Ψάξτε αν θέλετε, θα με δείτε στο βίντεο της υποδοχής του Καραμανλή όταν έσκασε μύτη το Σάββατο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Δεν είμαι εκείνη η ξανθιά που τον αγκαλιάζει και τον φιλάει σχεδόν με το ζόρι, ούτε εκείνη η γιαγιά που απλώνει στοργικά το χέρι της και του χαϊδεύει στοργικά τον (κάπως παχύ) σβέρκο. Είμαι όμως ένας από τους λωτοφάγους, μαζοχιστές, κολλημένους που έτρεξαν να κάνουν πομπώδη την υποδοχή του. Είμαι Έλληνας, άρα κατασκευασμένος να ξεχνώ. Τους δοσίλογους και μαυραγορίτες της Κατοχής, τον Πρωθυπουργό που απήλλαξε τους Γερμανούς από τα χρέη τους για τις πληγές της Ελλάδας το ‘40 (και τον έκανα και Πρόεδρο της Δημοκρατίας μετά), τους στρατιωτικούς και τις βαρβαρότητες της Χούντας (και ακόμη λέω τι καλά που ήταν τότε η Οικονομία). Δεν θυμούμαι ποιοί από ένα κεντροαριστερό κόμμα έφαγαν τις ενισχύσεις προς τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Έχω κάνει erase την παράδοση (και) από Αριστερούς, με την Οικουμενική κυβέρνηση, του Ο.Τ.Ε. στον Κόκκαλη, δεν μου λέει τίποτα εκείνο για κάτι λεφτά μέσα σε pampers, η δωροδοκία για το C4I, εγώ ξέρω τη Siemens μόνο από ένα καλό πλυντήριο που έχουμε στο σπίτι. Και επειδή εδώ στο protagon βγάζουμε ό,τι έχουμε στην ψυχή μας, σας ομολογώ ότι κάποια στιγμή, που δεν με έβλεπαν όποιοι φρουρούσαν το αυτοκίνητο του μεγάλου αυτού πολιτικού, σαν γνήσιος προσκυνητής έκανα κάτι πολύ συμβολικό. Με τη δέουσα συντριβή, στάθηκα, και αφήνοντας μερικές σταγόνες σιέλου στο φτερό, την άλλη στιγμή, βγάζοντας αστραπιαία τη γατίσια γλώσσα μου έσκυψα και έγλειψα σ’ εκείνο το σημείο την κρύα λαμαρίνα.

Έπειτα, ενθουσιασμένος γιατί φίλος που εκτιμώ την πολιτική του κρίση με διαβεβαίωσε ότι σε ένα ή δυο χρόνια το πολύ Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι ο Καραμανλής, εγκατέλειψα τη συμπρωτεύουσα και χώθηκα στους δρυμούς της Πίνδου και του Αώου. Για να βρεθώ σαν την Αλίκη από τη λαγότρυπα της Εγνατίας Οδού απροσδόκητα σε μιαν Ελλάδα ξεχασμένη και από τους Καραμανλήδες και από τους Παπανδρέου και από τους «Αριστερούς». Πανέμορφη και εγκαταλειμμένη. Στην πλατεία της Λάιστας, ενός μικρού χωριού, χωρίς φαρμακείο, χωρίς σχολείο, χωρίς φούρνο, χωρίς λεωφορείο, που το χειμώνα απομένουν 20 ηλικιωμένοι κάτοικοι όλοι κι όλοι, ρώτησε κάποιος την ιδιοκτήτρια του μοναδικού καφενείου και εστιατορίου «είναι καλά εδώ να μένεις;» για να πάρει την πολύ λογική απάντηση: «Αν ήταν καλά θ’ απομέναμε τόσοι λίγοι;». Τα χωράφια έχουν εγκαταλειφθεί, ούτε ένας ξένος τουρίστας δεν φάνηκε για δυο ημέρες στην περιοχή με τα υπέροχα τοπία. Στο Μέτσοβο υπάρχει το Κέντρο Διεπιστημονικής Έρευνας του Πολυτεχνείου και εκεί μέσα μπορείς να βρεις αναρίθμητες εργασίες σχετικά με την αξιοποίηση της περιοχής αλλά ποιος υπουργός ν’ αδειάσει να διαβάσει τους τίτλους έστω. Γάμοι, κηδείες, βαφτίσια, πανηγύρια, κόψιμο της πίτας, κανένας φθηνός λόγος, πώς να περισσέψει χρόνος;Ένας μηχανικός από την Αθήνα παρατηρούσε το πόση ξυλεία βρίσκεται αφημένη έτσι αχρησιμοποίητη στις πλαγιές, πόσα άρρωστα δέντρα χρειάζονται κόψιμο για να προκόψει το δάσος και αναρωτιέται μεγαλόφωνα: «Μα κουβαλούν πετρέλαιο από την Αθήνα για να κάψουν και να ζεσταθούν;». Με τόση βιομάζα που υπάρχει, κάποιοι άνεργοι περιφερόμενοι άσκοπα αλλοδαποί θα μπορούσαν να τη συλλέγουν, και ένα τοπικό μικρό εργοστάσιο θα μπορούσε να την μετατρέπει σε πέλετς, κάτι συμπιεσμένα κομμάτια ξύλου, πολύ αποτελεσματική καύσιμη ύλη όταν βρεθούν στην αναμμένη σόμπα.

