Έφτασε εκεί γύρω στα εξήντα έως κι εβδομήντα παρά τώρα πια – πάνω κάτω ο εικοσάρης κι η εικοσάρα του 1970. Τον-την έχω, τον-την βλέπω, τον– την ξέρω από χρόνια. Όχι, μην πάει ο νους κανενός σε τίποτα αφοριστικό ή μεγαλόσχημο του στυλ γενιά του Πολυτεχνείου, κομματάρχης και τέτοια. Απλός μετέφηβος της διπλανής πόρτας,  χωρίς στάτους και επαναστάτους. Το φιτίλι ήταν εκείνη η περίφημη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη αλλά το αίσθημα ήταν παλιότερο—η Δημοκρατία, η Ελλάδα και οι Έλληνες, η αλλαγή κι ο σοσιαλισμός και πόσες άλλες άδικα τραυματισμένες λέξεις.

Ο άνθρωπός μας (εντάχθηκε ή όχι στο κόμμα) φορτίσθηκε με το όνειρο ΠΑΣΟΚ, επιχειρηματολόγησε στη συζήτηση, λογομάχησε στο καφενείο, αντιπαρατέθηκε στη δουλειά, έκανε καζούρα στους φίλους και ταυτίσθηκε. Αναγκαίος ένας όρος για να εντοπίσεις και να κατανοήσεις τον ανθρωπότυπο: ναι, υπήρξε και αυτό το είδος Πασόκου -δεν πήγε ποτέ να ζητήσει, να εξαργυρώσει, να κάνει ή να δεχτεί εκδούλευση. Θα ναι άδικο να κρίνουμε με μέτρο τα ερείπια του 2012 τις ιδέες και τον πυρετό του 70. Για λαμογιά ούτε λόγος. Άντε το πολύ πολύ να παρακάλεσε για τη μετάθεση κανενός γιού ή κανενός γαμπρού φαντάρου.

Τον– την βλέπω την τελευταία διετία αλλά δεν τον ακούω πια…Ούτε ένα αντεπιχείρημα, ούτε διάθεση για αντίλογο ούτε καν μια πλακίτσα. Αυτός-ή που τόσα άντεξε, από Κοσκωτά μέχρι Χρηματιστήριο κι από Μιμή μέχρι ζεμπεκάκι Άκη. Θαρρείς και κάποιος τράβηξε ένα πέπλο κι εμφανίστηκαν μεμιάς όλα τα κρυμμένα. Τώρα πια μόνο η σιωπή της ντροπής ή η ντροπή της σιωπής  όχι για  πράξεις αλλά κυρίως για ανοχές και  παραλείψεις ατομικές και συλλογικές. Οι ιδέες  μοιάζουν να πάλιωσαν σε λίγους μήνες και πώς να σηκωθεί το βάρος του ανοίγματος της Κερκόπορτας των Μνημονίων…

Αυτό το καινοφανές απολίθωμα της νέας εποχής έρχεται να προστεθεί στα άλλα ανάλογα, στο παραδοσιακό παλαιοδεξιό και  στο ασάλευτο σταλινικό. Η ευελιξία και η πολυσυλλεκτικότητα των παλαιών ημερών δε μπορεί πια να δώσει τα κλειδιά των δύσκολων επιλογών της νέας εποχής. Οι Ο.Φ.Α (Όπου Φυσάει ο Άνεμος) έχουν ήδη λάβει θέσεις στα νέα καταστρώματα κι έχουν ποντάρει προς τα εκεί, που δείχνει το ανεμούριο. Όμως αυτό το ανυποψίαστο παιδί του 70, «…που δεν έχει απόψε πού να πάει, πού να πάει..» φαίνεται να τον-την παίρνει μαζί του ο χρόνος. Πέρασαν και τα χρόνια και δεν είναι εύκολες οι επανατοποθετήσεις και τα νέα ξεκινήματα, άσε που όποιος καεί με το χυλό…Ίσως να το πε καλύτερα εκείνος ο Γιάννης ο Άντερσον κι ας μην ήταν ΠΑΣΟΚ…
                                                                                                                
“Too old to Rock n Roll, too young to die” των Τζέθρο Τάλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News