Η εταιρεία που έχει αναλάβει την εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, μπροστά στις αντιδράσεις που συναντά η δραστηριότητά της, έκανε αυτό που κάνουν οι περισσότερες μεγάλες εταιρείες. Αποφάσισε να πάρει με το μέρος της αυτούς που, κατά κύριο λόγο, επηρεάζουν την κοινωνία. Τους δημοσιογράφους. Επέλεξε κάποιους από αυτούς και οργάνωσε ένα "επιδοτούμενο, πολυτελέστατο ταξίδι αναψυχής" (σύμφωνα με ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών) για να τους γνωστοποιήσει τη δική της αλήθεια για όσα συμβαίνουν στις Σκουριές. Λογικό, από την πλευρά της εταιρείας. Δεν είναι η μοναδική, δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν είναι η τελευταία εταιρεία που προσπαθεί να προωθήσει τις θέσεις της χρησιμοποιώντας (κάποιους) δημοσιογράφους. Βέβαια, η εταιρεία έκανε ένα λάθος. Αυτό που στα… νεοελληνικά λέμε "τάιμινγκ". Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής σε σχολή Επικοινωνίας θα σκεφτόταν πως αυτό έπρεπε να συμβεί πολύ νωρίτερα.

Τώρα, οι αντιδράσεις κατοίκων -και όχι μόνο- στις δραστηριότητες της εταιρείας έχουν πολλαπλασιαστεί, τα μέσα ενημέρωσης (ακόμα και αν δεν το επιθυμούσαν όλα), έχουν αναγκαστεί να αναδείξουν το θέμα, ακόμα και η Πανελλήνια δημοσιογραφική Ομοσπονδία κατήγγειλε τη σκοπιμότητα της εταιρείας γι' αυτό το ταξίδι.
              
Το αποτέλεσμα, είναι πως το "ταξίδι ενημέρωσης" θ' αυξήσει τα σχετικά κονδύλια της εταιρείας χωρίς να υπάρχει και το προσδοκώμενο γι' αυτήν αποτέλεσμα. Ωστόσο, αυτό είναι ένα ζήτημα της εταιρείας, δεν πρέπει να μας αφορά. Εκείνο που θα έπρεπε να αφορά τους δημοσιογράφους, είναι πως περιμέναμε να γίνει τόσο μεγάλη φασαρία και να σηκωθεί τόση σκόνη για να θυμηθεί το σωματείο μας να κάνει μια στοιχειώδη υπενθύμιση. Αυτή του κώδικα δεοντολογίας που προβλέπει ότι "ο δημοσιογράφος οφείλει να μην επιδιώκει και να μη δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα και είδος, που θίγουν την αξιοπιστία και αξιοπρέπεια και επηρεάζουν την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του". Όχι φυσικά ότι μετά από αυτό, κάποιοι δημοσιογράφοι θα μετατραπούν σε επίγειους αγγέλους, αλλά έστω και ως υπενθύμιση, έχει μια σημασία.
           
Οι παροικούντες στη δημοσιογραφική… Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως αυτός ο κώδικας έχει παραβιαστεί άπειρες φορές, εδώ και πολλά χρόνια. Τα χρόνια πριν από την κρίση, πολλά δημοσιογραφικά γραφεία δεχόντουσαν πλούσια δώρα πάντα με κάποια αφορμή. Και απ' ό,τι θυμάμαι τουλάχιστον, λίγα από τα δώρα αυτά επέστρεφαν στους αποστολείς τους. Η κρίση, φαντάζομαι, έχει παίξει και εδώ τον ρόλο της, αλλά είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πάντα εναλλακτικοί τρόποι επηρεασμού αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
      
Βέβαια, οφείλουμε να πούμε πως ένα πολυτελές, έστω ταξίδι-δώρο μιας οποιασδήποτε εταιρείας, αποτελεί λεπτομέρεια συγκριτικά με άλλες μεθόδους που ακολουθούνται πάντα για τον ίδιο σκοπό. Υπάρχουν τα μαύρα χρήματα που δίνονται κάτω από το τραπέζι, υπάρχουν τα μυστικά κονδύλια, υπάρχουν οι διορισμοί σε διάφορες θέσεις, υπάρχουν πολλοί ακόμα τρόποι για να κάνεις έναν δημοσιογράφο να ξανασκέφτεται αυτό που σκοπεύει να δημοσιοποιήσει. 
       
Λένε πως ένας από εκείνους που δεν άφηνε κάποιους δημοσιογράφους με το αζημίωτο, ήταν ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Σχετικά πρόσφατα, στα ημερολόγια Τσοχατζόπουλου αποκαλύφθηκε ότι υπήρχαν και αρκετά ονόματα δημοσιογράφων. Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα και ενοχή τους. Σημαίνει όμως, πως όταν ο πρώην υπουργός ενέχεται σε υποθέσεις πολλών εκατομμυρίων, είναι αναγκαίο να ερευνηθούν όλοι όσοι είχαν συναλλαγές ή επαφές μαζί του. Και οι δημοσιογράφοι. Κλήθηκαν ποτέ, άραγε, από τη Δικαιοσύνη να δώσουν εξηγήσεις; Φοβάμαι πως η απάντηση είναι αντίστοιχη της απάντησης, στο ερώτημα αν έχουν ελεγχθεί ποτέ, επί της ουσίας, οι δηλώσεις "πόθεν έσχες" που κάθε χρόνο υποβάλλουν οι δημοσιογράφοι. Και είναι αρνητική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News