«Σκέφτομαι το αδιανόητο, τη στρατιωτική νίκη του Πούτιν στην Ουκρανία» ξεκίνησε να γράφει ο ανταποκριτής των λονδρέζικων Times Μάθιου Κάμπελ, ένας δημοσιογράφος που στη μεγάλη καριέρα του σε διάφορα πόστα ανά τον κόσμο πέρασε και από τη Μόσχα των αρχών της δεκαετίας του ’90, δηλαδή την περίοδο της μετάβασης από τη μόλις διαλυμένη Σοβιετική Ενωση στην αβέβαιη Ρωσική Ομοσπονδία – έχει δει, συνεπώς, όχι απλώς πληγωμένη τη Ρωσία, αλλά σε κατάσταση αποσύνθεσης σχεδόν. Στον Κάμπελ χρωστάμε χάρη, αφού μπήκε στον κόπο να αποδελτιώσει και να περιλάβει στο κομμάτι του ό,τι γράφτηκε ή ειπώθηκε τον τελευταίο καιρό (στη Δύση, βέβαια) για την απευκταία έκβαση του πιο κακού σεναρίου: και πόλεμος να γίνει στην Ουκρανία, δηλαδή, και να βγει νικήτρια η Ρωσία.

Αφετηρία της σκέψης του ανταποκριτή υπήρξε η διαπίστωση ότι η Ρωσία λίαν προσφάτως απεκόμισε γεωστρατηγικά οφέλη από την εμπλοκή της στον εμφύλιο της Συρίας, το 2015, στο πλευρό του Μπασάρ αλ-Ασαντ, παρά τις προβλέψεις των Δυτικών ότι θα βάλτωνε α λα Αφγανιστάν (αναφέρεται, φυσικά, στη σοβιετική νίλα, όχι στους πολέμους των ΗΠΑ). Τέτοιο βάλτωμα προβλέπουν οι αναλυτές και τώρα για τον Πούτιν, στον ουκρανικό κάμπο αυτήν τη φορά, έγραψε ο Κάμπελ, επειδή οι Ουκρανοί υπόσχονται λυσσαλέα αντίσταση μέχρις εσχάτων. Πέρα από τον φόρο αίματος, λένε, θα υπάρξει και τεράστιο οικονομικό κόστος, ένα φορτίο ασήκωτο για το Κρεμλίνο. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Το Foreign Affairs, εξήτασε ήδη το θέμα την περασμένη εβδομάδα, μας πληροφόρησε ο ανταποκριτής. Το Μέσο απεφάνθη ότι από τη ρωσική νίκη στο πεδίο και τη συνεπαγόμενη κυριαρχία επί της Ουκρανίας θα προκύψει μείζον πρόβλημα συνολικώς για τη Δύση, «μία εκτεταμένη ζώνη αποσταθεροποίησης και ανασφάλειας», η οποία θα εκτείνεται από την Εσθονία μέχρι την Τουρκία. Και στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και άλλοι δημοσιολόγοι και καθηγητές, όπως η Λιάνα Φιξ του German Marshall Fund ή ο Μάικλ Κίματζ του Catholic University of America, οι οποίοι συνειδητοποίησαν ότι, σε τέτοια περίπτωση, ούτε η Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε το ΝΑΤΟ θα μπορέσουν να διασφαλίσουν την ειρήνη στη Γηραιά Ηπειρο.

