Ναι, ξέρω, θα σκεφτούν κάποιοι πως κάτι τέτοιο μοιάζει με τις ευχές για παγκόσμια ειρήνη των κοριτσιών στα καλλιστεία. Όμως, έστω κι έτσι, δεν θα ήταν μια κάποια ελπίδα το Ναι να συναντηθεί με το Όχι; Έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια πάμε πλάι-πλάι. Το δημοψήφισμα μας έβαλε απέναντι.

Προχθές στην ουρά του ΑΤΜ, μια γυναίκα συνομήλική μου έλεγε με πάθος ότι θα ψηφίσει Όχι. Ο λόγος, απλός κατά την ίδια. Είναι σε ρύθμιση. Δεν την έχει πληρώσει και πιστεύει ότι με το Όχι και την πιθανή επιστροφή στη δραχμή δεν θα χρειαστεί. Έχει και χρέη σε δάνεια. Πιστεύει ότι και αυτά δεν θα τα πληρώσει. Δίστασα να της πω πόσο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα όταν/αν επιστρέψει η χώρα στη δραχμή. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο το μετάνιωσα που δεν της μίλησα. Ομοίως από τηλεοράσεως είδα μια ηλικιωμένη γυναίκα να απαντά στον κ. Στρατούλη «Να μη δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν». Κανένας όπως καταλαβαίνετε δεν της εξήγησε 5 βασικά.

Αναρωτιόμουν λοιπόν αν μια γρήγορη λύση στην ημιμάθεια που χτίζεται για χρόνια, θα ήταν μια συνάντηση του Ναι με το Όχι. Να μιλήσουμε. Να αλλάξουμε απόψεις. Να προβληματιστούμε πάνω στις ίδιες αγωνίες. Πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό κάποιοι έχουμε τις ίδιες αγωνίες. Τα ίδια βάρη. Και αν όχι ίδια, πάντως βάρη. Κάποιος χρωστάει, κάποιος είναι άνεργος, άλλος είναι άρρωστος ή έχει αρρώστους. Ένα μωσαϊκό είμαστε οι Έλληνες. Πέτρες διαφορετικές μεταξύ τους, όμως για χρόνια η μία κολλητά στην άλλη και στο τέλος μια ενιαία και λεία επιφάνεια. Δεν εξέχει κανένας μας. Ο λαός αυτό είναι. Ένα μωσαϊκό που πρέπει μόνο του να φροντίζει για τη συνοχή του, για την ενότητά του.

Ήθελα να δω μια συγκέντρωση του Ναι με το Όχι. Όλους μαζί στις πλατείες να μιλάμε χωρίς πολιτικούς. Δεν θα ήταν απλό. Μπορεί στο τέλος να μην οδηγούσε και πουθενά. Όμως ο διχασμός είναι μια τιμωρία τέτοια που θα ’ταν ηλίθιο να επιβάλουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως βάζοντας απέναντι την άλλη άποψη, θα σώσει τον κόσμο; Την Ευρώπη; Την Ελλάδα; Ούτε κορίτσι των καλλιστείων…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News