Η Ευρώπη στο σύνολό της έχει αποτύχει στη χάραξη κοινής μεταναστευτικής πολιτικής. Το θέμα δεν είναι τωρινό. Τις «καραβιές» σαν λέξη τη μάθαμε ήδη από το ’90. Τα κράτη κυρίως του Νότου της, «ερασιτεχνικά» σχεδόν, καταφεύγουν σε λύσεις πρόσκαιρες που τα γεγονότα και κυρίως ο ανθρώπινος παράγοντας τις προσπερνά. Ποιος λοιπόν είναι αυτός που ορίζει για πόσο ακόμη η Μεσόγειος θα τρώει τα παιδιά της;

Εννιά Έλληνες Ευρωβουλευτές που αυτές τις ημέρες ενημερώθηκαν για το θέμα αυτό, δίνουν τη δική τους απάντηση στο κοινό ερώτημα: Είναι το Φαρμακονήσι η ελληνική Λαμπεντούζα; Ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί ώστε το Αιγαίο να μην αποτελεί ελεύθερη είσοδο μεταναστών στην Ελλάδα αλλά και να μη θρηνούμε οικογένειες μεταναστών στη θάλασσα;

Μαριέττα Γιαννάκου
«Ασφαλώς όχι. Δεν πρόκειται για περιστατικό της ίδια έκτασης και κατηγορίας. Ωστόσο, αναδεικνύονται και σε αυτή την περίπτωση, οι τραγικές συνέπειες που προκύπτουν από το εμπόριο ελπίδων σε ευάλωτες ομάδες από τρίτες χώρες που αναζητούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Η μόνη πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί είναι η ουσιαστική συνεργασία μεταξύ των μεσογειακών χωρών και η ανάληψη ευθύνης, ιδίως από τις χώρες μέσω των οποίων εισέρχονται στο Αιγαίο οι παράνομοι μετανάστες, ώστε πρώτον να αντιμετωπιστούν τα εγκληματικά δίκτυα διακίνησης, δεύτερον να εφαρμοστούν απαρέγκλιτα οι υπάρχουσες συμφωνίες επαναπροώθησης και τρίτον να δοθεί έμφαση στην τήρηση των κανόνων μεταχείρισης των προσφύγων οι οποίοι εμπίπτουν στους διεθνείς κανόνες των Ηνωμένων Εθνών. Είναι προφανές, ότι χωρίς την περαιτέρω ενεργοποίηση της ΕΕ σε πολιτικό, διπλωματικό και επιχειρησιακό επίπεδο, η κατάσταση θα χειροτερέψει με απρόβλεπτες και πάντως δυσμενείς συνέπειες για το σύνολο της ΕΕ».

Σπύρος Δανέλλης
«Οι χιλιάδες ψυχές που έχουν χαθεί τα τελευταία χρόνια στη θάλασσα της Μεσογείου -με μόνο τους αμάρτημα ότι γεννήθηκαν στο λάθος ημισφαίριο του πλανήτη- δεν χωρούν σε κανένα σημείο του χάρτη, σε καμία αναλογία, όσο ισχυροί – και αναγκαίοι- και αν είναι οι συμβολισμοί. Σεβασμός της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, τήρηση των κανόνων διεθνούς δικαίου, ευθύνη, διαφάνεια, αποτελεσματικότητα, είναι οι βασικές αρχές της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσουμε σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Πρέπει, επίσης, να συνειδητοποιήσουμε ότι το μεταναστευτικό ζήτημα είναι τόσο σύνθετο και ευαίσθητο που μας ξεπερνά όλους και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με συνεργασία και συνυπευθυνότητα μακριά από υποκρισίες και κοντόθωρους εθνικούς μικροϋπολογισμούς σε ευρωπαϊκό αλλά και διεθνές επίπεδο».

