Καθένας έχει το δικαίωμα της απεργίας. Οσο κι αν εχοχλούνται οι υπόλοιποι ήταν κι είναι το ύστατο αλλά και συχνά – πυκνά αδικημένο στην εφαρμογή του όπλο των εργαζομένων, εσχάτως δε και των αυτοαπασχολούμενων, όταν αισθάνονται πως προσβάλλονται τα δίκαιά τους κι εκτιμούν πως είναι ο μόνος κατάλληλος τρόπος να τα προστατεύσουν. Όσο ελεύθερος είναι κάποιος να συμμετάσχει σε απεργία, άλλο τόσο ελεύθερος πρέπει να είναι κάποιος να μη λάβει μέρος. Απλά πράγματα κι ας θέλουμε να τα μπερδεύουμε, όπως κι άλλα πολλά, στην Ελλάδα.

Απεργία πρόσφατα είχαν κι οι δημοσιογράφοι, αφήνοντάς μας επί διήμερο χωρίς εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτική ενημέρωση. Το μεσημέρι της Πέμπτης (19.1), αφού δηλ. είχε λήξει η απεργία, διαπίστωσα -για μία ακόμη φορά- σε τηλεοπτικό δελτίο, ότι όλα τα γεγονότα κι οι εξελίξεις του 48ωρου είχαν καλυφθεί κανονικά από τους απεργούς δημοσιογράφους και το μόνο που έγινε ήταν να μην μεταδίδονται. Κάπου μάλιστα πήρε το μάτι μου τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Δ. Τρίμη να κάνει δηλώσεις στην κάμερα, προφανώς σε συναδέλφους του που απεργούσαν.

Δεν είναι, βεβαίως, το μόνο παράδοξο στη χώρα, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται η απεργία της ΕΣΗΕΑ δεν στρέφεται κατά των εργοδοτών αλλά των αναγνωστών του τύπου κι όσων ενημερώνονται από ραδιοτηλεοπτικά και κανάλια. Κι αν το σύνθημα(*) που μας καλωσορίζει στην ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ είναι σωστό, τότε η απεργία της -όπως γίνεται- είναι εντελώς παράλογη, αφού -μη δημοσιεύοντας / μεταδίδοντας ειδήσεις που παρακολουθούν και καταγράφουν τα μέλη της όταν απεργούν- βάλλει ευθέως κατά της ψυχής της δικαιοσύνης. 

(*) «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης» Ι. Ι. Μάγερ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News