Από τις αίθουσες του Δημοτικού μέχρι αυτές της Σχολής Ευελπίδων οι δάσκαλοι και καθηγητάδες περιγράφουν εκείνο τον στρατιωτικό άθλο. Οι κρεμασμένοι πίνακες του Αλεξαδράκη ή οι σκιτσογραφίες του Βουρλούμη σε πείθουν. Πάντα μου άρεσαν αυτές οι κατηχήσεις. Μα πίσω από την ανάγνωση της ιστορίας προς τέρψιν τίθεται το ερώτημα: Καλά, εμείς οι Έλληνες ήμασταν τόσο ικανοί ώστε συντρίψαμε μια αυτοκρατορία και αντισταθήκαμε τόσο επιδέξια σε μια άλλη; Τόσο πολύ διέφεραν εκείνοι οι ηγήτορες από τους σημερινούς μας;

Ένας στρατηγός έγραψε μεταπολεμικά ότι «ουδέποτε άλλοτε έτυχε στην Ελλάδα να παραδοθεί σε πιο αδέξια επιτελικά χέρια». Είναι πραγματικά παράδοξο ότι το έπος του 40’ γράφτηκε πάνω σε κάποιους μύθους όψεις που δεν δόθηκε σημασία: Μας είπανε για ταχύτατη επιστράτευση, για ιδιοφυείς στρατηγούς, για αποτελεσματικό σχέδιο άμυνας και φυσικά για την απόρθητη γραμμή «Μεταξά». Αλλά…

..Για την Ιταλική εισβολή ο Μεταξάς γνώριζε πολύ πριν το ΌΧΙ και παρόλα αυτά αρνιόταν να κηρύξει έστω και μερική επιστράτευση. Ενώ ο ήχος των ιταλικών αρμάτων ακουγόταν στις συνοριακές μας φρουρές η Ελλάδα ήταν παντελώς  ανεπιστράτευτη (90.000 Ιταλοί έναντι 35.000 Ελλήνων). Ακόμα και τον Φλεβάρη του 1941, σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, 150.000 έφεδροι της νότιας Ελλάδας μαράζωναν στα σπίτια τους τη στιγμή που οι παραμεθόριες περιοχές έστελναν 45άρηδες να πολεμήσουν. Λέγεται ότι εκείνος ο έρμος Κορυζής έστρεψε το περίστροφο στην καρδιά του όταν έμαθε ότι ο υπουργός στρατιωτικών αυθαίρετα άρχισε να χορηγεί αδειόχαρτα στους φαντάρους του μετώπου!!

..Ο Παπάγος και οι επιτελείς του, από την άλλη,  ήταν τόσο τρομοκρατημένοι από την επερχόμενη σύγκρουση ώστε αποφάσισαν να εγκαταλειφθεί αμαχητί η Ήπειρο και η Δυτική Μακεδονία στον εχθρό και να αμυνθούν μέχρι και στο Πηνειό ποταμό(σχέδιο ΙΒβ)! Φαντάζεστε τους Γιαννιώτες και τους Καστοριανούς να βλέπουν τον ελληνικό  στρατό να τους εγκαταλείπει; Η τελική ηρωική άμυνα πάνω στα σύνορα ήταν αποτέλεσμα της εμμονής ενός μόνο στρατηγού ο οποίος είχε οχυρώσει επιδέξια τα ηπειρώτικα συνοριακά βουνά. Οι ανώτεροί του όμως ήταν τόσο θαμπωμένοι από τις νίκες του Άξονα ώστε σε όλη την εξάμηνο Ελληνοϊταλική σύρραξη έτρεμαν να διατάξουν ευρεία επίθεση ακόμα και όταν υπερείχαμε αριθμητικά. Γι’ αυτό εξάλλου δεν πετάξαμε ποτέ τους Ιταλούς στη θάλασσα ενώ μπορούσαμε. Ο στρατιωτικός ακόλουθος της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα ήξερε ότι τους καλύτερους αξιωματικούς ο Μεταξάς τους είχε ξηλώσει…

..Και τα φετιχ δεν σταματάνε εκεί! Όταν λοιπόν έπεσε η αυλαία την Άνοιξη του 41’, με τους Γερμανούς να κατηφορίζουν, το σύνολο του στρατού παρέμενε στην Αλβανία! Ενώ ο ισχυρότερος στρατός του κόσμου βίαζε τα «απόρθητα» οχυρά, 15 εμπειροπόλεμες ελληνικές Μεραρχίες σάπιζαν στα ασήμαντα χωράφια του Πόγραδετς! Ο Παπάγος φετιχιστικά καμάρωνε για τον κατασκευαστικό του «άθλο»: τα “απόρθητα” οχυρά «Μεταξά», τα οποία όμως αποδείχτηκαν άχρηστα. Οι μεταξικοί αξιωματικοί μάλλον δεν είχαν ενημερωθεί ότι στον 20ο αιώνα οι οχυρώσεις παρακάμπτονται, όπως και έγινε! Αυτοί νόμιζαν ότι όσο πιο πολύ τσιμέντο τόσο μεγαλύτερη αντοχή. Το αποτέλεσμα ήταν 1.5 δις δραχμές να πάνε χαμένα, σα να λέμε 50 δις ευρώ σημερινά λεφτά. Ο ιδιοφυής Δαβάκης φώναζε ο καημένος «ρε παιδιά αν δίναμε αυτά χρήματα για την Μηχανοκίνηση του Πεζικού, θα φτάναμε στη Σόφια μέσα σε μια μέρα»!

Κοντολογίς ο Παπάγος την είχε αράξει στα πολυτελή υπόγεια της Μεγάλης Βρετανίας, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το μέτωπο, και οι στρατηγοί του παραδίνονταν στους Γερμανούς κάτω από τη μύτη του..
Εκείνο το εθνικό κατόρθωμα οφειλόταν σε απλούς στρατιώτες, έφεδρους, ανώτερους και λίγους ανώτατους αξιωματικούς. Έτσι όπως φαίνονται στους πίνακες του Αλεξανδράκη. Ήταν και κείνη μια εποχή που οι υψηλά ιστάμενοι γράφανε ιστορία με το μελάνι αφανών ελλήνων..οι σημερινοί βέβαια δεν ξέρουν καν να γράφουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News