Θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι 10-14 Ιουλίου (224 χρόνια από την πτώση της Βαστίλης πέφτει η καταληκτική ημερομηνία, για τους ενδιαφερόμενους για factoids) τα μάτια όλων όσοι ενδιαφερόμαστε για το μέλλον του πολιτικού «μας» συστήματος είναι στραμμένα στις διεργασίες στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί, δηλαδή, όπου πάνε να αποκρυσταλλωθούν όχι μόνον οι εσωτερικές ισορροπίες των Συριζαίων ή οι προθέσεις τους έναντι αυτού που λέγεται «διακυβέρνηση», αλλά και να εκφρασθεί η πραγματική διάσταση του Willen nach Macht, της τροπής προς την εξουσία της Αριστεράς στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης-που-δεν-λέει-ούτε-και-τώρα-να τελειώσει.

Έτσι όπως τρέχει η δημόσια συζήτηση τον τελευταίο καιρό, με συνευθύνη -από κοινού επιλογή των πολιτικών σχηματισμών και των μηντιακών προσπαθειών καθοδήγησης, η συζήτηση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε (κι εκεί, φοβούμεθα, θα μείνει) γύρω από το κυκλικό ερώτημα αν είναι έτοιμος να κυβερνήσει, τι «πρόγραμμα», σχέδιο, προθέσεις διακυβέρνησης διαθέτει, πόσο είναι το ισοζύγιο ριζοσπαστικότητας και προσγείωσης – συν γύρω από τους παραλληλισμούς Αλ. Τσίπρα με Ανδρέα Παπανδρέου, ή πάλι την κουβέντα περί Γλέζου, περί ΔΗΚΚΙ και ΔΕΑ και πορείας των συνιστωσών. Χρήσιμα και συναρπαστικά, δεν λέμε, αλλά…

Με κάθε σεβασμό στις πολιτικές και κοινοβουλευτικές διεργασίες: και ετούτη τη φορά η εξουσία δεν θα κατακτηθεί. Αν κάτι θα αφεθεί να πέσει από την Τρικομματική Εθνικής Ευθύνης που έγινε Συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και η οποία ήδη βλέπει, ενώ Σόιμπλε στις 18 Ιουλίου και Ομπάμα στις 8 Αυγούστου θα δίνουν επίσημη στήριξη, διαδοχικά Reuters και NY Times και Economist να της «φεύγουν» μετά από λίγο Grecovery και success story – και φωνάζει για «ύποπτα παιχνίδια»…

Και όταν το τυρί πέσει από το ράμφος του αισώπειου κόρακα, η αλεπού δεν έχει παρά να το μαζέψει. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο. Όταν φωνάζεις ότι σου παίζουν ύποπτα παιχνίδια οι ξένοι, που μέχρι χθες καυχιόσουν ότι σε αναγνώριζαν, δέχεσαι ότι εκείνο που βλέπεις μπροστά σου είναι η έξοδος. Δηλαδή, η είσοδος του άλλου, εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν πάντως οι Συριζαίοι έπαιρναν λίγο και διάβαζαν ANTINEWS -θυμίζουμε και επιμένουμε ότι interdictum στο διάβασμα δεν υπάρχει, δεν νοείται- και μάλιστα αν ανακάλυπταν τα πρόσφατα γραφόμενα του Τηλέμαχου, και μάλιστα «Το Φινάλε της Πρώτης Παρτίδας», θα είχαν υλικό για χρήσιμο αναστοχασμό ακριβώς γύρω από το πώς η εξουσία υπόσχεται-απειλεί να τους περιέλθει. Περιγράφει το κείμενο αυτό πώς το Μαξίμου αισθάνθηκε ότι πήγαιναν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να στήσουν (με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο!) παγίδα στον Αντ. Σαμαρά, να κερδίσουν πόντους και να πάνε από κοινού ενισχυμένοι στις εκλογές• πώς «αποφεύχθηκε» η τρικλοποδιά και πώς με την κίνηση του κλεισίματος της ΕΡΤ έπεσαν οι δυο της Τρικομματικής στην παγίδα που έφερε τη ΔΗΜΑΡ «εκτός», τον Βαγγέλη Βενιζέλο αναγκαστικά σύμμαχο Σαμαρά• πώς, συνεχίζουμε το ξετύλιγμα του κουβαριού, ο Αντ. Σαμαράς που προσήλθε το 2010-11 αντισυστημικός-αντιμνημονιακός διαθέτει «πρόσωπο» τώρα να ζαλωθεί και να κουβαλήσει τις Μεταρρυθμίσεις. Αν, λοιπόν, αυτή ήταν η Πρώτη Παρτίδα που κλείνει τη Μεταπολίτευση, η νέα που βρίσκεται μπροστά μας είναι το εγχείρημα της Νέας Ελλάδας που θα στηριχθεί σε καινούρια διαπραγμάτευση με τους «έξω» και με ωρίμανση του μεταρρυθμιστικού Sollen μέσα.

Δεν θέλουμε να πούμε ότι οι Συριζαίοι θα ‘πρεπε να θεωρήσουν πως η δική τους προσέγγιση εντάσσεται κατ' ανάγκην σε μια τέτοια γραμμή. Δεν ισχυριζόμαστε καν ότι η δική μας ανάγνωση του Τηλέμαχου είναι σωστή – άλλωστε η ζωηρή (και βάλε) συζήτηση που ακολουθεί «το Φινάλε» στο ANTINEWS δείχνει πόσο διαβολικά υποκειμενικές είναι στις ημέρες μας οι αναγνώσεις.

Ούτε, βέβαια, ότι η διαδρομή του είναι στέρεα, πειστικά, μονόδρομη. Όμως -δική μας η extrapolation, καθαρά!- εκείνο που προκύπτει ως προοπτική «μετά το Φινάλε» μπορεί μεν να είναι μια επικράτηση της Νέας Ελλάδας (οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ‘χει να αναμετρηθεί με την πεπατημένη της αντιπολίτευσης: απλά), μπορεί όμως και να είναι το αντίθετο, δηλαδή το τυρί να περιέλθει από τον κόρακα στην αλεπού. Να κληθεί, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει ούτως ή άλλως – ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πει. Και η Δεύτερη Παρτίδα (θυμηθείτε Κώστα Λαλιώτη στη δύση του Εκσυγχρονισμού…) να είναι κάτι σαν σύντομη παρένθεση: γι' αυτού του είδους το ενδεχόμενο, δεν ξέρουμε ποια θα ‘ταν η ανάλυση του Τηλέμαχου – όμως θα ‘ξιζε να τους απασχολήσει από τώρα τους Συριζαίους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News