Σκηνή πρώτη: Ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ο παίκτης – όαση στην αγωνιστική έρημο του εφετινού Παναθηναϊκού, κάνει ένα αχρείαστο τέταρτο φάουλ, επιδιώκοντας να βγει από το παιχνίδι μια ώρα αρχύτερα. Αυτός που πριν από 15 μέρες, στο ματς με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, ζητούσε διαρκώς από τους συμπαίκτες του να του δώσουν την μπάλα για να εκδηλώσει επίθεση, τώρα δεν έχει κουράγιο να προσπαθήσει. Θέλει, μόνο, να τελειώσει ο εφιάλτης.

Σκηνή δεύτερη: Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο πάλαι ποτέ εμβληματικός αρχηγός της ομάδας, που σήμερα είναι γενικός διευθυντής της ΚΑΕ, αποχωρεί από το ΟΑΚΑ επτά λεπτά πριν από το τέλος της αναμέτρησης, κι ενώ ο «Εξάστερος» βρίσκεται 22 πόντους πίσω στο σκορ (56-78). Δεν βιάζεται να πάει κάπου. Απλώς, δεν αντέχει άλλο το θλιβερό θέαμα που παρακολουθεί.

Το «σοκ» της αλλαγής προπονητή δεν είχε θετικό αποτέλεσμα αυτή τη φορά. Οι παίκτες δεν ένιωσαν την ανάγκη να αποδείξουν ότι για τη μέχρι τώρα απογοητευτική πορεία του Παναθηναϊκού έφταιγε ο κόουτς, Γιώργος Βόβορας. Τα «χαστούκια» από τον Ερυθρό Αστέρα και το Λαύριο δεν ξύπνησαν τον εγωϊσμό που κάθε επαγγελματίας αθλητής πρέπει να διαθέτει. Επαιξαν ακόμη χειρότερα. Μπήκαν νωθροί στο ματς -η ομάδα έκανε το πρώτο της φάουλ έπειτα από έξι λεπτά αγώνα!- και μάρκαραν τους αντιπάλους τους «με τα μάτια». Οταν αποφάσισαν να αντιδράσουν κάπως, στο τελευταίο δεκάλεπτο, ήταν, πια, πολύ αργά.

Το μόνο που κατάφεραν, ήταν να επιβεβαιώσουν τις υποψίες: ότι τα χάλια του εφετινού Παναθηναϊκού δεν οφείλονται μόνο στα αγωνιστικά του ελλείμματα -σε ποιότητα, εμπειρία και «βάθος» του ρόστερ- αλλά, πρωτίστως, στη δική τους αδιαφορία. Στην απουσία μαχητικότητας και συγκέντρωσης. Παράξενο. Γιατί υπήρξαν στιγμές που η ομάδα «πολέμησε» κι έπαιξε καλά: κόντρα στην Αρμάνι, την Μπάγερν, τη Φενέρμπαχτε, την Αλμπα… Το παιχνίδι με την Αλμπα στο ΟΑΚΑ ήταν το τελευταίο μέχρι σήμερα, στο οποίο το «Τριφύλλι» λειτούργησε ως ομάδα. Εκτοτε, άρχισε ο κατήφορος.

Η χθεσινή (Πέμπτη) ήττα από τη Ζενίτ (77-89) έριξε τους «Πράσινους» στο ιστορικό χαμηλό τους στην Ευρωλίγκα. Σε 17 αγώνες μετρούν, μόλις, πέντε νίκες. Για να ελπίζουν ότι θα προκριθούν στα πλέι-οφ, θα πρέπει να σημειώσουν (τουλάχιστον) άλλες δεκατρείς στα 17 ματς που απομένουν. Είναι απίθανο, αν όχι αδύνατον. Αλλά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον άλλοτε κραταιό Παναθηναϊκό δεν είναι να τερματίσει χαμηλά στην κατάταξη της κανονικής περιόδου. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι, η απογοήτευση να τον διαλύσει. Να του «γυρίσουν την πλάτη» οι οπαδοί του και να εκδηλώσουν τάσεις φυγής, παίκτες στους οποίους στηρίζει το μέλλον του: ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου, ο Παπαγιάννης, ο Νέντοβιτς…

Με τα χρήματα που (δεν) διαθέτει, ο ορφανός από μεγαλομέτοχο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αλλάξει το ρόστερ του στο εγγύς μέλλον. Ούτε να αποκτήσει παίκτες πρώτης διαλογής, ούτε να αποζημιώσει αυτούς που θα ήθελε να διώξει. Επομένως, το μόνο που του απομένει είναι να βρει έναν κόουτς -χωρίς μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις- που θα εμπνεύσει την ομάδα και θα δώσει κίνητρο στους αθλητές της. Ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης πιστεύουν ότι τον βρήκαν, στο πρόσωπο του Οντεντ Κάτας.

Ο 46χρονος Ισραηλινός, παιδί μεταναστών (ο πατέρας του είναι Αιγύπτιος και η μητέρα του Αλγερινή), υπήρξε εξαιρετικός καλαθοσφαιριστής. Κάποτε έφτασε στο κατώφλι του ΝΒΑ. Εχει διαπρέψει και στον Παναθηναϊκό – το καλοκαίρι του 1999 υπήρξε μια από τις πρώτες ακριβές μεταγραφές του Ομπράντοβιτς. Μάλιστα, το 2000 στην Πυλαία είχε «υπογράψει» την κατάκτηση της Κούπας, σκοράροντας στον τελικό 17 πόντους. Η καριέρα του θα ήταν ακόμη πιο ένδοξη, εάν ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο δεν τον υποχρέωνε να αποσυρθεί από τη δράση στα 26 του. Ως προπονητής, όμως, δεν έχει να επιδείξει σπουδαίο βιογραφικό. Εχει εμπειρία μόλις έξι μηνών στην Ευρωλίγκα (κι αυτή πριν από 13 χρόνια), δεν έχει κοουτσάρει ομάδα εκτός Ισραήλ, και ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγαλύτερο καράβι απ’ όλα όσα έχει κυβερνήσει μέχρι σήμερα.

Θα είναι, πάντως, εφόσον οριστικοποιηθεί αυτή η συνεργασία, πολύ πιο απαιτητικός με τους παίκτες του, από ό,τι ο Βόβορας. Εχει διδαχθεί την αξία της πειθαρχίας από τον καλύτερο. Τα «καψόνια» του Ομπράντοβιτς τον έκαναν, κάποτε, να κλάψει στα αποδυτήρια σαν μικρό παιδί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News