Αν Μνημόνιο (απόδοση στα ελληνικά του διεθνούς πια λατινογενούς γερουνδίου memorandum) σημαίνει, όσο κυριολεκτικά γίνεται, αυτό που πρέπει κανείς να θυμάται, άρα το υπόμνημα, το σημείωμα, το συνυποσχετικό, τότε γι’ αντίθετο και αντίδοτο, μόνον ο νεολογισμός σώζει: επείγει να συντάξουμε, ν’ αποδεχτούμε και να υπογράψουμε ένα «Λησμόνιο», ένα έγγραφο υποχρεωτικής συλλογικής λήθης και ομαδικού Αλτσχάϊμερ, μήπως και δούμε οχτώ χρόνια της ζωής μας αλλιώς (πέντε τα δύο πρώτα μνημόνια κι άλλα τρία το τωρινό).

Μ’ ένα «Λησμόνιο» ξεχνιέσαι, που έλεγε κι η αρχαία διαφήμιση. Ξεχνάς το play station και την Αλογοσκουφιάδα του Κοψιδοπρεπούς, το «λεφτά υπάρχουν» και την ελαφρότητα των «μαζιταφαγαμίστας», τα Ζάππεια και τα κεζάπια, τον Φώτη που δεν ήθελε να γίνει πρόεδρος και την εφταμηνίτικη controlαρισμένη ελπίδα, που βιαζόταν τόσο να έρθει να δημοψηφιστεί. Ένα μοναδικό ταλέντο αποδείχτηκε πως έχει το πολιτικό μας σύστημα και το πληρώνουμε με τουλάχιστον οκτώ χρόνια ειρκτή: να ‘ναι αντιπολίτευση – για συμπολίτευση πρέπει να εφεύρουμε κάτι καινούργιο, εμείς, οι έχοντες το copyright της Δημοκρατίας.

Μόνο με «Λησμόνιο», αφασικοί και λησμονούντες, γίνεται να προσέλθουμε στις κάλπες – λίγα αν θυμάσαι, οργίζεσαι ή αδιαφορείς. Νέα προστιθέμενα πια το τρολάρισμα, που αντικαθιστά τον πολιτικό λόγο (γιατί τι είναι η ζωή, ένα facebook είναι…), ο «…και λεβέντης» με το trash που μετράς, o παρεμβαίνων Γιώργος Μάγκας ενώ άγνωστο μένει πού θα καταλήξουν οι Ψωμιάδηδες της Αριστεράς, οι καμεροεξαρτημένες πριμαντόνες για μια νύχτα, όταν τα φώτα σβήσουν.

Η γιορτή της Δημοκρατίας μοιάζει με πάρτι των απογοητευμένων και σαν παρατημένες γκόμενες, με το «Λησμόνιο» υπό μάλης, θα πάμε στο πάρτι. Τι κι αν δεν μας ψήνει η φάση, διαψευσμένοι ή ξενέρωτοι, δεν λέει ν’ αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο στους τσιμεντωμένους ή στους πεφτωσυννεφάκηδες (αν κι αυτοί μια στοργή τη χρειάζονται για την αφέλεια). Ναι, ζούμε κι εμείς σ’ αυτό το κοινό, σ’ αυτή τη χώρα και το αύριο είναι σε τρεις μέρες. Η όποια επιλογή του «μη χείρονος» και της μισής καρδιάς είναι και παραμένει επιλογή κι αυτό είναι το κέρδος. 

Κι αν το πάρτι είναι χάλια, οι μουσικές ανυπόφορες, οι κουβέντες βαρετές και τα ποτά μπόμπα, ας μείνει ο κλαυσίγελος με τους μακάριους, που θα χορέψουν πάλι την Κυριακή βράδι στο Σύνταγμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News