Τιμώ το λεγόμενο «αγρινιώτικο» μαύρισμα όπου οι άνθρωποι φύτευαν τα καπνά μέσα στο λιοπύρι φορώντας ένα φανελάκι μόνο και είχαν τα χέρια τους από εκεί που τελείωναν τα μανίκια μέχρι κάτω στους καρπούς καταμαυρισμένα. Δεν γελάω φυσικά με το μαύρισμα του ταξιτζή όπου το αριστερό μπράτσο είναι σαφώς πιο μαύρο από το αριστερό. Συμπάσχω επίσης με τους ομοιόμορφα μαυρισμένους καλουπατζήδες που δουλεύουν για ώρες στην οικοδομή μισόγυμνοι αναγκαστικά στον αδυσώπητα καυτό ήλιο. Και στο μαύρισμα του ψαρά βλέπω ιστορημένη στο δέρμα του τη δυσκολία του επαγγέλματος. Αντίθετα δεν έχω σε οποιαδήποτε εκτίμηση όλους αυτούς που σιγοψήνονται σήμερα και τις επόμενες ημέρες έτσι εθελοντικά και για το τίποτα στις παραλίες. Έχω καταλήξει μάλιστα στο ότι η χρονική διάρκεια και η έκταση του μαυρίσματος πάει αντιστρόφως ανάλογα με τη νοημοσύνη του… ψητού.

Μπορώ να πω κιόλας πόσο απορώ με το κράτος. Ναι, με το κράτος που σκίζεται για το τσιγάρο και θέλει να αστυνομεύσει τις ρουφηξιές του  κάθε καπνιστή (δεν καπνίζω αλλά βρίσκω τραβηγμένη όλη αυτή την καταδίωξη των καπνιστών) γιατί δήθεν ενδιαφέρεται για την υγεία μας. Αλλά αν ενδιαφερόταν πραγματικά θα είχε βγάλει και μιαν απαγόρευση να ξαπλωνόμαστε στις παραλίες από τις 10.30 το πρωί και για έξι τουλάχιστον ώρες μετά. Και αν αυτό τώρα φαίνεται υπερβολικό πόσο παράλογο θα ήταν άραγε το να απαγορεύεις σε αδιάφορους ή άσχετους γονείς τα μικρά παιδιά τους να τα έχουν να τα καμαρώνουν καθώς πυρπολούνται στην ακρογιαλιά από τις εξαιρετικά βλαβερές ακτίνες του ηλίου; Εδώ υπάρχει νόμος για την ευθύνη του γονιού μέσα στο αυτοκίνητό του αν δεν είναι δεμένο με τη ζώνη όποιο παιδί ανήλικο έχει μαζί του και για τον κίνδυνο από τον ήλιο δεν υπάρχει μια πινακίδα στην παραλία που να προειδοποιεί τουλάχιστον.

Κινδυνεύουν οι πάντες από αυτό το βίτσιο. Ακόμη και οι άνθρωποι με σκούρο δέρμα που πολλοί νόμιζαν ότι δεν «μαυρίζουν» αποδεικνύεται πως μια χαρά παθαίνουν το έγκαυμά τους (και όταν καείς ούτε γιαούρτια ούτε κρέμες ούτε… ξυνόγαλα, χρειάζεται ζελέ φυτικό από αλόη βέρα και καμιά ασπιρίνη αν η κατάσταση είναι προχωρημένη). Αλλά υπάρχει και συνέχεια. Ένα 5% δεν ξεμπλέκει μόνο με έγκαυμα καθώς η ζημιά είναι παραμένουσα και αθροιστική.  Μπορεί να σου κληρώσει κάτι σε καρκινικό θανατηφόρο μελάνωμα. Ένας στους 50 λευκούς το παρουσιάζει, ένας στους 1000 Αφρο- και 1 στους 200 Λατίνους. Και όσο λιγότερα ξέρεις γι αυτό το θέμα τόσο το χειρότερο για σένα και την παρέα σου.

