Ο Ρομέλου Λουκάκου, ο σούπερ σταρ της Εθνικής Βελγίου και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που σήμερα κερδίζει 282.025 ευρώ την εβδομάδα (σύμφωνα με τη Sun), δεν ήταν, πάντα, ο χαμογελαστός γίγαντας που γνωρίζουμε. Γιος μετανάστη από το Κονγκό, γεννήθηκε στην Αμβέρσα και μεγάλωσε στη Λιέγη και στις Βρυξέλλες μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις. Ωσπου, στην εφηβεία, ανακάλυψε ότι έχει το χάρισμα να κλωτσάει την μπάλα υπέροχα. Τέτοιες ιστορίες -παιδιών που απέδρασαν από τη δυστυχία χάρη στο ποδόσφαιρο-, η Αφρική ή η Νότια Αμερική έχουν πολλές να μας διηγηθούν. Αλλά, δυστυχώς, τις συναντάμε και στην καλή μας την Ευρώπη.

Ο τρόπος με τον οποίο αφηγήθηκε ο ίδιος τα παιδικά του χρόνια στο Βέλγιο, στη διαδικτυακή έκδοση του «The Players Tribune», ήταν συγκλονιστικός. Σε ένα απόσπασμα της συνέντευξής του αναφέρει: «Το γεύμα μας ήταν πάντα το ίδιο: ψωμί και γάλα. Ημουν έξι ετών, όταν μια μέρα επέστρεψα από το σχολείο, μπήκα στην κουζίνα και βρήκα τη μητέρα μου να ανακατεύει το γάλα με κάτι. Μου το έφερε κοντά και συνέχισε να χαμογελά, για να μου δείξει πως όλα ήταν εντάξει. Εγώ, όμως, κατάλαβα αμέσως τι είχε γίνει. Είχε ανακατέψει το γάλα με νερό. Ημασταν απένταροι, όχι απλώς φτωχοί… Κάποια στιγμή την είδα να κλαίει, και της είπα: Μητέρα, θα αλλάξουν όλα, θα το δεις. Θα παίξω ποδόσφαιρο στην Αντερλεχτ και δεν θα έχεις, πλέον, να ανησυχείς για τίποτα».

Ο Λουκάκου δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, νόθος γιος μιας ευρωπαϊκής χώρας που σήμερα, χάρη στις επιδόσεις του στο ποδόσφαιρο, τον αναγνωρίζει ως γνήσιο τέκνο της. Σχεδόν οι μισοί από τους 23 βέλγους διεθνείς που θα αντιμετωπίσουν τη Γαλλία στον ημιτελικό της Τρίτης, στο Μουντιάλ της Ρωσίας, έζησαν καταφρονεμένοι επειδή είναι παιδιά ή εγγόνια αλλοδαπών, που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν, ήδη, από τη δεκαετία των ’50s. Ο Λουκάκου, ο Κομπανί, ο Μπογιάτα, ο Τίλεμανς και ο Μπατσουαγί κατάγονται από το Κονγκό. Ο Φελαϊνί και ο Τσαντλί από το Μαρόκο. Ο Βίτσελ από τη Μαρτινίκα. Ο Ντεμπελέ από το Μάλι…

Οι αγγλογάλλοι  ποδοσφαιριστές

Παιδιά μεταναστών είναι και οκτώ στους δέκα γάλλους διεθνείς. Οπως ο Στιβ Μανταντά, που γεννήθηκε στο Κονγκό και μετακόμισε στη Γαλλία σε νεαρή ηλικία, ή ο Σαμουέλ Ουμτιτί, που γεννήθηκε στο Καμερούν και οι γονείς του τον έφεραν στην Ευρώπη σε ηλικία δύο ετών. Στην Αγγλία, που θα παίξει την Τετάρτη με την Κροατία, εννέα στους 23 παίκτες της αποστολής κατάγονται από την Αφρική ή την Καραϊβική. Ο Ραχίμ Στέρλινγκ, για παράδειγμα, γεννήθηκε στην Τζαμάικα και έφτασε στην Αγγλία σε ηλικία πέντε ετών, όταν ο πατέρας του δολοφονήθηκε. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, 83 από τους 230 ποδοσφαιριστές των δέκα ευρωπαϊκών ομάδων που έφτασαν στους «16» του τουρνουά κατάγονται από κάποια άλλη χώρα και είναι μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς.

Στην περίπτωση του Βελγίου, όμως, συνέβη κάτι το καταπληκτικό: η θριαμβευτική πορεία της Εθνικής του ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο ένωσε, έστω προσωρινά, τη βαθιά διχασμένη κοινωνία του. Οι Φλαμανδοί (περίπου το 60% του πληθυσμού) και οι Γαλλόφωνοι (35%) δεν έχουν κανένα σημείο επαφής. Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, έχουν διαφορετική κουλτούρα, φοιτούν σε ξεχωριστά σχολεία και πανεπιστήμια. Βλέπουν τα δικά τους κανάλια, διαβάζουν τις δικές τους εφημερίδες, και αποφεύγουν να παντρεύονται μεταξύ τους. Αλλά η χαρά τους για τις επιτυχίες της «ουδέτερης» (λόγω της πανσπερμίας της) βελγικής ομάδας, τους έφερε κοντά: παρακολουθούν τα παιχνίδια μαζί, σε γιγαντοοθόνες στις πλατείες, πανηγυρίζουν μαζί, και οι δρόμοι των πόλεων είναι γεμάτοι με βελγικές σημαίες, που κρέμονται από τα παράθυρα. Σύμφωνα με το ΑΠΕ, οι ιστορικοί τονίζουν σε αναλύσεις τους στα ΜΜΕ της χώρας πως κάτι τέτοιο είχε να συμβεί από τις ημέρες της απελευθέρωσης, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν (και) στις Βρυξέλλες. Εκεί που -τι ειρωνεία- οι ευρωπαίοι ηγέτες συγκεντρώνονται τακτικά για να συζητήσουν πώς θα κρατήσουν τους μετανάστες μακριά από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News