Στο «παρά πέντε» των πιο κρίσιμων -εννοείται- εκλογών, όπου σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος -παλιός και νέος- θα οδηγήσει τη χώρα στον θρίαμβο, είδα τη νέα τηλεοπτική σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη «Εθνική Ελλάδος».

Και μου δημιούργησε περισσότερες σκέψεις από τα διάφορα talk show, τις εκ βαθέων συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών, και τα κομματικά προεκλογικά σποτ που αναρωτιέσαι σε ποιους -νομίζουν- ότι απευθύνονται.

Κατ' αρχήν, ο Γιώργος Καπουτζίδης έκανε κάτι που δεν συνηθίζεται στα μέρη μας. Μετά την μεγάλη επιτυχία του Παρά Πέντε, δεν μιμήθηκε τον εαυτό του, άφησε να περάσουν 8 χρόνια και επανήλθε με ένα διαφορετικού ύφους σίριαλ.

Πιο σημαντικό, ότι μιλάει για όσα έχουν συμβεί αυτά τα γεμάτα αναστάτωση χρόνια, για την πραγματικότητα που ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης: την ανεργία, τον ρατσισμό, τα λαμόγια, εκείνους που αντιστέκονται προσπαθώντας να βγάλουν το πιο δημιουργικό τους κομμάτι, τον πλανήτη του life style που έδυσε αφήνοντας πίσω του συντρίμια, για τον χρυσαυγίτη της διπλανής πόρτας, ή του σπιτιού σου, για εκείνους που είναι σε αναπηρικά αμαξίδια όχι μόνο στις παγκόσμιες μέρες των ΑμεΑ αλλά καθημερινά, για όνειρα που ναυάγησαν, αλλά και στόχους που μπορούν να επιτευχθούν. 

Πώς τα κάνει όλα αυτά; Απλά, φυσιολογικά, όπως τα περιέχει όλα και η ζωή. Όχι σαν δράμα, αλλά σαν ουσία. Όχι σαν κωμωδία που ξεφωνίζει για να χαχανίσεις, αλλά σαν πικρός σαρκασμός. Αυτό δηλαδή που κάνουμε και οι άνθρωποι για να αντέχουμε: γελάμε με τις κακοτυχίες μας.

Οι πρωταγωνίστριες της Εθνικής Ελλάδος είναι γυναίκες που δεν βγήκαν από το πουθενά, τις αναγνωρίζεις γύρω σου, αναγνωρίζεις κομμάτια τους μέσα σου, και δεν είναι μονοσήμαντες, χαζές ή έξυπνες, είναι και λογικές και τρελές, και συναντιούνται σε μια στιγμή της ζωής τους, που έχουν τον ίδιο κοινό καημό και κενό: ότι δεν έχουν έναν στόχο να τις κινητοποιεί, να αφιερωθούν, να πιστέψουν.

Το αν θα γίνουν πρωταθλήτριες του κέρλινγκ, όπως είναι το στόρι, θα δείξει στη συνέχεια. Σημασία έχει ότι, όπως τους λέει κι ο προπονητής τους Καπουτζίδης, «Το κέρλινγκ είναι ένα παιχνίδι που τους κανόνες πρέπει να τους σεβαστείς εσύ, δεν σου τους επιβάλλουν οι άλλοι. Πρέπει μόνος σου να πεις ότι έκανες φάουλ. Είναι ένα παιχνίδι εντιμότητας, που μάλλον δεν ταιριάζει στην ελληνική καρδιά…».

Γύρω τους υπάρχουν -για πρώτη φορά σε ελληνικό σίριαλ- ένας φασίστας νυν σύζυγος, που θέλει να πάρει τους μετανάστες στο κυνήγι, ένας Κωστοπουλικός πρώην σύζυγος με Μύκονο και μοντέλο πάντα, αν και πτωχευμένος, ένας μικρός γιος σε αναπηρικό αμαξίδιο, που αντιμετωπίζεται φυσιολογικά απ' όλους, μια γκροτέσκα από τα αλλεπάλληλα λίφτινγκ κυρία ενός κυρίου που έφαγε ΕΣΠΑ για να της φτιάξει Ινστιτούτο Αισθητικής… όλοι απόλυτα πειστικοί στους ρόλους τους. Νομίζω ότι δεν έχω ξαναδεί στην τηλεόραση, σε οποιοδήποτε είδος, κάτι που να μιλάει για την πραγματικότητα που ζούμε, χωρίς κραυγές ή γραφικότητες, χωρίς εκβιασμένο μελό ή βεβιασμένο χιούμορ. 

Ίσως να ήταν, πολλά χρόνια πριν, οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι»… και τώρα, την ίδια ώρα που παίζεται η «Εθνική Ελλάδας», απέναντί της έχει τον εθνικό κήρυκα («κατάλαβες, κυρία μου;») Λάκη, που κάπου έχει ξεχάσει εντελώς τον Λαζόπουλο-καλλιτέχνη, και κατευθύνει τα πλήθη. Αλλά και σε επίπεδο σίριαλ, η νέα δουλειά του Γιώργου Καπουτζίδη βρίσκεται στον αντίποδα του δημιουργήματος του Απόστολου Ρήγα «Τρίχες», όπου η υστερία των πρωταγωνιστών βρίσκεται στο κόκκινο διαρκώς, χωρίς μια ανάσα. 

Ξέρω, είμαστε στο πάρα πέντε των εκλογών, αλλά η «Εθνική Ελλάδος» μου φάνηκε ο πιο καίριος προβληματισμός και το πιο ουσιαστικό πολιτικό σχόλιο που είδα στην τηλεόραση. Και για το πώς καταλήξαμε εδώ και για το πώς μπορούμε να βγούμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News