Δεν νομίζω πως σε άλλη περίοδο της ιστορίας της χώρας μας υπήρχε τόση διάσταση απόψεων και γνωμών, όσο σήμερα. Τον καιρό του Εθνικού Διχασμού οι Βενιζελικοί και οι Βασιλόφρονες ακολουθούσαν άλλους ηγέτες. Στον καιρό του εμφύλιου, εθνικόφρονες και κομμουνιστές είχαν διαφορετικά ιδεολογικά «πιστεύω». Αλλά η διαφορά τους περιοριζόταν στα πολιτικά δεδομένα.

Σήμερα έχουμε εντελώς άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας. Όταν η πρόεδρος της Βουλής αποκαλεί «τρομοκρατικές» τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις, εξισώνοντας τον Σαμαρά με τον Κουφοντίνα, κάτι δεν πάει καλά. Δεν λέω πως ο Σαμαράς δεν έκανε σοβαρά λάθη – αλλά με καλάσνικοφ και σαρανταπεντάρια δεν είχε ποτέ σχέση.

Κι αυτοί που μας δανείζουν χρήματα, τι είναι; Άπληστοι τοκογλύφοι – ή εταίροι και αρωγοί; Τα Μνημόνια είναι προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Οικονομίας – ή καταχθόνια σχέδια για την εξόντωση των Ελλήνων; Η Task Force του Horst Reichenbach ήταν ομάδα εμπειρογνωμόνων για την μελέτη έργων ανάπτυξης – ή ομάδα πλασιέ για την προώθηση ξένων (κυρίως γερμανικών) προϊόντων; Στην έκθεση της Ε. Ε. και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου διαβάζω το πρώτο (αναφέρουν μάλιστα 181 έργα που πραγματοποιούνται με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση) ενώ από έγκυρους δημοσιογράφους μας ακούω το δεύτερο.

Και η διχογνωμία επεκτείνεται εκτός Ελλάδος. Ο Πούτιν είναι ένας επιθετικός δικτάτορας που θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη – ή ένας δυναμικός ηγέτης που παλεύει για τα δίκαια της χώρας του; (Προσοχή: όσοι έχουν την δεύτερη άποψη, ας σκεφθούν πως δικαιώνουν την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο).

Για τους σημερινούς Έλληνες ο κόσμος δεν είναι ένας. Η ιστορία των τελευταίων χρόνων, γραμμένη από δύο φανατικά αντιφρονούντες ιστορικούς, (σίγουρα μη επιστήμονες) θα ήταν σαν να αφορά δύο παράλληλα σύμπαντα. Κι εμείς, που την ζούμε, προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε ένα σχιζοφρενικό κόσμο. Δεν μπορούμε πια ούτε να συζητήσουμε με τους απέναντι. Δεν καταλαβαινόμαστε. Ο διάλογος είναι αδύνατος.

Αυτή η ακραία αντίθεση παραμορφώνει την πραγματικότητα. Η οποία δεν είναι ποτέ κάτασπρη ή κατάμαυρη. Υπάρχουν δεκάδες ενδιάμεσες αποχρώσεις. Όταν με αφετηρία ένα μονομερή φανατισμό, βλέπουμε τον ίδιο κόσμο μόνον άσπρο (ή μόνο μαύρο) χάνουμε την επαφή με την υπάρχουσα κατάσταση. Είναι βέβαιο ότι θα πάρουμε λανθασμένες αποφάσεις.

Ποτέ εμείς οι Έλληνες δεν είχαμε καλή σχέση με την πραγματικότητα. Στους μύθους είμαστε πρώτοι. Και επιμένουμε να βάφουμε τον κόσμο άσπρο ή μαύρο. Ένα τεράστιο γκράφιτι στο χείλος του γκρεμού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News