Δημήτρης Δρούτσας
«Η Λαμπεντούζα είναι ένα συγκεκριμένο συμβάν, το Φαρμακονήσι ένα άλλο. Όπως υπάρχουν πολλά άλλα παρόμοια συμβάντα που κόστισαν τη ζωή συνανθρώπων μας κάθε φορά. Καμία ανθρώπινη ζωή δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, ούτε μπορούμε να βάλουμε σε στατιστικές και κουτάκια τέτοιου είδους τραγικά συμβάντα. Η Ελλάδα – με ανεπαρκείς εγκαταστάσεις υποδοχής, αυτή είναι η πραγματικότητα – επειδή έχει την "ατυχία" να συνορεύει με μια περιοχή σε κρίση ή να βρέχεται από μια θάλασσα την οποία απελπισμένοι πρόσφυγες πασχίζουν να διασχίσουν, εγκαταλείπεται να αντιμετωπίσει με ίδιες δυνάμεις το μεγαλύτερο ρεύμα μεταναστών και προσφύγων. Η σημερινή μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. έχει αποδειχθεί λανθασμένη. Η Ε.Ε. έχει ανάγκη ΕΝΑ, ΕΝΙΑΙΟ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ σύστημα όπου δεν έχει καμία θέση ο "Κανονισμός του Δουβλίνου", ο οποίος είναι παράλογος και ενισχύει τις εντάσεις μεταξύ Κρατών-Μελών. Ας σταματήσει έστω και τώρα η υποκριτική στάση αυτών που επωφελούνται από το ισχύον καθεστώς και ας υπάρξει επιτέλους πραγματική αλληλεγγύη από όλους και δίκαιος επιμερισμός των ευθυνών και του βάρους στην Ε.Ε. Η Προεδρία της Ελλάδας είναι μία μοναδική ευκαιρία για τις απαραίτητες πρωτοβουλίες στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής. Ο χρόνος όμως τρέχει και ελπίζω αυτή η ευκαιρία να μη χαθεί. Όπως ελπίζω η αντιμετώπιση αυτού του θέματος στην Ελλάδα να πάψει να γίνεται αντικείμενο ωμής πολιτικής εκμετάλλευσης από διάφορες, συνήθως ακραίες φωνές». 

Μαριλένα Κοππά
«Το Φαρμακονήσι είναι επί της ουσίας η ελληνική Λαμπεντούζα, αλλά η Ελλάδα δεν είναι Ιταλία. Αντί ο Υπουργός να ζητήσει συγνώμη, καταγγέλλει τον Επίτροπο «ότι θέλει να δημιουργεί πολιτικά προβλήματα στην Ελλάδα» και συγχαίρει τον εαυτό του και την υπηρεσία, με πλήρη πολιτική κάλυψη από την κυβέρνηση. Παράλληλα, το Λιμενικό Σώμα καλείται να διερευνήσει τις δικές του υπηρεσιακές ευθύνες για το τραγικό συμβάν, ενώ οι καταθέσεις των επιζώντων στην Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες, αμέσως μετά το συμβάν και με μεταφραστή, διαφέρουν παρασάγγας από αυτές που δόθηκαν στο Λιμενικό. Πρόκειται για εθνική ντροπή και έλλειψη αιδούς».

Ρόδη Κράτσα
«Λαμπεντούζα, Φαρμακονήσι και ποιος ξέρει ποια μεγάλα ή μικρά περιστατικά θα πάρουν σειρά όσο υπάρχει πόλεμος, βία, απόλυτη φτώχεια στη γειτονιά μας στη Μεσόγειο και τον υπόλοιπο κόσμο. Σύνθετα φαινόμενα πολιτικά και ηθικά συνδεδεμένα με τη μετανάστευση αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα και η χώρα μας είναι στην πρώτη γραμμή. Η Ευρώπη δεν μπορεί να γίνει πύλη εισόδου λαθρομεταναστών αλλά είναι απαραίτητο με ευρωπαϊκή δέσμευση και βοήθεια φύλαξης στα σύνορα να μη χάνονται ανθρώπινες ζωές απελπισμένων. Και σε κάθε περίπτωση με αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση να κατανέμονται στην Ε.Ε. οι λαθρομετανάστες και οι αιτούντες άσυλο. Η ελληνική Προεδρία έχει θέσει τα θέματα αυτά ως προτεραιότητα, το ίδιο και η ιταλική που ακολουθεί. Περιμένουμε συγκεκριμένες αποφάσεις και πολιτικές».

Χρυσούλα Παλιαδέλη
«Το πρόβλημα είναι κοινό για την Ελλάδα και την Ιταλία, λόγω της γεωγραφικής τους σχέσης με περιοχές που μαστίζονται από τον πόλεμο, τις πολιτικές αναταραχές και τις επιπτώσεις τους και του διαφορετικού τρόπου μεταφοράς των παράνομων μεταναστών, λόγω θαλάσσης. Μια συνεργασία ανάμεσα στα κράτη μέλη που το βιώνουν εντονότερα, η αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ, και βεβαίως η δίκαιη κατανομή των κονδυλίων στις χώρες παράνομης εισδοχής, έχουν τεθεί ως μέγιστη προτεραιότητα στην ατζέντα της ελληνικής προεδρίας και είναι ελπιδοφόρα η συναίνεση της ιταλικής, που θα ακολουθήσει, να προχωρήσει σε δράσεις που θα αντιμετωπίσουν το δραματικό αυτό πρόβλημα. Απομένει, ωστόσο, ως μέγιστος στόχος η ανατροπή σε διεθνές επίπεδο των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών που οδηγούν στη μετανάστευση».

