Τι μπορεί να κάνει μία χολιγουντιανή ηθοποιός στον κινηματογράφο στα 49 της χρόνια; Εχει συνεργαστεί με τους πιο μεγάλους σκηνοθέτες (Στάνλεϊ Κιούμπρικ), τους πιο αιρετικούς (Λαρς Φον Τρίερ), τις πιο πρωτοποριακές (Τζέιν Κάμπιον). Το όνομά της έχει σχεδόν ταυτιστεί με το παριζιάνικο Μουλέν Ρουζ και τα διαμάντια («Μουλέν Ρουζ», 2001), το ταλέντο της έχει αναγνωριστεί με ένα χρυσό αγαλματίδιο («Οι Ωρες», 2002) και η ίδια έχει πάρει πολλά ρίσκα κάνοντας ανεξάρτητες συνεργασίες με άγνωστους σκηνοθέτες (Κιμ Φάραντ) με αποτέλεσμα να πρωταγωνιστεί σε ταινίες που μπορεί να μην έχεις καν ακούσει («Strangerland», 2015).

Τι κάνει, λοιπόν, η Νικόλ Κίντμαν όταν δέχεται μία πρόταση από έναν σκηνοθέτη που ταξιδεύει εντελώς έξω από τα νερά του Χόλιγουντ; Θυμάται το μάθημα που της έδωσε ο Κιούμπρικ λίγο πριν πεθάνει, όταν έκαναν τα γυρίσματα του ερωτικού θρίλερ «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» (1999). «Οταν κάποιος βγάζει προς τα έξω μία ιδέα, δεν μπορείς να πεις όχι. Πρέπει να περιμένεις είκοσι δευτερόλεπτα προτού πεις το όχι». Γι’ αυτό επεξεργάζεται το «ναι» στην πρόταση του Γιώργου Λάνθιμου για την νέα του ταινία «The Killing of a Sacred Deer»; Μπορεί. Αν και δεν μιλάμε για κάποιον άγνωστο ή ατάλαντο σκηνοθέτη.

Ο Λάνθιμος μπορεί να μην αρέσει σε όλους αλλά έχει φέρει ένα δικό του είδος κινηματογράφου -σουρεαλιστικό και βαθιά ψυχογραφικό- στο ίδιο το Χόλιγουντ. Ο «Αστακός» έχει αποσπάσει πάνω από 6 εκατ. δολάρια παγκοσμίως και οι κριτικοί έχουν εκθειάσει τις ικανότητες του έλληνα σκηνοθέτη. Το νέο σενάριο που έχει γράψει μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου προσεγγίζει ξανά τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από μια οικογένεια που υποδέχεται έναν έφηβο και θα έχει για ακόμη μια φορά τον αναγνωρισμένο Κόλιν Φάρελ.

Αλλά σύμφωνα με τα πρόσωπα που έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν με την αυστραλή ηθοποιό, η ίδια δεν λειτουργεί με αυτά τα κίνητρα και γι’ αυτό έχει μία από τις πιο ρευστές καριέρες στο Χόλιγουντ. «Δεν μπορείς να την ταξινομήσεις», έχει εξηγήσει ο Μπίλι Ρέι, που έφτιαξε μία από τις τελευταίες –όχι τόσο πετυχημένες- ταινίες με την ηθοποιό («Το Μυστικό στα μάτια τους», 2015). «Εχει κάνει μεγάλες ταινίες που θα έχεις δει, έχει κάνει μικρές παραγωγές που δεν θα έχεις δει και όλα τα ενδιάμεσα». Ο συμπρωταγωνιστής της στην ταινία «Ο κύκλος των αναμνήσεων» (2014) Κόλιν Φερθ συμφωνεί:

«Κάνει απλώς αυτό που την ενδιαφέρει, θα μπορούσες να φτιάξεις ένα κλιπ με σκηνές από τις ταινίες της και θα ήταν εντυπωσιακό».

Ναι, ασφαλώς, αλλά για να συμμετέχει σε σενάρια που την ενδιαφέρουν και να υιοθετήσει ρόλους που την εμπνέουν η ηθοποιός πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στις προτάσεις που δέχεται. Και η πραγματικότητα είναι ότι οι μεγάλοι γυναικείοι ρόλοι, αυτοί που θα θυμάσαι δηλαδή, στερεύουν για τις γυναίκες που πλησιάζουν τα 50 έτη – και η Κίντμαν γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου του 1967.

