Στο χθεσινό «Βήμα» ο Γιάννης Πρετεντέρης αλλά και ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος με τον πανεπιστημιακό Δημήτρη Χριστόπουλο, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, ο πρώτος από την αδυναμία των κομμάτων να διατυπώσουν προγραμματικό λόγο διαφορετικό από το μνημόνιο και οι δύο διανοούμενοι της αριστεράς «χτίζοντας» στην παρατήρηση ότι οι μεταρρυθμίσεις του μνημονίου είναι απορρυθμίσεις που απλά κάνουν την κοινωνία μας πιο άδικη, αποφεύγουν να απαντήσουν ένα εντελώς πρακτικό ερώτημα: μπορεί έτσι όπως είναι «στημένη» η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία της, να έχει έναν οποιονδήποτε ρόλο στον νέο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας;

Κατ αρχήν τα πιο απλά: Όταν 1 στα 4 στα κοινωνικά επιδόματα εισπράττεται από τους δικαιούχους χωρίς νόμιμο λόγο τότε δεν μιλάμε απλά για ελληνική ιδιαιτερότητα ενός δυσλειτουργικού συστήματος αλλά για ένα ανοιχτά κλεπτοκρατικό σύστημα με την συμμετοχή των πελατών-κλεπτών υπό τις ευλογίες των πολιτικών διαχειριστών και της ανεκτικής –για τους δικούς της λόγους –στην κλοπή διοίκησης. Οταν το αφορολόγητο στην Ελλάδα περιορίζεται στα 5000 ευρώ, όσο είναι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τότε η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι ακριβώς το προηγούμενο καθεστώς και όχι η κατάργησή του. Οταν το 1996 αντιστοιχούσαν 4,5 εργαζόμενοι σε έναν συνταξιούχο και 14 χρόνια αργότερα 2,5 εργαζόμενοι σε έναν συνταξιούχο, τότε απλά και ανεξάρτητα από τις άλλες πολιτικές, το σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν ήταν βιώσιμο. Συνεπώς είναι αδιάφορο αν είναι δίκαιο ή άδικο.

Τόσο τα κυβερνητικά κόμματα του Γιάννη Πρετεντέρη όσο και οι κοινωνικά ευαίσθητες πολιτικές δυνάμεις των Λιάκου-Χριστόπουλου δεν μέτρησαν καμία πολιτική αρά καμία πολιτική δεν είχε νόημα. Ως γνωστόν σε κάθε μορφή κοινωνικής οργάνωσης ο ορισμός του κάθε τί αρχίζει από το μέτρημα. Η ελληνική πολιτική τάξη είτε δεξιά, είτε στο κέντρο, είτε στην αριστερά επέμενε τα τελευταία 35 χρόνια να πολιτεύεται χωρίς να έχει στοιχειωδώς αξιόπιστες αριθμητικές υποθέσεις για εκείνη ή την άλλη πολιτική. Όσο και όλοι οι άλλοι έκαναν ακριβώς το ίδιο ίσως το μέτρημα να μην είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Η εποχή αυτή τελείωσε το φθινόπωρο του 2007, τελείωσε για ολόκληρο τον κόσμο και μαζί του και για την Ελλάδα.

Έτσι φθάνει κανείς στα πιο σύνθετα. Τις αμοιβές. Ο Πρετεντέρης γράφει ότι δεν γνωρίζει πόσοι Έλληνες βρίσκουν την προοπτική να γίνουμε Βουλγαρία θελκτική. Δεν έχει τόση σημασία τί θεωρούμε θελκτική προοπτική, σημασία έχει σε τι μπορούμε να είμαστε καλύτεροι. Οι μισθοί μας είναι ακόμα ψηλότεροι από εκείνους της Ισπανίας και 40% πάνω από εκείνους της Πορτογαλίας αλλά σε τί είμαστε καλύτεροι από αυτούς; Στα προϊόντα της μεταποίησης η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σερβία μπορούν είναι πολύ πιο ελκυστικές από ο,τι η Ελλάδα. Για να δημιουργήσει ένα οποιοδήποτε συμβόλαιο με τον ψηφοφόρο η οποιαδήποτε πολιτική δύναμη θα πρέπει να έχει την διανοητική ειλικρίνεια να αντιμετωπίσει προγραμματικά και αυτή την πραγματικότητα. Αν μπορούν οι φορολογικοί συντελεστές, η καλύτερη δικαστική προστασία –σε 3 από αυτές τις χώρες –και η μεγαλύτερη ταχύτητα διαδικασιών να αντισταθμισθεί από κάποιο άλλο συγκριτικό πλεονέκτημα της δικής μας μεταποίησης; Ολα τα άλλα συνεχίζουν να συντελούν το «φάσμα» μιας ψεύτικης χώρας.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News