Γιώργος Παπανικολάου
«Οι συνθήκες που διαμορφώνουν την πίεση που δέχεται η Ελλάδα ως τόπος προορισμού ή διέλευσης μεταναστών είναι μοναδικές στον κόσμο. Αρκεί να δει κανείς ότι η συνολική ακτογραμμή της χώρας μας είναι η μισή ακριβώς από τη συνολική ακτογραμμή ολόκληρης της αφρικανικής ηπείρου! Η προστασία των ελληνικών θαλασσίων συνόρων και η ταυτόχρονη διάσωση ανθρώπων στη θάλασσα είναι ένα τιτάνιο έργο. Η αλληλεγγύη σε ευρωπαϊκό επίπεδο και συγκεκριμένα η θέσπιση ενός μηχανισμού δίκαιης κατανομής των βαρών μεταξύ των κρατών μελών της Ε.Ε. καθώς και η άμεση και πλήρης εφαρμογή της συμφωνίας Ε.Ε. – Τουρκίας για την επανεισδοχή παράνομων μεταναστών είναι δύο από τις ενέργειες που θα συμβάλουν αποφασιστικά στην επίλυση του προβλήματος. Ως μέλος και συντονιστής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην αρμόδια επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχω ασκήσει συστηματικά πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση που ελπίζω ότι σύντομα θα αποδώσουν καρπούς».

Άννυ Ποδηματά
«Η τραγωδία στο Φαρμακονήσι είναι άλλο ένα θλιβερό επεισόδιο στο ανθρωπιστικό δράμα που επωμίζεται ο ευρωπαϊκός Νότος και η Ε.Ε συνολικά. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θεμελιώδης δέσμευση που δημιουργεί τεράστια ευθύνη τόσο για τα κράτη-μέλη όσο και για την ΕΕ είναι πρώτα από όλα αξιακή: ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το πρόβλημα είναι ότι οι πρώτοι αδυνατούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση και η δεύτερη αναβάλλει την επίλυσή του. Ο Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ διχάζει την Ευρώπη και συντηρεί ένα αγκάθι στις σχέσεις κρατών-μελών. Εμποδίζει τη μετάβαση σε μια ολοκληρωμένη και ενιαία πολιτική για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, σε συνδυασμό με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αντιμετώπιση των οργανωμένων εγκληματικών δικτύων που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο. 20.000 ψυχές έχουν βρει τραγικό θάνατο την τελευταία 20ετία στα νερά της Μεσογείου. Αρκετά. Υπάρχει ανάγκη για έμπρακτη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και αλλαγή του ‘’Δουβλίνο’’ ΙΙ».

Νίκος Χρυσόγελος
«Δεν υπάρχουν άνθρωποι β’ διαλογής. Πολλοί από όσους φτάνουν στα σύνορά μας (20-30%) δικαιούνται προστασίας, ως πρόσφυγες, προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, κινδυνεύει η ζωή τους, έχουν υποστεί διώξεις ή και βασανιστήρια. Οι υπόλοιποι, μετανάστες κυρίως για οικονομικούς λόγους, μπορεί να είναι αναγκαίοι ή χρήσιμοι και για τις χώρες υποδοχής. Το "Πρόγραμμα της Χάγης", που εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 4ης και 5ης Νοεμβρίου 2004, αναγνώρισε ότι "η νόμιμη μετανάστευση θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην προαγωγή της οικονομικής ανάπτυξης" και κάλεσε την Επιτροπή να "υποβάλει σχέδιο πολιτικής για τη νόμιμη μετανάστευση στο οποίο να περιλαμβάνονται διαδικασίες εισδοχής ικανές να ανταποκρίνονται ταχέως στις κυμαινόμενες ανάγκες της αγοράς εργασίας για μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό". Το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, που εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 15 και 16 Οκτωβρίου 2008, αν και δεν είναι ιδανικό, μεταξύ άλλων αναφέρεται σε "πνεύμα αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών και συνεργασίας με τις τρίτες χώρες και βασίζεται στην καλή διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, προς το συμφέρον όχι μόνο των χωρών υποδοχής αλλά και των χωρών καταγωγής και των ίδιων των μεταναστών"».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News