Τώρα πάντως μόνο κάποιοι Αλβανοί με άλογα μπαίνουν μέσα στο δάσος και κουβαλούν λίγα ξύλα. Το δάσος λέγεται «Δρυμός Βίκου Αώου». Δρυμός είναι: «μια περιοχή που, σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία έχει ιδιαίτερη οικολογική σημασία λόγω της σπανιότητας και της ποικιλομορφίας της χλωρίδας και της πανίδας της, των γεωμορφολογικών σχηματισμών, του υπεδάφους, των νερών και της ατμόσφαιράς της». Και εκεί μέσα απαγορεύεται να κάνεις λατομείο, να βάλεις διαφημίσεις, να βοσκήσεις, να κυνηγήσεις. Εδώ όμως, όπως μου εξηγεί κάποιος που ξέρει τα κατατόπια είναι χειρότερα κι από το Μυλοπόταμο της Κρήτης. Δεν τολμάει κανείς να κάνει έλεγχο, θα τον πάρουν με τι καραμπίνες. Βλέπεις που μέσα στο Δρυμό έχουν ξυρίσει ολόκληρες περιοχές; Είναι για να βόσκουν με άνεση τα κοπάδια τους. Βλέπεις όλους αυτούς τους κυνηγούς που γυρίζουν εδώ και το δάσος αχολογάει από τις ντουφεκιές τους; Θα τους συγυρίσει ο Όθωνας του λέω. Ποιός Όθωνας, μου απαντάει, θα τολμήσει να έλθει έως εδώ. Μου δείχνει απέναντι μακριά στην άλλη πλαγιά ένα χωριό που μόλις φαίνεται. Αυτό είναι το Ηλιοχώρι. Γι αυτό έγραψε ο Δημήτρης Χατζής την «Τελευταία αρκούδα», για τον άνθρωπο που γύρισε από το εξωτερικό στη γενέτειρά του και εκεί δεν καταλάβαινε πια την (καινούρια) νοοτροπία των συγχωριανών του και βρήκε κατανόηση στην τελευταία αρκούδα που τριγύριζε έξω από το χωριό. Σύμπτωση;

Φεύγω για την Αθήνα και κάθε τόσο οι ο-κυνηγοί όπως αυτοπροσδιορίζονται και είναι αμέτρητοι εδώ ακριβώς που απαγορεύεται να βρίσκονται, μου κουνούν φιλικά το χέρι. Ξαναέρχεται στο νου μου ο Όθωνας. Ο Μανώλης όχι ο άλλος. Ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, που δήλωσε νωρίς: "είμαι αποφασισμένος να μην ανεχθώ φαινόμενα ανομίας και εγκληματικότητας. Όπως σε όλη μου την πολιτική διαδρομή αντιστεκόμουν και είχα μια συνεπή στάση σύγκρουσης με τα φαινόμενα εγκληματικότητας έτσι και τώρα θα συγκρουσθώ με συμπεριφορές και συμφέροντα που είναι υπεύθυνα για την στρεβλή εικόνα που παρουσιάζεται… Θα σταθώ απέναντι σε όσους επιμένουν να μην καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ανοχής και συμβιβασμού με ότι μας προσβάλλει".

Από Δευτέρα κύριε Όθων εγώ ο χειροκροτητής θα είμαι πάλι στον Άγιο Παντελεήμονα. Να βαράω κάθε μεσημέρι με την ακρίβεια λεωφορείου του Κ.Τ.Ε.Λ. τους ξένους που νομίζω πως φταίνε για όλα. Εσείς πού θα είστε; Στο Δρυμό, στην Αχαρνών, στα Διόδια;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News