Η σχολική αυλή είναι γεμάτη από πολύχρωμες φιγούρες, σκιές από τον ήλιο και κινήσεις, πολλές κινήσεις μέσα στον χώρο. Αν βαθύνεις λίγο τη σκέψη σου, θα ενώσεις πολλά μικρά πλάνα σε διαδραστικές κινήσεις σωμάτων, που ψάχνονται για συνύπαρξη. Ανάλογα με την ηλικία, τα σώματα των μαθητών, αναζητούν τον δικό τους χώρο μέσα στο περιβάλλον. Αν είναι Δημοτικό τρέχουν ασταμάτητα, αν είναι Γυμνάσιο ψάχνουν τρόπο να παίξουν κι αν είναι Λύκειο φτιάχνουν πηγαδάκια.

Ωραίες κοπέλες, αγόρια που βιάζονται να γίνουν άντρες, χοντρούληδες που «παίζουν» με το εκτόπισμά τους, τροφαντούλες μαθήτριες που αναζητούν ταυτότητα, αθλητικοί τύποι, «τρέντουλες» και, πού και πού, κανένα ροκαμπίλι, απ΄τα παλιά… Μόλις όμως χτυπήσει το κουδούνι, όλα αυτά τα σώματα μπαίνουν στη τάξη και μετά σιωπή. Απόλυτη βουβαμάρα σ΄όλο τον χώρο. Σαν να άφησαν τα κορμιά τους κάπου έξω από την αίθουσα, για να τα πάρουν μετά. Το σχολείο μοιάζει να αγνοεί εντελώς τα σώματα των μαθητών. Οι ώρες της γυμναστικής είναι δύο την εβδομάδα και διατροφική εκπαίδευση δεν υπάρχει. Δεν το σκέφτονται καν για σεξουαλική αγωγή και υγιεινή του σώματος. Ίσως είμαι υπερβολικός, αλλά η όλη κατάσταση, μου θυμίζει ένα στάδιο του κύκλου, που ορίζεται μεταξύ αρχαίας ελληνικής παιδείας και μεσαιωνικής μονοκεντρικής αγωγής. Σαν να προσπαθούμε, μετά το ξύπνημα του Διαφωτισμού, να προσεγγίσουμε τη σοφία των Αρχαίων στην ολοκληρωμένη μόρφωση του ανθρώπου, αλλά ακόμα δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα ταμπού μας. Το παλεύουμε, αλλά κάπου κολλάμε.

Ο πολιτισμός που φτιάχνει ο άνθρωπος, ξεκινάει πρώτα από την κάλυψη των βιοτικών του αναγκών. Το σώμα πονάει, αισθάνεται, ικανοποιείται. Μ΄ αυτό υπάρχουμε και δίνουμε τις «μάχες» μας στην επικοινωνία με τους άλλους. Συνεχίζουμε να αποθεώνουμε τη διάσταση μεταξύ βιώματος και ηθικοπλαστικής θεωρίας. Το αποτέλεσμα είναι να ασχολούνται με το σώμα άπειροι άλλοι παράγοντες, εκτός από το σχολείο. Ολόκληρο το καταναλωτικό σύστημα στηρίχθηκε στην ανώριμη σχέση του ανθρώπου με το σώμα του. Οι πορνοβιομηχανίες εκμεταλλεύτηκαν τα σεξουαλικά του συμπλέγματα, οι διαφημιστές την αισθητική του φτώχεια, ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός την ανυπαρξία αθλητικής αγωγής, η βιομηχανία της πρόχειρης διατροφής την άγνοιά του για την υγεία.

Και να πού καταλήξαμε. Ασύλληπτα ποσοστά στο κάπνισμα από άγνοια του κινδύνου, ναρκωτικά από αδυναμία εκτόνωσης, σεξισμός από βομβαρδισμό πορνογραφίας, κακή υγεία από έλλειψη σωματικής άσκησης και βία, πολλή βία, από την αδυναμία καλλιέργειας των ενστίκτων.

Ένα σύγχρονο σχολείο που θέλει να σέβεται το μαθητή, πρέπει να σεβαστεί και τις πραγματικές του ανάγκες. Ας ξαναγυρίσουμε στα ερασιτεχικά σχολικά πρωταθλήματα. Οι γυμναστές θα σταματήσουν να φέρνουν βόλτες και θα ξεκινήσουν προγράμματα άσκησης και για τον τελευταίο μαθητή. Μια άλλη καλή κίνηση θα ήταν ένα σοβαρό μάθημα διατροφής. Ποιος θα δείξει στον μαθητή να τρώει καλά και υγιεινά; Οι γονείς του; Κι αν δεν είναι σε θέση; Το σχολείο δεν είναι συμπλήρωμα. Είναι ο θεσμός που η πολιτεία όρισε να εξανθρωπίσει τα μέλη της.

Αλλά το μεγάλο βήμα θα έπρεπε να γίνει στη σεξουαλική αγωγή. Σεξουαλική αγωγή δεν σημαίνει να μάθουν τα παιδιά να «κάνουν σεξ». Αυτό που κρίνεται απαραίτητο είναι να διδαχθεί ο τρόπος που θα αντιμετωπίζει το ένα φύλο το άλλο, η συναισθηματική διαχείριση, το σπάσιμο του σεξιστικού κόμπλεξ και η απενοχοποίηση του έρωτα. Ποιοι είναι αυτοί που δεν κατανοούν ότι η λίμπιντο είναι η μεγάλη ζωογόνος δύναμη που τρέφει τη νεότητα και απογειώνει, παράλληλα, τη δημιουργικότητα του ανθρώπου;

Υπάρχει τρόπος το σχολείο ν΄ ασχοληθεί λίγο πιο σοβαρά με τον μαθητή. Αρκεί να βρεθούν κάποιοι «επαναστάτες» που θα κλείσουν την πόρτα, κατάμουτρα, στον κάθε συντηρητικό ανθρωπάκο που «έρπει» ανάμεσα στα απομεινάρια της υποκρισίας του. Οι λίγοι οξυδερκείς που μας απέμειναν, ας διαλύσουν τις αγκυλώσεις του συστήματος και ας κοιτάξουν με δέος τα ζωντανά σώματα των νέων ανθρώπων. Δεν θέλει κόπο να συνειδητοποιήσουμε πως πάνω σ΄αυτά χτίστηκαν όλες οι πνευματικές κατακτήσεις του ανθρώπου στην τέχνη, στην επιστήμη, στον αγώνα της καθημερινότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ψυχές δοκιμάζονται περισσότερο στα «άρρωστα» σώματα που γεννούν συνεχώς αθεράπευτες ανάγκες. Κι αν η φύση ήθελε άλλα πράγματα, θα μας μοίραζε στον κύκλο της, ως ίχνη πνεύματος και όχι ως ύλη. Πρώτα το κορμί μας απελευθερώνουμε και μετά όλα τ΄ άλλα…   

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News