Ξημερώνοντας τ’ Άη Φανούρη, την μακάβριον των χνώτων, για να ξεκινήσουμε ποιητικά αλλά και με τη βεβαιότητα για την κοινή μας μοίρα, αποφάσισα -με προτροπή της αιρετικής (Αρειανής) Αυγής, της πιστής του εν Νεμπράσκα Βρούτου Σπριγκστίνιου- να κάνω φανουρόπιτα.

Συνταγή μοναστηριακή, μικρασιάτικη, πολίτικη, μέχρι και του Αγίου Νεκταρίου (ναι, και οι Άγιοι μπερδεύονταν ο ένας στα πόδια του άλλου), βρήκα στο διαδίκτυο και ροβόλησα να μαζέψω υλικά. Κανέλλα, μπέικιν, λάδι, ζάχαρη, τριμένο πορτοκάλι, σόδα, σταφίδα ξανθή, καρύδια και βέβαια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του – όπως οι φανατικοί ψηφοφόροι παλιά. Μόνο με εννιά υλικά γιατί έτσι επιτάσσει η παράδοση -από τον ιερό αριθμό 9 των Πυθαγορείων μέχρι του… όλου τα εννιάμερα.

Στις 27 Αυγούστου τιμάται ο Άγιος Φανούριος και συνηθίζεται οι νοικοκυρές να φτιάχνουν φανουρόπιτες, που μοιράζουν στη γειτονιά, αφού ευλογηθούν πρώτα από την εκκλησία. Φτιάχνουμε φανουρόπιτα όχι μόνο προς τιμή του Αγίου αλλά και για να μας φανερωθεί κάτι που χάσαμε, κάθε τι που αναζητούμε, ό,τι αγνοούμε. Χαμένα αντικείμενα, εξαφανισμένα πρόσωπα, γαμπροί για ανύπαντρες κόρες, κλεμμένα ζώα και κάθε τι από τη σφαίρα του αγνώστου εμφανίζονται με τη χάρη του Αγίου. Πολλοί συνδέουν αυτή την παράδοση με το όνομα του Αγίου, που προκύπτει από το ρήμα «φαίνω», που σημαίνει αποκαλύπτω.

Θα κάνω φέτος φανουρόπιτα κι ας μην ξαναέκανα ποτέ για να μου φανερωθεί το φετινό άγνωστο, το επίκαιρο αναπάντητο, το μετακαλοκαιρινό μυστήριο, το έξω από μένα με ένα απλό ικετευτικό ερώτημα στη χάρη του Αγίου, που φανερώνει, γνωστοποιεί, αποκαλύπτει: Τι να ψηφίσω; Δεν μπορεί, η χάρη του Αγίου Φανουρίου τόσα θαύματα έκανε, μέχρι κι οι κατσικοκλέφτες στην Κρήτη ομολογούν εμπρός του πού έκρυψαν τα κλεμμένα κατσίκια… Κάποιο σημάδι θα δώσει ο Άγιος, έναν οιωνό θα στείλει τι στο καλό να επιλέξω (εγώ και πολλές χιλιάδες άλλοι) μέσα στον ερειπιώνα που μας έλαχε.

Μεγαλοφώνως ψάλλοντας την ευχή του Αγίου Φανουρίου «Ευλόγησον τα δώρα ταύτα και τους ταύτα σοι προσκομίσαντας, εις δόξαν σην και τιμήν του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Φανουρίου» θα αιτηθώ -με τη φανουρόπιτα ανά χείρας- με πάσαν ταπεινότητα την επιφοίτηση του Αγίου στο μέγα ερώτημα, που μόνον ο Άγιος και το ά-λογο μπορεί να μου απαντήσει: πού να το ρίξω, Άη Φανούρη μου — λογική και επιχειρήματα δεν παίζουν πια…

Παρά την πλήρη εμπιστοσύνη και αφοσίωση στο θαυματουργό έργο του Αγίου, μια ανησυχία οφείλω να τη δηλώσω. Μολονότι ο βίος του Αγίου Φανουρίου δεν έχει καμία σχέση με τη θεατρική τέχνη, ο Άγιος Φανούριος είναι ο Άγιος Προστάτης των Καραγκιοζοπαιχτών, επειδή τους «φανερώνει» μίμηση, αναπαράσταση και δουλειές – όλα δηλαδή τα χαρακτηριστικά των Χατζατζάρηδων πολιτικών του κλαυσίγελου που ζούμε.

Να εμπιστευθώ, λέτε, να μου πει τι θα ψηφίσω, τον Άγιο προστάτη του Καραγκιόζη, του Σταύρακα, του Νιόνιου και του Κολλητήρη; Θέατρο σκιών ζούμε και δεδομένη η κατάληξη: «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε…». Ε, ρε γλέντια!!!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News