Με τον αναβρασμό στην υπόθεση του Μετρό (ήδη, γενικότερα, των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας και όσων τις υφίστανται, οι «άλλοι» το πολύ πολύ βρίζουν από το αυτοκίνητό τους) χάθηκε με το καλό μια σημαντική -πολύ σημαντική- συνδικαλιστική εξέλιξη που πήγε να καταγραφεί την περασμένη εβδομάδα. Ταυτόχρονα, έφυγε από την κεντρική οθόνη μια άλλη συνδικαλιστική είδηση: εκείνη που αφορά την αποδοχή (;) μεγάλης μείωσης αμοιβών στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο για να σωθούν οι θέσεις εργασίας όλων.

Ας δούμε πρώτα το Μετρό. Εγκαταστάθηκε στο προσκήνιο η πρακτική της γενικευμένης απεργίας (όλες οι άλλες εκδοχές παραμερίστηκαν) και μάλιστα των επαναλαμβανόμενων απεργιών. Προσήλθαν στην κινητοποίηση του Μετρό και τα άλλα μέσα σταθερής τροχιάς. Υστερα διευρύνθηκε η κίνηση (ή μάλλον η ακινησία) στο σύνολο των αστικών συγκοινωνιών. Οπότε; Οπότε φτάσαμε αμέσως στο πήξιμο της ζωής στην πόλη, «υποχρεώθηκε» η κυβέρνηση να πιέσει για κήρυξη της απεργίας παράνομης και καταχρηστικής, φυσικά αγνοήθηκε η απόφαση της Δικαιοσύνης μεγαλοπρεπώς, ανακάλυψε ο Κ. Χατζηδάκης ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων (που είναι σε απεργία) συνεχίζεται να μισθοδοτείται και… υποσχέθηκε, εν ανάγκη, νομοθετική τροποποίηση (το 2013!), ανακινήθηκε ζήτημα επιστράτευσης, οπότε χάθηκε κάθε ορατότητα μέσα στο σύνηθες χάος.

Και όμως, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται μια κάποια συνδικαλιστική λογική αυτόν τον καιρό. Μια «λογική» λογική, εννοούμε… Προσέξτε: αρχικά, το αίτημα που είχε διατυπωθεί στο Μετρό δεν ήταν – έτσι γενικά, «μαχητικά» και αδιέξοδα – «να εξαιρεθούν οι εργαζόμενοί του από το γενικό μισθολόγιο». Ήταν να αναγνωρισθεί ότι κάποιοι εργαζόμενοι, ειδικά εκείνοι που δουλεύουν με την ευθύνη των συρμών, δηλαδή πιο υπεύθυνα (άστε το «πιο βαριά») και με διαφορετική λογική βάρδιας, δικαιούνται αληθινά διαφορετική μισθολογική μεταχείριση. Πρόκειται ουσιαστικά για έλλογη επαναφορά του καθεστώτος των γνήσιων επιδομάτων. Άλλη δουλειά κάνει ο αστυνομικός των Εσωτερικών Υποθέσεων, άλλη ο αστυνομικός της περιπόλου, άλλη ο διακοσμητικός της Βουλής. Άλλη δουλειά ο άνθρωπος των ΛΟΚ ή των υποβρυχίων, άλλη ο εξαιρετικός συνάδελφός του στο Επιτελείο ή ο φρουρός των συνόρων στην Τρίπολη ή τη Λάρισα. Μέχρι τώρα, όλοι – ΟΛΟΙ!- διεκδικούσαν τα ίδια ή ανάλογα επιδόματα, στο όνομα μιας στρεβλής, αισχρής εν τέλει, λογικής της «δικαιοσύνης». Και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, φυσικά  ενέδιδαν στις πιέσεις να προβάλλουν ως αίτημα τη γενική καλύτερη μεταχείριση: οι πολλοί εκλέγουν τις ηγεσίες, αυτούς θα χαϊδέψουμε!

Πάμε τώρα στο Τ.Τ. Βέβαια, δεν έχει κλείσει ακόμη η ιστορία, οπότε μη βιαζόμαστε να πούμε ότι «κάτι κινείται». Όμως η απόφαση που φαίνεται να προχωράει, με πρωτοβουλία των συνδικαλιστών του Τ.Τ., των ίδιων δηλαδή οι οποίοι μέχρι χθες «εξηγούσαν» ότι το Ταμιευτήριο πρέπει να μείνει «με κοινωνικό χαρακτήρα», δηλαδή… να δίνει υψηλά επιτόκια στον μικροκαταθέτη, να παρέχει δάνεια με χαμηλά επιτόκια σε ειδικούς πληθυσμούς (κυρίως σε ανθρώπους στο Δημόσιο, συν στους Δήμους…), συν να διατηρεί σημαντικά υψηλή μισθοδοσία,  να γίνει δηλαδή δεκτή μια μέση περικοπή των αμοιβών κατά 30% (!) προκειμένου να μην υπάρξουν απολύσεις, αποτελεί σημαντικότατη εξέλιξη. (Οι απολύσεις, μετά τον χωρισμό του Τ.Τ. σε bad bank και good bank, θα ήταν της τάξεως των 1.000 ατόμων, κοντά 30%). Αμα κανείς ερευνήσει το πράγμα πιο προσεκτικά, θα δει ότι οι συμφωνούμενες -αν τελικά συμφωνηθούν!- περικοπές είναι 40% και παραπάνω για τους «παλιούς» του Τ.Τ., καθώς πιο κάτω από το 20% είναι εκείνες όσων απορροφήθηκαν πρόσφατα -από ASPIS BANK κ.λπ. (πράγμα που δείχνει που βρίσκονται οι αμοιβές στο Τ.Τ.…).

Η ταχύτατη ωρίμανση από μια σύγχρονη εκδοχή του «μ’ αγώνες κατακτιούνται τα δικαιώματά μας» και της συνδικαλιστικής πρακτικής της μετωπικής κόντρας, που φαινόταν να έχει κερδίσει (και) τους ανθρώπους του Τ.Τ., στον ανθρώπινο ρεαλισμό τού «να σώσουμε τις θέσεις εργασίας όλων μας» με την αποδοχή μιας συγκλονιστικής μείωσης αποδοχών 30%, αξίζει να σημειωθεί. Αληθινά. Πρώτον, δυσάρεστο αλλά έτσι είναι, διότι δείχνει πού θα πάει το πράγμα συνολικά στον τραπεζικό χώρο -ήδη είχε φανεί η κατεύθυνση στην Πειραιώς, αλλά πολύ πιο συγκρατημένα. Δεύτερον, διότι έτσι απότομα θα σπάνε πλέον τα φράγματα στον προστατευμένο δημόσιο τομέα. Τρίτον, διότι μόνον άμα ξεκολλήσει  -συνολικά!- στους προστατευμένους χώρους η συνδικαλιστική τάξη (διότι περί κλειστής τάξεως πρόκειται, εδώ και καιρό) από τη λογική του «ή όλα, ή τίποτε», θα μπορέσει ο συνδικαλισμός και η αναντικατάστατη λειτουργία του να αποκτήσει ρόλο στη ζούγκλα όπου θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια.

Είπαμε: δυσάρεστο, αλλά έτσι είναι.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News