Απαιτεί απόλυτη συμμόρφωση από τους εταίρους της, αλλά η ίδια φαίνεται πως επιλέγει συστηματικά να μην συμμορφώνεται με τις όποιες υποδείξεις. Για τη Γερμανία ο λόγος και την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ η οποία όταν «το ζήτημα αφορά την οικονομική πολιτική, εμφανίζεται πιο πρόθυμη να δώσει συμβουλές παρά να τις ακολουθήσει», όπως αναφέρει σε κείμενο του ο ανταποκριτής των Financial Times στις Βρυξέλλες Τζιμ Μπράνσντεν.

Γιατί μια νέα έρευνα του ινστιτούτου Bruegel (από τον Κωνσταντίνο Ευσταθίου και Γκούντραμ Βολφ) αποκαλύπτει πως η χώρα που επιβάλλει σε χώρες της ευρωζώνης την εφαρμογή επώδυνων μεταρρυθμίσεων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, είναι κάθε άλλο παρά συνεπής στην εφαρμογή όλων όσα της συστήνονται από τις Βρυξέλλες. Πιο συγκεκριμένα, από το 2013 έως το 2017 προέβη στην εφαρμογή μόνον του 29% των αποκαλούμενων «country-specific recommendations» (συστάσεις που αφορούν ειδικά μια χώρα) που εκδίδει η Κομισιόν στο πλαίσιο της επιθεώρησης των εθνικών προϋπολογισμών με στόχο την αντιμετώπιση «μικροοικονομικών ανισορροπιών». Στο 29% περιορίστηκαν επίσης η Ουγγαρία και η Σλοβακία ενώ πιο κάτω βρίσκεται μόνον το Λουξεμβούργο με 23%. Στην κορυφή εντύπωση προκαλεί όχι τόσο η πρωτιά της Φινλανδίας (53%) αλλά το γεγονός ότι στη λίστα δεύτερη κατατάσσεται η Βρετανία με ποσοστό 51% «μια χώρα που δεν υιοθέτησε ποτέ το ενιαίο νόμισμα, που επιτηρείται ελάχιστα από την ΕΕ σε οικονομικό επίπεδο και που τώρα ετοιμάζεται να αποχωρήσει ολοκληρωτικά από την ένωση», υπενθυμίζει ο Μπράνσντεν.

Στην έκθεση δεν προσδιορίζονται επακριβώς οι λόγοι που μια κυβέρνηση εμφανίζεται πιο πειθήνια από μια άλλη. Αλλά όσον αφορά την περίπτωση της Γερμανίας «δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε γιατί τα νούμερα της είναι τόσο αρνητικά. Πολλές από τις συστάσεις των Βρυξελλών αποτελούν μέρος του διαρκούς αιτήματος για αύξηση της εσωτερικής ζήτησης και των δημοσίων επενδύσεων από το Βερολίνο, ούτως ώστε να μειωθεί το τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών». Αίτημα το οποίο, ωστόσο, απορρίπτουν οι γερμανοί πολιτικοί, όντας πεπεισμένοι ότι η κουλτούρα της αποταμίευσης «αποτελεί μια αρετή και όχι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί».  

Μια καγκελάριος πάνω σε ένα σεντούκι με χρήματα και ο αντικατοπτρισμός του Τραμπ: έτσι βλέπουν οι άλλοι -και οι Financial Times- την καγκελάριο που αμελεί να εφαρμόσει τις συστάσεις

Επιτέλους, άρχισε. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Με νίκη, μάλιστα, της εθνικής ομάδας της διοργανώτριας Ρωσίας εναντίον των Σαουδαράβων με το εντυπωσιακό 5-0. Από σήμερα έως και την 15^η Ιουλίου, το βράδυ της οποίας θα διεξαχθεί ο μεγάλος τελικός, το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό θα έχει στραμμένη την προσοχή του στη χώρα του Βλαντίμιρ Πούτιν. Οι Ρώσοι έκαναν όλα όσα είχαν δεσμευτεί ό,τι θα κάνουν πριν από μία οκtαετία, όταν κέρδισαν τη διοργάνωση του 21^ου Μουντιάλ, και τώρα το μόνο που απομένει είναι να διεξαχθεί το τουρνουά και να παιχτεί καλό ποδόσφαιρο προς τέρψη εκατομμυρίων ανθρώπων ανά την υφήλιο.

