρας τους και απολύτωςδιεφθαρμένων (δύο) μεγάλων «κομμάτων εξουσίας» που βυθίζονται αύτανδρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου, κακά τα ψέμματα, είναι ένας μικρομεσαίος πολιτικός που, λόγω του παππού και του μπαμπά του (και για να κάνει και το χατήρι της φιλόδοξης μητέρας του) προσπαθεί να διαχειριστεί τεράστια ζητήματα που τον ξεπερνάνε – και κάποιεςστιγμές τον θαυμάζει κανείς για το πόσο πολύ προσπαθεί.Ο Αντώνης Σαμαράς είναι,όπως δείχνει ώς "αρχηγός",ένας ανεπαρκήςηγέτης μιάς αξιωματικής αντιπολίτευσης που, κατα γενική σχεδόν ομολογία, δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση αν, για οποιονδήποτε λόγο, ο Γ.Α.Π και το ΠΑΣΟΚ αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την εξουσία. Το «πολιτικό προσωπικό» δεν έχει συναίσθηση των τεραστίων μεγεθών που διαχειρίζεται, πολιτικά, οικονομικά, εθνικά, ηθικά – αλλά και ανθρώπινα. Δεν υπάρχουνε αρκετοί σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί – ή και απλοί πολίτες – που θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα Υπουργικό Συμβούλιο ικανό να διαχειριστεί την τύχη της Ελλάδας, σε μια ιστορική καμπή, όταν απειλείται η Εθνική της κυριαρχία, η αξιοπρέπειά της, αλλά ακόμα και τα ίδια της τα σύνορα. Ουτε «υπερκομματικά», σαν μελη μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας δηλαδή, μιας κυβέρνησης «διαχείρησης της κρίσης», πέρα απο κόμματα και φτηνές μικροπολιτικές, δεν μπορούν να βρεθούν, εντός Ελλάδος, προσωπικότητες ικανές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Οι καλύτεροι Ελληνες ζούνε και εργάζονται εκτός Ελλάδος. Οικυβερνήσεις τους έχουν διώξει διορίζοντας την κομματική τους πελατεία, περιθωριοποιώντας τους, αναγκάζοντάς τους να καταφύγουν σε χώρες όπου η λέξη "αξιοκρατία" ισχύει στην πράξη. Κάποτε φεύγαμε «μετανάστες» για να γυρίσουμε μ΄ενα κομπόδεμα. Τώρα οι ικανότεροι φεύγουνε για να φτιάξουν τη ζωή τους αλλού – και να έρχονται, πρώτα ο Θεός, τα καλοκαίρια. Γιατί ότι και να πούμε γα την Ελλάδα, όσο και αν την ξεφτιλίσαμε και την υποτιμήσαμε αβάσταχτα με τα ΥΠΕΧΩΔΕ μας, την άναρχη δόμηση, την καταστροφή του φυσικού της περιβάλλοντος, τις ανευθυνότητες του ΕΟΤ αλλά και καθενός απο μας που διαχειρίζεται ένα στρέμμα σε κάποια τουριστική περιοχή, η Πατρίδα μας παραμένει πανέμορφη. Για διακοπές όμως. Και αυτό υπο ορισμένες συνθήκες που δεν είναι της παρούσης.

«Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε», λέει κάπου ο Σεφέρης, δεν θυμάμαι σε ποια ποιητική του συλλογή. Εκθέσεις Θεσσαλονίκης, Δημοτικές Εκλογές, Βουλευτικές Εκλογές, δημοσκοπήσεις, ορκομωσίες κοινοβουλίων και κυβερνήσεων, πτωχεύσεις, θριάμβους, πακέτα διάσωσης και τρόικες, Ολυμπιακούς αγώνες, ρημαγμένα Ολυμπιακά ακίνητα, κάδους αποριμμάτων δήθεν για ανακύκλωση (που τους αδειάζουμε στην ίδια σκουπιδιάρα με τον άλλον κάδο, που παει στην χωματερή), Μ.Κ.Ο που επιδοτούνται και μισθοδοτούν διάφορα φιλαράκια για την διάσωση της θαλλάσιας χελώνας στην ευρύτερη περιοχή της «Κυρα Παναγιάς», στις Σποράδες, θυμιατήρια και λιβάνια και αρχιεπίσκοποι στις δοξολογίες και τις ορκομωσίες για το «Βυζαντινόν» του πράγματος, εξεταστικές επιτροπές, ο Τσοχατζόπουλος αραχτός φάτσα στην Ακρόπολη μετα της καλλιτέχνιδος συζύγου, το Βατοπέδι, η Siemens, ο Βουλγαράκης με την δική του ηθική εξίσωση (Νόμιμον=Ηθικόν), η «Καθημερινή» σε ανοιχτό πόλεμο (χρόνια τώρα) με τον Σωκράτη Κόκκαλη, μια Στάζι, μια δε στάζει καθόλου ούτε σταγόνα, τα ναρκωτικά παντού εντελώς ελεύθερα, στην Ομόνοια, στο Γκάζι, στου Ψυρή, στη Σοφοκλέους και σε όλη την Ελλάδα χωρίς να παρεμβαίνει η αστυνομία ή η «δίωξη» σχεδόν ποτέ, οι φυλακέςπάντα τίγκα αλλά οι περισσότεροι απατεώνεςπάντα ελέυθεροι και ωραίοι, ο Τσουκάτος και η Πόπη νίπτουν τας χείρας τους («εγω το έδωσαστο κόμμα το εκατομμύριο»), οι υπουργοί αλλάζουν υπουργείο στον ανασχηματισμό γιατί απέτυχαν στο έργο τους και ενθαρύνονται να αποτύχουν και σε κάποιο άλλο υπουργείο – και, ευτυχώς, τους χειμώνες, ο Λάκης Λαζόπουλος μέσω του Alpha τα «στιγματίζει» όλα αυτά ανελέητα και μετά τραγουδάει αγκαλιά με την Χαρούλα Αλεξίου το «μάτια μου η Ελλάδα την πάει την φεγγαράδα-κι αν είσαι και ξενύχτης σε πάει και μια βαρκάδα».

