Η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας

Πέρασα ένα ωραίο αποτοξινωτικό δεκαήμερο στην Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους και τώρα που είμαι έτοιμος να φύγω, παρατηρώ τις σκέψεις μου που συνωστίζονται στην έξοδο, βιαστικές και ανάστατες. Αυτό αφ΄ενός σημαίνει ότι ξαναβρίσκω τους ρυθμούς του κόσμου, αφ’ ετέρου όμως συνειδητοποιώ ότι η καθαρή σκέψη και οι λογικοί συνειρμοί δεν είναι πια διαδικασίες συμβατές με τον τρόπο που λειτουργεί η σύγχρονη κοινωνία. Πρέπει να είναι το μυαλό σου σούπα και οι σκέψεις σου ένα κουβάρι για να αισθανθείς «κανονικός άνθρωπος». Δεν πρέπει να νοιάζεσαι για την ουσία, είναι σχεδόν παράνομο. Δεν πρέπει να στηρίζεσαι στην κοινή λογική, είναι αντικοινωνική στάση. Δεν πρέπει να ενδιαφέρεσαι εντίμως για τα κοινά, είναι επικίνδυνο.
Η Ελλάδα, όπως και όλες (οι Δυτικές τουλάχιστον) κοινωνίες, είναι διχασμένη. Από τη μία στέκονται οι άσχετοι, τα ζώα, οι «ψηφοφόροι» που επιστρατεύονται όποτε είναι απαραίτητοι για την διαιώνιση της παρανομίας και την επικύρωσή της στις κάλπες, και από την άλλη αυτοί που βγάζουνε λεφτά μέσα στη μαύρη αναμπουμπούλα, τουλάχιστον 30 χρόνια τώρα. Ο διχασμός είναι βαθύς και σοβαρός γιατί η ψαλίδα έχει πια ανοίξει επικίνδυνα. Όσοι, με οποιονδήποτε τρόπο, επωφελούνται από την παρανομία, το μαύρο χρήμα, την εμπορία των ναρκωτικών, την πορνεία, το εμπόριο όπλων, παιδιών, την άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών και τις αναρίθμητες καθημερινές υπερβάσεις όλων των εξουσιών, από το πιο μικρό χωριό ως του Μαξίμου, βρίσκονται ταμπουρωμένοι πίσω από το «Κράτος», τους «Θεσμούς», την «Δικαιοσύνη» και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.

Οι άλλοι προσπαθούν να επιβιώσουν φριχτά αγχωμένοι, στριμωγμένοι μέσα σε χαμηλοτάβανα διαμερίσματα, με προβλήματα υγείας, χρέη, τη γιαγιά άρρωστη, τα παιδιά θυμωμένα και επιθετικά, ξυπνώντας στις έξη το πρωί για να τρέξουνε να στριμωχτούνε μέσα στα λεωφορεία, αφού περπατήσουνε, συχνά, ένα ή και δύο χιλιόμετρα. Αν υπάρχει δουλειά δεν περισσεύει τίποτα γιατί τα έξοδα είναι πάρα πολλά και «εκκρεμούν» και οι δόσεις από τα δάνεια, τις κάρτες, το αυτοκίνητο, ή εκείνο το εξοχικό που κάποτε ονειρεύτηκαν να φτιάξουνε αλλά ήδη τους το πήρε η τράπεζα γιατί δεν πληρώνανε τακτικά τις δόσεις. Αυτοί όταν πονάνε τρέχουνε στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων που εφημερεύουν και φωνάζουνε δυνατά μήπως ακουστούν – μάταια συνήθως. Δεν έχουνε κάποιον στην «άλλη μεριά» να κάνει ένα τηλέφωνο στο νοσοκομείο, να βρεθεί κάποιος γνωστός, να γίνει η «υπέρβαση».

Δύο Ελλάδες, η μία εδώ ή άλλη εκεί. Η μια μπουκώνει ηρωίνη τα παιδιά της άλλης και πάει διακοπές στη Μύκονο, στη Σέριφο, στη Νιό, στη Σαντορίνη. Η μια Ελλάδα παίρνει μισθούς σαν αυτούς που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα και που δεν αφορούν βέβαια μόνο τον δημοσιογραφικό κλάδο – και η άλλη Ελλάδα προσπαθεί να «επανεντάξει» με την βοήθεια διαφόρων Μ.Κ.Ο τα παιδιά της στην κοινωνία, ενώ ζει αποκλεισμένη από κάθε είδους «ψυχαγωγία» πέραν της τηλεοράσεως που έχει αναλάβει να την «παρηγορεί» και να την μαστουρώνει γλυκά και αποχαυνωτικά, να γλυκαίνει λίγο το βάσανο, να ξεχνιέται κάπως ο άνθρωπος. Και εμείς, «τα πολιτικά ζώα», παρατηρούμε «σχολιάζοντας τα φαινόμενα» μιας, φοβάμαι, πολύ άγριας και ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης που θα επέλθει – αν δεν προλάβουμε να κάνουμε κάτι όσοι συνειδητοποιούμε ότι σιγοβράζει και όπου νάναι θα ξεσπάσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News