• Αν δεν ξέρεις ας πούμε ότι και με τη συννεφιά το καλοκαίρι πάλι  το δέρμα βομβαρδίζεται από τις βλαβερές υπεριώδεις (σκέψου, αν δεν το πιστεύεις, πως και πάλι το αυτοκίνητό σου ζεσταίνεται) κάθεσαι κάτω από το σύννεφο και νομίζεις ότι ξεγέλασες ακόμη και τον ήλιο.
• Αν δεν έχεις καταλάβει ότι ο οργανισμός αμύνεται ενάντια στην ακτινοβολία του ήλιου παράγοντας μια αντιοξειδωτική ουσία που τυχαίνει να έχει και σκούρο χρώμα καθώς προσπαθεί να απορροφήσει και να εξουδετερώσει τον εισβολέα νομίζεις ότι το δέρμα χαίρεται ν’ αλλάζει χρώμα.
• Αν δεν έχεις ακούσει ότι εκτός από την αόρατη υπεριώδη και η ορατή μπλε ακτινοβολία εισχωρεί ακόμη βαθύτερα στο δέρμα δημιουργώντας βλαβερές ελεύθερες ρίζες και για να βγάλει πέρα τη δοκιμασία αυτή ο οργανισμός χρειάζεται κατάλληλη διατροφή, βιταμίνες Ε και D, ασταξανθίνη ή αρκετά κιλά… σολωμό χαίρεσαι που ο ουρανός από πάνω σου είναι καταγάλανος.
• Αν δεν συνειδητοποιείς  ότι το «σοκολατί χρώμα» είναι ο πιο εφήμερος αυτό-καταναγκασμός αφού μετά από κάποια μπανιαρίσματα έχει φύγει σαν τη σκόνη απ’ το παρμπρίζ περνάς και ρίχνεις κλεφτές ματιές για να καταλάβεις αν  και οι άλλοι εκτίμησαν το «κατόρθωμά» σου.
• Αν δεν ξέρεις λοιπόν όλα αυτά και ότι πολλά από τα αντηλιακά μπορεί να περιέχουν χημικές ουσίες που δημιουργούν ελεύθερες ρίζες πασαλείβεσαι σαν κεφτές πριν τον ρίξουν στο τηγάνι και περιμένεις να περιβληθείς με το χρώμα της ανοησίας.   

 Χώρια που μπορείς να πυρπολήσεις το δεσμό σου αν ο άλλος δεν το αντέχει να σε ακολουθεί στο μεροκάματο της ζέστης ενώ αν σε αφήσει μόνη θα αγωνιά μήπως και καλοκοιτάξεις κάποιον ομοϊδεάτη σου από το σωρό των κατάμαυρων και λαδωμένων Φέντερερ της αμμουδιάς.  Το ημί- ή το ολόσωμο μαύρισμα με την αντίστοιχη αφαίρεση σημαντικών τμημάτων του φθίνοντος συνόλου που ονομάζεται μπανιερό (ποια να είναι η ελληνική λέξη για αυτό;) κατά τη γνώμη μου εκτός από ακόμη πιο ανθυγιεινό εξαλείφει κι εκείνη τη μικρή συγκίνηση της αποκάλυψης του για πολλούς  αισθησιακού παιχνιδίσματος του σκούρου με το άσπρο, εκεί όπου το ύφασμα κατάφερε να ζωγραφίσει υποτυπωδώς, κρύβοντας πεισματικά λίγο δέρμα απ’ τη μανία του ήλιου…

Τέλος, όποια ψυχή καπνίζει και επιδίδεται σε αχαλίνωτη ηλιολατρεία πρέπει να θυμάται πως ο συνδυασμός ήλιος-νικοτίνη αφαιρεί ακόμη πιο ριζικά το νερό από τους ιστούς και σε λίγα χρόνια από γυναίκα-τούμπανο εξελίσσεται σε γυναίκα-«κορινθιακή» (σταφίδα, εννοώ). Όσο για τη λέξη «ηλιοθεραπεία» βάλτε τη μαζί με τις άλλες οξύμωρες εκφράσεις της ελληνικής γλώσσας όπως σοκολάτα-υγείας, πατέρας του έθνους ή επιλεκτική-χρεοκοπία. Τα όσα έπονται μιας αχαλίνωτης έκθεσης στον ήλιο έχει συμπυκνώσει και παραδώσει στην αιωνιότητα από πολύ παλιά ο Ιταλός Εντοάρντο Βιανέλο με το πολύ γνωστό άσμα «Il peperone». Είναι  η κωμικοτραγική αφήγηση του αρσενικού που φτάνει στο σημείο να μην μπορεί να αγκαλιάσει την κυριολεκτικά  ηλιοκαμένη, ξεφλουδισμένη και κόκκινη σαν πιπεριά αγαπημένη του. «Μόλις σε σφίξω/ουρλιάζεις και κλαις/ αγάπη χλωμή μου/ τα χείλια σου ήταν από βελούδο/ και τώρα κόκκινα, ξεφλουδισμένα/ είναι σαν να φιλάω τσουκνίδα/ ξεραμένη απ’ τον ήλιο».

*Δείτε εδώ την εκτέλεση και τους στίχους του τραγουδιού (απαθανατισμένα σε You-Tube).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News