Η μικρή «μου» παραλία στο 38ο χιλιόμετρο Αθηνών-Σουνίου είναι καθημερινά ασφυκτικά γεμάτη. Θυμάμαι μικρός -το εβδομήντα- που έκανα μπάνιο μόνος. Άντε να ήταν και άλλα δυο-τρία άτομα είκοσι βήματα πιο κάτω. Τώρα η αμμουδιά των 150 μέτρων μήκος καταλαμβάνεται από επτακόσιους το λιγότερο ανθρώπους. Κάθε μέρα, νωρίς το πρωί, πούλμαν μεταφέρουν από όλες τις γειτονιές της Αθήνας ηλικιωμένους, οι οποίοι μόλις πατήσουν πόδι στην ήδη μισογεμάτη από μανάδες και μωρά και θείες παραλία, ξεβρακώνονται δίχως ντροπή. Φορούν τα μαγιό τους και «τρέχουν» μέσα. Η θάλασσα ξαφνικά γεμίζει με άσπρα μπλε, πορτοκαλιά, μοβ, κόκκινα καπελάκια. Χρωματιστές σημαδούρες που λικνίζονται πάνω στο κυματάκι. Μένουν εκεί κουβεντιάζοντας και κουτσομπολεύοντας στα όρθια μέσα στο αρμυρό νερό για τρεις-τέσσερις ώρες. Βγαίνουν 10 λεπτά πριν αναχωρήσουν τα λεωφορεία. Βγάζουν τα μαγιό τους, φορούν τα ρούχα τους και μπαίνουν στα δεκάδες πούλμαν που τους περιμένουν στον παράδρομο για να τους μεταφέρουν πίσω στις διάφορες γειτονιές της Αθήνας απ' όπου ξεκίνησαν.

Στη μικρή «μου» αμμουδιά έχει εγκατασταθεί ένα νεανικό μπαρ που είναι και εστιατόριο και είναι και ψησταριά και λειτουργεί και τη νύχτα ως το πρωί με μουσική. Έχει τοποθετήσει ψάθινες ομπρέλες και τουλάχιστον διακόσιες ξαπλώστρες και τις παραχωρεί στους λουόμενους φτάνει να πάρουν ένα μπουκαλάκι νερό του μισού ευρώ. Κάθε μέρα επικρατεί συνωστισμός με κόσμο που δεν μπορεί να πληρώσει εισιτήριο για να πάει σε άλλη οργανωμένη παραλία.

Οι περισσότεροι από αυτούς που έρχονται φέτος, μέχρι πρόσφατα δεν διάλεγαν την μικρή «μου» παραλία. Είχαν τα λίγα ευρώ να διαθέσουν ώστε να πάρουν την οικογένεια να κολυμπήσουν στη Γλυφάδα, στη Βουλιαγμένη, ή σε κάποια άλλη καλά οργανωμένη αμμουδιά. Κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αναζητούν ελεύθερες παραλίες να κάνουν μπάνιο. Με το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν να περάσουν για τον αιγιαλό θα δυσκολέψουν τα πράγματα για πολλούς από μας. Θα «κλείσουν» ακόμη και συγκλονιστικές αμμουδιές για να γίνουν επενδύσεις για το καλό της χώρας. Ποιο όμως είναι το καλό της χώρας τελικά; Η χώρα ως έννοια, ως υπόσταση, ως ισολογισμός, ή το well being των πολιτών της; 

Πρέπει να σκεφτούν μια και δυο και τρεις φορές οι φωστήρες της συγκυβέρνησης πριν περάσουν το νομοσχέδιο του αιγιαλού. Η χώρα είναι που είναι μπάχαλο και όποιος θέλει κάνει ό,τι θέλει, έτσι και αφεθεί στον κάθε επιχειρηματία να διαχειριστεί το θέμα του αιγιαλού οι περισσότεροι από μας θα κοιτάμε την θάλασσα με κιάλια και σε φωτογραφίες τουριστικών γραφείων. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News