Το Ηνωμένο Βασίλειο πιστεύει ότι βρήκε τη λύση: μετά το Brexit δεν έχει παρά να ενισχύσει τους δεσμούς της με τις χώρες της Κοινοπολιτείας, δηλαδή με τις πρώην αποικίες του, για να νιώσει ξανά ότι βρίσκεται σε μια οικογένεια. Αλλά αυτή δεν είναι λύση.

Οι Financial Times γράφουν ότι δεν είναι λύση ούτε από οικονομικής άποψης (οι βρετανικές εξαγωγές προς την ΕΕ είναι πενταπλάσιες σε σχέση με εκείνες προς την Κοινοπολιτεία) ούτε από γεωγραφικής (στο εμπόριο οι αποστάσεις μετρούν).

Αλλά η βρετανίδα ιστορικός και συγγραφέας Αλεξ Φον Τούντσελμαν εξηγεί στους New York Times ότι η ανάσταση της Κοινοπολιτείας δεν αποτελεί λύση και από ιστορικής άποψης. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει το «σκάνδαλο Windrush», δηλαδή οι απειλές για απέλαση προς τους απογόνους εκείνων που είχαν έρθει από την Καραϊβική τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, έπειτα από πρόσκληση της βρετανικής κυβέρνησης, για να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση της Βρετανίας – οι πρώτοι είχαν έρθει το 1948 με το πλοίο Empire Windrush.

Η Αλεξ Φον Τούντσελμαν σημειώνει ότι και μετά το τέλος της βρετανικής αυτοκρατορίας οι πρώην αποικίες δεν έτυχαν ισότιμης αντιμετώπισης. «Η μεταχείριση της γενιάς του Windrush, επισημαίνει, δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα απέναντι στις πρώην αποικίες και τις κτήσεις που υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν την “οικογένεια” της Βρετανίας». Τα αρχεία του Commonwealth Relations Office είναι γεμάτα από έγγραφα που αποδεικνύουν ότι οι Βρετανοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν τους κατοίκους των πρώην αποικιών να «πλησιάσουν στις λευκές ξέρες του Ντόβερ».

Συμπέρασμα; «Αυτοί που υποστηρίζουν την Κοινοπολιτεία σήμερα θα έπρεπε να κάνουν τους λογαριασμούς τους με το παρελθόν της, πριν επενδύσουν πολλές ελπίδες στο μέλλον της».

Φωτό: Περασμένα μεγαλεία… Οταν η νεαρή βασίλισσα Ελισάβετ Β’ επιθεωρούσε το βασιλικό τάγμα στη Νιγηρία. Πηγή: Photo by Fox Photos/Hulton Archive/Getty Images/Ideal Images

Τέρμα τα τραγούδια με βρωμόλογα – τουλάχιστον για τo Spotify, την πλατφόρμα αναπαραγωγής μουσικής που χρησιμοποιείται όσο καμία άλλη στον κόσμο. Οι χρήστες των συσκευών της Apple θα έχουν τη δυνατότητα να «λογοκρίνουν» τα τραγούδια οι στίχοι των οποίων δεν θέλουν να φτάνουν στα αυτιά τους ή στα αυτιά των παιδιών τους. Και μη νομίζει κανείς ότι είναι λίγα.

Oπως επισημαίνει το BBC, «βρωμόλογα» υπάρχουν τουλάχιστον στο ένα τρίτο της λίστας με τα 50 πιο δημοφιλή τραγούδια στη Βρετανία. Μοναδικό παράπονο των χρηστών είναι ότι η υπηρεσία προσφέρεται μόνο σε εκείνους που έχουν την έκδοση premium – εκείνη δηλαδή που έχει κόστος συνδρομής.