Στην ταινία όπου πρωταγωνίστησε η ίδια με τον Φερθ, οι κριτικοί σημείωσαν πικρόχολα ότι «ο σκηνοθέτης (Ρόουαν Τζόφε) κατάφερε να βγάλει μέτριες ερμηνείες από καλούς ηθοποιούς», ότι «η Κίντμαν έχει ξαναβρεθεί πολλές φορές στον ρόλο της ευάλωτης γυναίκας» ότι η ίδια «τα έδωσε όλα γι΄αυτόν τον ρόλο και σχεδόν πνίγηκε στα δάκρυά της». Οι κριτικοί των Los Angeles Times, μάλιστα, το τονίζουν: «Αν δεν υπήρχε η υποκριτική φυσιογνωμία της Κίντμαν, αυτή η ταινία θα ήταν εντελώς ξεχασμένη».

Αρα μπορείς να το δεις και αλλιώς. Ναι, η Κίντμαν σκαρφάλωσε στις δόξες του Χόλιγουντ παίρνοντας ρίσκα. Ακόμη και η επιλογή της να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο ήταν ένα ρίσκο. «Οι γονείς μου πάντοτε πίστευαν ότι ήμουν πολύ ειλικρινής και ευαίσθητη για να κυνηγήσω μία καριέρα στο Χόλιγουντ», έχει περιγράψει σε συνέντευξη. Και οι ίδιοι ρόλοι -ακόμη κι αυτοί που προορίζονται να γίνουν μεγάλοι- ενέχουν ένα ρίσκο. Το ξέρει και ο Μπαζ Λούρμαν, ο σκηνοθέτης που πρότεινε στην 34χρονη τότε Νικόλ Κίντμαν να παίξει σε ένα μιούζικαλ. «Υπήρχαν πολλοί ρόλοι τότε που θα μπορούσε να έχει κυνηγήσει, πιο ξεκάθαροι και λιγότερο τρομακτικοί», έχει επισημάνει ο αυστραλός σκηνοθέτης. «Αλλά οι επιλογές της Νικόλ ήταν πάντοτε αιφνιδιαστικές. Αλλωστε, το να συμφωνήσεις να συμμετέχεις στο “Μουλέν Ρουζ” τότε ήταν σχεδόν επαγγελματική αυτοκτονία».

Τότε μπορούσε να διαλέγει ρίσκα, επέλεγε πότε θα άρπαζε μία ευκαιρία, πότε θα θυσίαζε έναν οσκαρικό ρόλο («Σφραγισμένα Χείλη», 2008) λόγω μίας εγκυμοσύνης. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, ρισκάρει μόνο και μόνο με την απόφασή της να συνεχίσει να κυνηγάει ρόλους. «Λειτουργώ με βάση το ένστικτο και κάποιες φορές αυτό έχει άσχημη κατάληξη (βλ. «Γκρέις του Μονακό», το 2014»), έχει δηλώσει η μητέρα τεσσάρων παιδιών.

Αλλά έχει πιάσει το νόημα. Εχει απομακρυνθεί από το LΑ, τους ρυθμούς του Χόλιγουντ, το κυνήγι του επόμενου ρόλου σε εστιατόρια και εκδηλώσεις. Οι εποχές έχουν αλλάξει από τότε που ζούσε με τον Τομ Κρουζ. «Η μανία των παπαράτσι, οι συνεχείς επιθέσεις από τα social media, ο δημοσιογράφος που σε περιμένει έξω από το σπίτι σου – εμείς είμαστε η γενιά που πρόλαβε να τα αποφύγει όλα αυτά», έχει πει η ίδια. Ζει στο Νάσβιλ, Τενεσί, μεγαλώνει τις δύο μικρότερες κόρες της, ακολουθεί τον -από το 2006- σύζυγό της, Κιθ Ερμπαν στις κάντρι περιοδείες του και εκείνος την ακολουθεί στα γυρίσματα, ενίοτε και στις πρόβες.

Εχει στο ιστορικό της μεγάλες ερμηνείες. Ενέπνευσε τον όρο «αγνή, θεατρική βιάγκρα» στη θεατρική  παράσταση όπου πρωταγωνίστησε στο Λονδίνο, το 1998 με το «Blue Room», εγινε η πρόθυμη «Γκρέις» που συμμετέχει στο πείραμα μίας απομονωμένης κοινότητας στο «Ντόγκβιλ», και η δραματική -οσκαρική- μορφή στις «Ωρες». Κι όμως έχει πείσει τον εαυτό της ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας μεγάλος ρόλος. «Θέλω κάποιος να ανακαλύψει μία φοβερή περφόρμανς μέσα μου. Ακόμα πιστεύω ότι δεν έχω δώσει αυτή τη φοβερή περφόρμανς», δήλωσε η ίδια πρόσφατα. Μπορεί γι’ αυτό να πει «ναι» στην πρόταση του Λάνθιμου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News