Περπατώντας στην Πανεπιστημίου, έστριψα στην γωνία με δισταγμό και περιέργεια για το τι θα συναντήσω. Αν ήταν ειλικρινή τα νούμερα που είδα στο facebook πριν φύγω από το σπίτι, 5.500 άτομα θα έπρεπε να στριμώχνονται στη Σίνα και να ξεχειλίζουν στην Ακαδημίας. Τόσοι είχαν δηλώσει πως θα παρευρίσκονταν στο event που είχε δημιουργηθεί και άλλοι 350 είχαν καταγραφεί ως «ίσως». Δεδομένου ότι στις 17.10 συγκεντρωμένο κόσμο άρχιζες να βλέπεις επί της Σίνας κάπου μεταξύ Σκουφά και Διδότου, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ πως αυτοί οι 350 «ίσως» ήταν και οι πιο σίγουροι. Η αλληλεγγύη του καναπέ θα είναι πάντα η μεταβλητή σε τέτοιου είδους εξισώσεις. Ο αντίλογος όμως φέρνει στο τραπέζι την ματαιότητα τέτοιων συγκεντρώσεων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, καταφέρνεις κάτι με το να κρατάς μια κόλλα Α4 μ' ένα σύνθημα;

Καταρχάς, δεν είναι δεδομένο ότι όλοι εκδηλώνουν την συμπαράστασή τους με αυτό τον τρόπο. Κατά πώς φάνηκε, τα σηκωμένα χέρια με τα κινητά ήταν σαφώς περισσότερα από εκείνα που βαστούσαν συμβολικά ένα στυλό ή μια σελίδα με το «Je suis Charlie». Κάτι που, φυσικά, σε καθιστούσε αυτομάτως αντικείμενο φωτογράφισης ή και βιντεοσκόπησης. Και εσένα και όσους βρίσκονταν γύρω σου καθώς αδυνατούσαν να κινηθούν είτε μπροστά είτε πίσω λόγω του πλήθους και της στενότητας του δρόμου. Με τα πολλά και αρκετές αγκωνιές, προχωρούσες. Έτσι τα κατάφερα κι εγώ να φτάσω στο ύψος της εισόδου του Γαλλικού Ινστιτούτου. Εκεί έβλεπες ένα τεράστιο πανό που έγραφε «Je suis Charlie» και στα αριστερά μια ομάδα ανθρώπων που ο καθένας κρατούσε κι από ένα γράμμα σχηματίζοντας τη φράση «Δεν μισώ, δεν φοβάμαι». Αυτοί τράβηξαν και τα περισσότερα κλικ.

Ναι, το σκηνικό κινήθηκε στις παρυφές του σουρεάλ για λίγο ή έως ότου άρχισε να αραιώνει το πλήθος κατά τις 18.30. Υπήρχαν εκείνοι με την πλάτη στο Ινστιτούτο κι εκείνοι που στεκόντουσαν απέναντί τους. Οι δε φωτογράφιζαν τους μεν, ενώ όσοι ήταν μακριά από τον «πυρήνα» του ενδιαφέροντος, απλώς παρατηρούσαν τον κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται. Ο οποίος ήταν όλων των ηλικιών· είχε μέχρι και μωρά σε καρότσια και παιδιά στους ώμους των γονιών τους. Δεν είχε όμως συνθήματα, ήταν μια σιωπηλή συγκέντρωση. Και δεν ξέρω αν είχε εξ αρχής συνεννοηθεί κάτι τέτοιο ή απλώς προέκυψε από την δυναμική (ή την έλλειψή της) του συγκεντρωμένου πλήθους. Αν και για να είμαι ακριβής, δεν ήταν ακριβώς σιωπηλή· ένα υπόκωφο βουητό είχε απλωθεί στη Σίνα από τα πηγαδάκια. Το τι μπορεί να ακούσει κάποιος σε μια συγκέντρωση αν πάει μόνος του και περιφέρεται διακριτικά, δεν φαντάζεστε. Για παράδειγμα, υπήρχε κάποιος που δεν γνώριζε τι είναι «ΓΑΠ». Τι σχέση έχει τώρα ο ΓΑΠ με το Charlie Hebdo, δεν θα το αναζητήσω και να μην το κάνετε κι εσείς. Η ατζέντα μιας συγκέντρωσης δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με την ατζέντα που απασχολεί κατ' ιδίαν τους παρευρισκόμενους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News