Ήταν καλοκαίρι και ερχόταν εκλογές. Κυριακή πρωί και πού αλλού θα εύρισκαν καλύτερα οι υποψήφιοι του Π.Α.ΜΕ., πήγαν μέχρι τη Βουλιαγμένη. Στην είσοδο της περιφραγμένης αμμουδιάς του Ε.Ο.Τ. όπου εκεί ανέλαβαν δράση και δεν άφηναν να πληρώνει μπαίνοντας ο κόσμος εισιτήριο. Η χαρά των λουομένων δηλαδή και δωρεάν φυσικά και τα σχετικά προεκλογικά φυλλάδια. Είχε τρέξει και ο δεξιός δήμαρχος της Βουλιαγμένης να τους ζητήσει εκνευρισμένος το λόγο, άρα η φασαρία ήταν εξασφαλισμένη. Γι αυτό μικρόφωνα και κάμερες με δεδομένη τη δίψα τους για τέτοια, είχαν πιάσει δουλειά. Όλα καλά. Μόνο ένας πήγε να το χαλάσει το πανηγύρι ρωτώντας αν θα είναι και του χρόνου εκεί οι μάγκες. «Ναι, βέβαια», ήταν η σύντομη και μασημένη απάντηση. Δεν θέλω όμως να βρεθεί αναγνώστης που να πιστεύει ότι κράτησαν το λόγο τους αφού την επόμενη χρονιά το καλοκαίρι δεν είχαμε εκλογές. «Πάει χάλασαν και οι κομμουνιστές», σκέφθηκα τότε αλλά αμέσως τους δικαιολόγησα. Αφού και οι άλλοι, οι πολιτικάντηδες, έτσι κάνουν, πώς αλλιώς να τα βγάλουν και οι δικοί μας πέρα;

Μετά από μερικά χρόνια έτυχε να ασχοληθώ με τα σχολεία που έχουν φτιάξει οι μετανάστες εδώ στην Ελλάδα. Όταν ρώτησα στην Ο.Λ.Μ.Ε. ποια είναι η θέση τους μου απήντησαν ότι είναι εναντίον όλων αυτών των σχολείων. Παραξενεύτηκα, γιατί όταν ήμουν εκτός Ελλάδος για κάποια χρόνια θυμάμαι ότι οι Έλληνες παντού διεκδικούσαν να έχουν δικά τους σχολεία με δικούς τους δασκάλους. Έμεινα άφωνος όταν μου ψιθύρισαν ότι θέλουμε τα παιδιά των ξένων σχολείων να περάσουν στα ελληνικά σχολεία όχι για άλλο λόγο αλλά για να αυξηθούν οι θέσεις των δασκάλων και καθηγητών αφού ο αριθμός των παιδιών θα μεγάλωνε.

Αντικρίζοντας την Πέμπτη το πρωί το τεράστιο πανί με τα συνθήματα του Π.Α.ΜΕ. που κρεμόταν στην πρόσοψη του Υπουργείου στο Σύνταγμα για να μην μένει σε κανένα η αμφιβολία ότι το κτήριο ήταν υπό κατάληψη δεν μπορούσα να καταλάβω τι νόημα είχε να γίνει αυτό εκείνη την ημέρα. Και την επόμενη με τους αγανακτισμένους… Συνασπιστές, την… πάντα μαχητική Ο.Λ.Μ.Ε., το Π.Α.ΜΕ. και διάφορους άλλους ν’ απεργούν ξεχωριστά ενώ τα Μέσα Συγκοινωνίας ακινητοποιημένα άφηναν τον πολύ κόσμο να αναρωτιέται για το πώς θα πάει στον τόπο της συγκέντρωσης το έργο έψαχνε για τον Ιονέσκο του. Από όσο ξέρω πάντως, όταν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη του αγώνα, όσα γκολ και αν βάλουν οι ηττημένοι στο άδειο πια τέρμα του αντιπάλου, κανένα δεν μετράει. Άλλαξαν οι κανονισμοί ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει;

Ο αγώνας, αν δεν κάνω λάθος, ήταν να γίνει το αργότερο τη Δευτέρα και την Τρίτη. Αντί ν’ ανοίξει την πόρτα του ξενοδοχείου του στο Σύνταγμα ο Όλι Ρεν και να βρει την πλατεία γεμάτη από ανθρώπους θυμωμένους, αντί να είναι η πλατεία και πάλι γεμάτη την επόμενη ημέρα, που ο πρωθυπουργός θα παρουσίαζε τα μέτρα στους βουλευτές του κόμματός του, για να μπορούν κάποιοι από αυτούς θαρρετά να σηκωθούν και να του πουν: «Πλησίασε Πρόεδρε στο παράθυρο ν’ ακούσεις τι γίνεται εκεί έξω» εμείς δεν κατεβήκαμε καν στο γήπεδο τότε που έπρεπε. Αλλά αφού μαγειρεύτηκαν χωρίς καμία ενόχληση τα μέτρα, αφού μετά αναγγέλθηκαν και επίσημα, αφού έκαναν το γύρο του κόσμου και χειροκροτήθηκαν από τους έξω όντας πλέον δεδομένα, αφού τα έβαλε στη βαλίτσα του ο Πρωθυπουργός κινώντας ανενόχλητος να τα διαφημίσει στο εξωτερικό, κατεβήκαμε στο Σύνταγμα να παραβιάσουμε τις ανοιχτές πόρτες του Υπουργείου όπως κάποτε παραβιάσαμε τις ανοιχτές πόρτες της ακρογιαλιάς στη Βουλιαγμένη, να τσιρίξουμε λίγο και να σχολιάσουμε στα πηγαδάκια τι έφταιξε και πάλι έχασε η ομάδα μας.

Μου φαίνεται πως εκτός από τους νέο-απατεώνες τα τελευταία χρόνια αναδύθηκε στην Ελλάδα και μια νέο-Αριστερά, καλομαθημένη, καλοθρεμμένη, καλογυαλισμένη με πεσμένα τα αντανακλαστικά της από το πάχος. Που για να κινητοποιηθεί πρέπει να τυπώσει πρώτα τις αφίσες της, να γεμίσει μ’ αυτές τις κολώνες και τους τοίχους, να κάνει αποτρίχωση, να ξυριστεί στο κόντρα (θα μας δείξουν και τα κανάλια το βράδυ), να ετοιμάσει το λόγο και μετά να «δράσει» αφού το πουλάκι έχει πετάξει πια και η θερμοκρασία έχει πέσει. Τι νόημα έχουν πια οι διαδηλώσεις στις 4, στις 5, στις 6, στις 16 ή στις 36 του μήνα ενώ το σίδερο έκαιγε τρεις ημέρες πριν; Για να βγαίνουμε ωραίες φωτογραφίες σε αδιέξοδες καταλήψεις;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News