Τι υποδηλώνει η απεικόνιση της Θέμιδος με ένα μαντίλι δεμένο στα μάτια της; Υποθέτω θα απαντήσετε την αντικειμενικότητα της δικαιοσύνης προς όλους. Σωστό, αλλά για τον υπόλοιπο πλανήτη. Όχι για την Ελλάδα. Στην χώρα μας, συμβολίζει το κοινωνικό κράτος. Ο κάθε κόμπος από αυτό το κομμάτι ύφασμα αντιστοιχεί σε ευρώ. Σε ευρώ που δαπανώνται για επιδόματα προς τυφλούς δικηγόρους. Η λίστα με τα προνοιακά επιδόματα για τα ΑμεΑ είναι σαν την ζωή. Κρύβει εκπλήξεις και λάθη που κοστίζουν ακριβά. Το πόσο θα το μάθουμε μόλις τελειώσει η απογραφή των δικαιούχων, η οποία ξεκινάει την πρώτη Φεβρουαρίου.

Έως τότε, μπορούμε να συμμεριστούμε την απορία του υφυπουργού Υγείας και Πρόνοιας, Μάρκου Μπόλαρη. Γιατί υπάρχουν υποκατηγορίες που φωτογραφίζουν συγκεκριμένα επαγγέλματα, όπως αυτό των δικηγόρων; Η λογική λέει πως το ύψος του επιδόματος θα πρέπει να καθορίζεται από το ποσοστό της αναπηρίας ανά κατηγορία κι όχι από τον επαγγελματικό κλάδο. Η ίδια όμως λογική σού ψιθυρίζει στο αυτί πως μέχρι σήμερα αρκούσε ένα αυτοκίνητο με γεμάτο ντεπόζιτο και δυο-τρεις φάκελοι με λεφτά για να εξασφαλίσεις την πολλαπλή χορήγηση τέτοιων επιδομάτων. Αυτό ακριβώς περιέγραψε πριν λίγες μέρες ο κ. Μπόλαρης. Τα μητρώα αναπήρων τόσα χρόνια είχαν την ίδια εμβέλεια με ένα δίκτυο Wi-Fi. Με το που έφευγες από μία πόλη, μπορούσες να εγγραφείς στην επόμενη, καθώς ήταν αδύνατον να διασταυρωθούν τα στοιχεία ελέω απουσίας κεντρικής βάσης δεδομένων σε εθνικό επίπεδο. Και όχι μόνο. Οι δήμοι συμπεριφέρονταν σαν μικρά γαλατικά χωριά. Αγνοούσαν επιδεικτικά την χρήση του Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων (ΟΠΣΝΑ). Χωρίς κυρώσεις.

Αλλά ας μην σταθούμε μόνο σε αυτό το παράδειγμα με τα προνοιακά επιδόματα. Δεν είναι παρά μία κουκκίδα στο άπειρο. Αν μπορούσαμε να βγάλουμε φτερά και να κοιτάξουμε την Ελλάδα από ψηλά, θα βλέπαμε πως η κεντρική διοίκηση του κράτους αποτελείται από αμέτρητες τέτοιες τελείες. Διάσπαρτες στον χάρτη, ασύνδετες μεταξύ τους, απομονωμένες. Η πρώτη σκέψη είναι να βρεθεί τρόπος να τις ενώσεις. Λάθος. Όχι για όλους. Όπως δείχνει η ιστορία έως σήμερα, η πολιτική βούληση τσαλαβουτάει στα ρηχά. Κοιτάζει τις κουκκίδες και δεν έχει στυλό να τις συνδέσει. Αναλογιστείτε τι έχει ειπωθεί τόσα χρόνια σε προεκλογικές ομιλίες. Δημόσια έργα, ανάπτυξη, επιδόματα, αυξήσεις. Ό,τι μπορεί να αντιληφθεί ο πολίτης άμεσα. Κανείς δεν αναφέρθηκε ποτέ στην αναδιοργάνωση και σωστή λειτουργία της κεντρικής διοίκησης, που στην ουσία συνιστά τον εγκέφαλο του κράτους. Και ποιος θέλει έναν εγκέφαλο με νεκρούς νευρώνες που δεν παράγουν νευροδιαβιβαστές; Αυτή η χώρα τελειώνει με ένα μεγάλο φαγοπότι. Και οι τελείες συνεχίζουν να στιγματίζουν το λευκό τραπεζομάντιλο. Λείπει ένα χέρι να κρατήσει το στυλό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News