Επειδή μ' έχετε βάλει λίγο στο μάτι τελευταίως κάποιοι επισκέπτες του protagon.gr που σας αρέσει να αφήνετε και τα σχόλια σας (τα οποία ευχαρίστως υποδεχόμαστε, ακόμα και αν μας «ενοχλούν» συχνά), σας διαβεβαιώ (και το λέω με το χέρι στην καρδιά) πως (σε αυτό τουλάχιστον το κείμενο!) δεν πάω να κάνω τον έξυπνο. Απλώς παρατηρώ οτι ζούμε πια σε μια κοινωνία εντελώς ξεχαρβαλωμένη, της οποίας τα μέν οικονομικά ανώτερα στρώματα είναι ιδιαίτερα ανήσυχα τους τελευταίους μήνες λόγω της «στενότητος» σε ρευστό (ή μαύρο) χρήμα καθώς και λόγω της παρουσίας της τρόϊκας στην Αθήνα (που καθόλου δεν τους βολεύει στα κάτω απο το τραπέζι πάρε-δώσε τους με το «Κράτος» και τους λειτουργούς του), ο δε πολύς κόσμος, ο κάποτε συλλήβδην αποκαλούμενος «λαός», χτυπημένος απο παντού, επιβιώνοντας όπως μπορεί με πετσοκομμένα τα ήδη πενιχρά του έσοδα, τις συντάξεις, τα επιδόματα, τους δύο μισθούς απο τούς 14, πνιγμένος στην ακρίβεια, παράλυτος μπροστά στην πλήρη ανικανότητα των υπεύθυνων υπουργείων να τους ανακουφίσει με κάποιο τρόπο, κυριολεκτικά δεν ξέρει αν πρέπει να θυμώσει και να τα σπάσει όλα να γίνουν λαμπόγιαλο κάπου εκεί γύρω στον Δεκέμβριο, ή να πέσει στην κατάθλιψη και την μοιρολατρεία χαζεύοντας τα σκουπίδια που μεταδίδουν τα μεγάλης εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια – και καταπίνοντας όλο και περισσότερα χάπια.

Η Ελλάδα μοιάζει σαν να αργοπεθαίνει, αυτή την αίσθηση μου δίνει. Κάθε μέρα που ξημερώνει όλο και πιο αδύναμη ξυπνάει στην εντατική όπου νοσηλεύεται επισήμως, με διεθνή έγγραφα και διαγνώσεις– ενω το προσωπικό του Νοσοκομείου μειώνεται διαρκώς, οι γιατροί είναι πια πολύ κουρασμένοι, η μισθοδοσία αργεί και έναν και δυό και πέντε μήνες («και πάλι καλά», λένε οι ρεαλιστές, «θα μπορούσε να είχε κηρυχτεί στάση πληρωμών ακόμα και στίς συντάξεις των 700 ευρώ με μια απλή επανάληψη της διάσημης πιά φράσης «δεν υπάρχει σάλιο» –και την προσθήκη «ούτε για συντάξεις, ούτε κάν για φάρμακα και γάζες»). Ποτέ, απο το 1950 και μετά, δεν είχε φτάσει σε τέτοιο κατάντημα η Πατρίδα μας. Μην μου επιτεθείτε και γι’ αυτη τη λέξη, την λέξη «Πατρίδα», φίλοι επισκέπτες, δεν την χρησιμοποιώ σαν «Εθνικόφρων», σαν Έλληνας που αγαπάει την Ελλάδα την χρησιμοποιώ. Δεν ξέρω όμως πιά, μήπως είναι κακό να λές «αγαπάω την Ελλάδα», αγαπάω την Πατρίδα μου, μήπως είναι ξεπερασμένη πια αυτή η έννοια, η έννοια «Ελλάδα» – και εμείς που την αναπολούμε ακουγόμαστε κάτι σαν παλιό σινεμά; Ηδη όσοι κάνουμε τον Σταυρό μας νοιώθουμε σαν τούς κρυπτοχριστιανούς Ρώσσους επι Σοβιετίας και όσοι ακούμε ακόμα τον Εθνικό μας Υμνο, την Ποίηση και τη Μουσική του, με κάποια συγκίνηση,νοιώθουμε πιά σχεδόν σαν ναζιστέςπου «υποκλίνονται» μπροστάσε "άψυχα σύμβολα", στην δική μας«εθνικιστική» σβάστικα.

Τα μεγάλα κείμενα είναι συνήθως βαρετά. Θα σταματήσω εδώ. Και θα τελειώσω με ένα ερώτημα που απευθύνω σε όσους απο σας έχουνε όρεξη να το κουβεντιάσουνε (όχι με θυμό και αγριάδες ελπίζω) : Εσείς τι νομίζετε; Υπάρχει ακόμα η Ελλάδα ή έχει ήδη εκχωρηθεί απο τίς διάφορες κυβερνήσεις των, δυό κυρίως, τελευταίων δεκαετιών; Είναι πουλημένο το παιχνίδι και αυτή την περίοδο απλώς "στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε", ή ακόμα μπορεί η Ελπίδα να κάνει ρίμα με την Πατρίδα;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News