Περνώντας συχνά από την οδό Σοφοκλέους, γύρω στις 11.30 με 12.00 το μεσημέρι, βλέπω ανθρώπους να συνωστίζονται έξω από μια σιδερένια πόρτα. Είναι σαν όλους εμάς, με περίσσια θλίψη και οργή όμως στο βλέμμα. Είναι άνθρωποι που περιμένουν υπομονετικά κάθε μέρα, ν' ανοίξει αυτή η σιδερένια πόρτα. Αυτή που θα τους οδηγήσει σ' ένα χώρο όπου θα πάρουν το καθημερινό τους γεύμα.

Είναι κάποιοι από τους άστεγους και τους φτωχούς της πόλης που μετέχουν στα συσσίτια του Δήμου. Δεν είναι οι μοναδικοί φυσικά, συσσίτια οργανώνονται και από άλλους φορείς σε διαφορετικά σημεία. Στη Σοφοκλέους, παρατηρώ πως κάθε φορά αυτοί που συμμετέχουν είναι και περισσότεροι. Kαι απ' ό,τι μαθαίνω, αυτό συμβαίνει παντού.

Αναρωτιέμαι, αν όλους αυτούς τους αγγίζουν όλα όσα μας απασχολούν εμάς αυτές τις μέρες. Η προεκλογική περίοδος, τα συνθήματα, οι κραυγές, ο πιθανός νικητής, οι υποσχέσεις, οι συγκεντρώσεις, το ενδεχόμενο συνεργασιών, το ενδεχόμενο ρήξης με τους Ευρωπαίους, το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, ο βάσιμος ή αβάσιμος φόβος που διαχέεται.

Ακούγεται παράταιρο ένας άστεγος ή ένας πολύ φτωχός να ενδιαφέρεται για το αν στη χώρα μας θα έχουμε το ίδιο ή άλλο νόμισμα, αν θα αγοράσει η ΕΚΤ ελληνικά ομόλογα και πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή.

Μοιάζει σαν απόλυτα ειρωνικό να τους απασχολεί η προεκλογική περίοδος και όσα την συνοδεύουν. Όταν κυνηγάς, στην κυριολεξία, τον τρόπο με τον οποίο θα χορτάσεις την πείνα σου κάθε μέρα, έχει σημασία αν θα σχηματισθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση; Όταν ψάχνεις το πιο ζεστό υπόστεγο κάθε βράδυ για να ξαπλώσεις, σε νοιάζει τι λέει ο κάθε πολιτευτής;

Μπορεί ν' ακούγεται παράλογο, αλλά δεν ειναι. Η απάντηση είναι πως ναι. Ναι, οι εκλογές αυτές αφορούν και αυτούς τους ανθρώπους, ίσως (θα έπρεπε) να αφορούν κυρίως αυτούς τους ανθρώπους. Και ναι, ψηφίζουμε και γι' αυτούς. Και όπως το ερμηνεύει ο καθένας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News