Φωτό: Θα πέσει και ο Drake θύμα της «λογοκρισίας»; Πηγή: EPA/FERDY DAMMAN

Οι Massive Attack αναζητούσαν έναν ιδιαίτερο τρόπο για να γιορτάσουν την επέτειο των 20 χρόνων του Mezzanine, του κορυφαίου άλμπουμ τους. Και όπως γράφει το Dazed, τον βρήκαν: κωδικοποίησαν το άλμπουμ σε μια ακολουθία DNA και το αρχειοθέτησαν σε 5.000 γυάλινες νανόσφαιρες, μη ορατές στο ανθρώπινο μάτι.

Ο Ρόμπερτ Ντελ Νάγια, μία από τις ηγετικές φιγούρες του συγκροτήματος, πήγε σε ένα εργαστήριο, στη Ζυρίχη, για να συνθέσει τα τραγούδια σε ένα μόριο DNA. «Είναι μια μέθοδος που μας επιτρέπει να αρχειοθετήσουμε τη μουσική για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια» εξηγεί ο Ρόμπερτ Γκρας, επικεφαλής του εργαστηρίου.

Χονδρικά, το εργαστήριο εισήγαγε τον κωδικοποιημένο δίσκο σε μια τεχνητή αλληλουχία DNA, κάτι που δεν είναι εύκολο, αλλά θα επιτρέψει την εύκολη αναπαραγωγή του σε χιλιάδες αντίτυπα. Μπορεί να το δει κανείς και αλλιώς: «Το Mezzanine -σχολιάζει το Rivista Studio- έγινε το πιο μικρό άλμπουμ στην Ιστορία».

Φωτό: Το εξώφυλλο του θρυλικού δίσκου. Πηγή: YouTube

Υπάρχει μία και μόνο μεγάλη εφημερίδα που δεν είναι ακριβώς «εχθρική» απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν του ασκεί κριτική. Μάλλον γι’ αυτό σε αυτήν την εφημερίδα μπορεί να διαβάσει κανείς ένα σχόλιο, ο συντάκτης του οποίου υποστηρίζει ότι οι επικριτές του Τραμπ «είναι πιθανό να υπονομεύσουν τη δημοκρατία και την ευπρέπεια περισσότερο από τον ίδιο».

Η εφημερίδα που φιλοξενεί αυτήν την άποψη είναι η Wall Street Journal. Και αυτός που υπογράφει αυτήν την άποψη είναι ο Ουίλιαμ ΜακΓκαρν. Ο οποίος σημειώνει ότι μπορεί ο νυν ένοικος του Λευκού Οίκου να χρησιμοποιεί γλώσσα και τρόπους που είναι άγνωστοι στους προκατόχους του, αλλά «μέρα με την ημέρα τα ίδια πρόσωπα που κατηγορούν τον Τραμπ γι’ αυτό που είναι, αρχίζουν τις συγκρίσεις με τον Χίτλερ, τον Στάλιν και όποιον δολοφονικό δικτάτορα τούς έρχεται στο μυαλό, ενώ επιμένουν ότι όποιος προτιμά τον Τραμπ έναντι της Χίλαρι Κλίντον θα ελέγχεται για πάντα από ηθική άποψη».

Μια στάση, υποστηρίζει ο ΜακΓκαρν, που είναι πολύ πιθανό να ωθήσει τα 63 εκατομμύρια των Αμερικανών που έχουν ψηφίσει τον Τραμπ να σκεφτούν ότι βρίσκονται απέναντι σε ένα σχέδιο ανατροπής των αποτελεσμάτων μιας νόμιμης προεδρικής εκλογής.

«Είναι παράλογο να αναρωτηθεί κανείς εάν αυτή η στάση συνιστά απειλή για την αμερικανική δημοκρατία εξίσου σοβαρή με όσα έχει κάνει ή έχει πει ο Τραμπ;» αναρωτιέται.

Το συμπέρασμα του Ουίλιαμ ΜακΓκαρν; Ο Τραμπ μπορεί να μην έχει μέτρο, αλλά φαίνεται να το χάνουν και οι άλλοι. Ή, πάλι, μπορεί να το έχει χάσει ο ίδιος ο αρθρογράφος.

Φωτό: Μια σκιά θα την αφήσει οπωσδήποτε πάντως. Πηγή: Shutterstock