Αλλά ενδέχεται το φετινό Κύπελλο να αφορά περισσότερο τη γεωπολιτική παρά τον αθλητισμό και την άμιλλα. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει ο Ρόρι Σμιθ, αθλητικογράφος των New York Times με ειδίκευση στο ποδόσφαιρο. «Η μακρά αναμονή για το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν αφορούσε ποτέ το άθλημα. Για την Ρωσία ή, καλύτερα, για τη ρωσική κυβέρνηση (ο επόμενος μήνας μπορεί να αποκαλύψει ότι αυτά τα δύο δεν είναι συνώνυμα)» – αναφέρει ο αμερικανός δημοσιογράφος –  «το ζήτημα ήταν να σφίξει τους μύες της χώρας, να αποδείξει τόσο στον λαό της όσο και στους αντιπάλους της ότι μπορεί να διοργανώσει το αθλητικό θέαμα με την μεγαλύτερη τηλεθέαση εξίσου άρτια με οποιονδήποτε από τους επικριτές και τους εχθρούς της».

Για όλους τους υπόλοιπους υπήρχαν επίσης σημαντικότερα ζητήματα από τον αθλητισμό, όπως οι (αδιαφανείς σύμφωνα με κάποιους) μηχανισμοί που επέτρεψαν στη Ρωσία να κερδίσει το Μουντιάλ, η δραματική επιδείνωση των σχέσεων του Κρεμλίνου με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, το φάσμα του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του χουλιγκανισμού και ο κίνδυνος να καταλήξει σε φιάσκο η μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου. «Κατά περιόδους, όχι πολύ παλιά, θεωρούνταν τόσο απίθανο – και, κατά κάποιο τρόπο, ακατάλληλο – το να μεταβεί ο κόσμος στη Ρωσία για αυτή τη γιορτή, που ήταν δύσκολο αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να γίνει αντιληπτό ως ένα αθλητικό γεγονός και όχι ως μια δοκιμασία για την ισχύ ενός έθνους και την πυγμή της παγκόσμιας κοινότητας», υποστηρίζει ο Σμιθ.

Όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα, «η Ρωσία, η ισχυρή Ρωσία και ο Πούτιν, έκαναν ό,τι δεσμεύτηκαν: διοργάνωσαν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι οι Ρώσοι, ο ρόλος των οποίων συζητήθηκε ελάχιστα αυτά τα οχτώ χρόνια, αλλά και τα αστέρια της Βραζιλίας και της Ισπανίας και της Γερμανίας που μπορούν να το κάνουν αξιομνημόνευτο». 

Ο Βλάντιμιρ Πούτιν είναι ήδη ένας από τους μεγάλους νικητές του 21ου Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου. Φωτογραφία: Reuters

Το Μπαλί βρίσκεται αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή οικολογική κρίση. Τα μισά από τα ποτάμια του νησιού έχουν στερέψει, οι παραλίες του διαβρώνονται ενώ το 2017 οι τοπικές Αρχές αναγκάστηκαν να κηρύξουν μια έκταση μήκους έξι χιλιομέτρων σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω των σκουπιδιών. Κατά την περίοδο καθαρισμού και αποκατάστασης της περιοχής, εκατοντάδες καθαριστές απομάκρυναν από τις ακτές έως και 100 τόνους απορρίμματα την ημέρα.

Αλλά το πρόβλημα δεν αφορά μόνον το μαγευτικό νησί της Ινδονησίας, αλλά εκατοντάδες μέρη σε όλον τον κόσμο τα οποία κινδυνεύουν να πληγούν ανεπανόρθωτα από τις ορδές των τουριστών που συρρέουν αδιάκοπα σε αυτά. Φέτος, για παράδειγμα, αναμένονται στο Μπαλί 7 εκατομμύρια επισκέπτες ενώ οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού δεν ξεπερνούν τα τέσσερα εκατομμύρια. Αλλά φαίνεται πως υπάρχει μια λύση, παρότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξαιρετικά δραστική.

Γιατί αυτό που προτείνει η Άλισον Τζέιν Σμιθ στο Bright Magazine με στόχο την προστασία μοναδικών τόπων ανά την υφήλιο είναι να σταματήσουμε να ταξιδεύουμε ή, έστω, να επαναπροσδιορίσουμε τον σκοπό των ταξιδιών μας, καθώς και τους λόγους που αρεσκόμαστε οι περισσότεροι να εγκαταλείπουμε τα σπίτια μας για να βρεθούμε σε μέρη μαγικά γεμάτα…. τουρίστες. Για να αποφύγουμε τα όποια δυσάρεστα ο περίφημος εκδοτικός οίκος ταξιδιωτικών οδηγών Fodor’s συνιστά να μην πηγαίνουμε σε μέρη που είναι γνωστό πως δεν θέλουν τουρίστες, όπως η Βενετία και τα νησιά Γκαλαπάγκος, να μην πηγαίνουμε σε μέρη των οποίων οι οικονομίες εξαρτώνται σε υπερβολικό βαθμό από τον τουρισμό, όπως το Μπαλί και η Αρούμπα, και το κυριότερο, να μην επιδιώκουμε να ζήσουμε στο εξωτερικό μοναδικές εμπειρίες εις βάρος των «εξωτικών» άλλων.

1,2 δισ. ταξίδια πραγματοποίησαν οι τουρίστες όλου του κόσμου το 2016. Φωτογραφία: Shutterstock

Για πρώτη φορά εδώ και πάνω από 20 χρόνια οι Αμερικανοί διαβάζουν περισσότερη ποίηση, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιοποιήθηκε από το αμερικανικό Εθνικό Ταμείο για τις Τέχνες. Το ποσοστό των ενήλικων Αμερικανών που δήλωσαν πως διάβασαν ποίηση κατά τη διάρκεια των τελευταίων δώδεκα μηνών ήταν 11,7% το 2017, ενώ πριν από μία πενταετία, το 2012, ήταν μόλις 6,7%.

Η πραγματική είδηση, όμως, δεν είναι αυτή, αλλά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί και ειδικά οι νεότεροι άρχισαν να έρχονται σε επαφή και να εκτιμούν την ποίηση χάρη στο Instagram. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Quartzy, η ανάγνωση ποίησης σημείωσε σημαντική αύξηση ειδικά μεταξύ ατόμων ηλικίας από 18 έως 24 ετών, με το 17,5% αυτών να αφιερώνει χρόνο κατά την περσινή χρονιά για να διαβάσει μερικά ποιήματα.

Και παρότι από τους χιλιάδες συμμετέχοντες στην έρευνα δεν ζητήθηκε να αναφερθούν σε συγκεκριμένα έργα ή ποιητές, θεωρείται πάρα πολύ πιθανό ο κύριος παράγοντας αυτής της αναπάντεχης αλλαγής να είναι τα ευρέως δημοφιλή επιγράμματα των κύριων εκπροσώπων της αποκαλούμενης Instagram poetry, της ποίησης του Instagram, όπως είναι η 26χρονη Ρούπι Καούρ και ο 29χρονος r.h. Sin. Δύο από τα βιβλία της Καούρ παρέμειναν στη λίστα με τα bestsellers των New York Times για συνολικά 145 εβδομάδες ενώ τον περασμένο Νοέμβριο τρία από τα 15 βιβλία στην ίδια λίστα του αμερικανικού Amazon ήταν έργα αυτών των νέων δημιουργών, ποιητριών και ποιητών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που ακούνε πλέον, στο όνομα «instapoets».

Η Ρούπι Καούρ (με τους 2,7 εκατομμύρια followers στο Instagram) επί το έργον.  Φωτογραφία: Facebook