Το «Ελσίνκι» έχει τελειώσει

«Οι αναλογίες του Ψυχρού Πολέμου δεν θα είναι χρήσιμες σε έναν κόσμο με ρωσική Ουκρανία», έγραψαν, επειδή η ψυχροπολεμική ισορροπία επετεύχθη με τις Συμφωνίες του Ελσίνκι, το 1975, σε μία πολύ μακρινή χρονική στιγμή δηλαδή. Ο ρωσικός έλεγχος στην Ουκρανία θα εισαγάγει νέα και απρόβλεπτη δυναμική στην καρδιά της Ευρώπης: έπειτα από αυτό το σημείο οι γείτονες της Ρωσίας δεν θα αισθάνονται ποτέ πια ασφαλείς. Και ο βρετανός στρατηγός σερ Ρίτσαρντ Μπάρονς συμφώνησε ότι ο Πούτιν μάλλον θεωρεί ότι η νίκη των ρωσικών όπλων είναι εφικτή: «Ο όλο και περισσότερο απομονωμένος Πούτιν μπορεί να σκέφτεται ότι έχει ιστορική αποστολή να επαναφέρει την Ουκρανία υπό τον έλεγχο της Ρωσίας» είπε, σημειώνοντας ότι ο «πάρα πολύ μεγάλος» χρόνος παραμονής του στην εξουσία «του έχει διώξει κάθε αμφιβολία για τον εαυτό του»… Ο,τι φαίνεται παράλογο σε εμάς, για τον Πούτιν είναι λογικό, κατέληξε ο Μπάρονς.

Από το Κίεβο στην Ταϊπέι

Η ρωσική νίκη «δεν είναι επιστημονική φαντασία» έγραψαν οι συντάκτες του Foreign Affairs: πρώτο αποτέλεσμά της θα είναι η στροφή του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, άρα η αναζωογόνηση του ΝΑΤΟ, υπό την προϋπόθεση ότι στον Λευκό Οίκο θα υπάρχει πρόεδρος αφοσιωμένος στην Ατλαντική Συμμαχία και όχι κάποιος σαν τον Τραμπ (διότι τυχόν επανεκλογή του, το 2024, μπορεί να καταστρέψει το ΝΑΤΟ και μάλιστα «την ώρα του πιο μεγάλου κινδύνου»). Αλλά και εκτός Ευρώπης ενδέχεται να υπάρξουν συνέπειες, και μάλιστα πολύ μεγάλες και δυσάρεστες για τους Αμερικανούς: η Κίνα θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση, την εστίαση της Ουάσινγκτον στην Ευρώπη, ώστε να δράσει ανενόχλητη στον δικό της ζωτικό χώρο, στην Ταϊβάν. Η ρωσική νίκη στους σιτοβολώνες του Κιέβου θα οδηγούσε σύμπασα τη Δύση «σε κατάσταση διαρκούς οικονομικού πολέμου με τη Ρωσία». Η Ρωσία θα αντικρούσει τις κυρώσεις με «κυβερνοεπιθέσεις και με ενεργειακό εκβιασμό. Και τότε η Κίνα θα μπορούσε κάλλιστα να συμπαραταχθεί με τη Ρωσία στον οικονομικό πόλεμο».

Ο Κάμπελ παρέθεσε και την άποψη βετεράνου στελέχους της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας MI6, του άλλοτε επικεφαλής της σερ Τζον Σάουερς. Αυτός τοποθετήθηκε με πολιτικούς όρους, πλήρως ευθυγραμμισμένος με την τρέχουσα γραμμή της Ουάσινγκτον: «Ο Πούτιν δεν θέλει μία δημοκρατική Ουκρανία, με ελεύθερη αγορά και με κράτος δικαίου, διότι αυτό αποσταθεροποιεί τη Ρωσία. Οι Ρώσοι θα αναρωτηθούν γιατί δεν μπορούν και αυτοί να έχουν τα ίδια αγαθά». Ο Σάουερς δήλωσε ικανοποιημένος με τη συνοχή του ΝΑΤΟ, υποστηρίζοντας ότι πήρε νέα ώθηση με την κρίση: «Η αίσθηση αποφασιστικότητας και ενότητας έχει ενισχυθεί».

Υπεράσπιση της Δύσης

Συνοψίζοντας, ο Κάμπελ έγραψε ότι καμία πηγή του δεν απέκλεισε την πιθανότητα ο Πούτιν να αναδειχθεί νικητής σε διάφορα επίπεδα, είτε με την απόσχιση των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας είτε με την κατάληψη ορισμένων ουκρανικών πόλεων εξαιρετικής σημασίας, όπως είναι η Οδησσός ή ακόμη και η πρωτεύουσα της χώρας, το Κίεβο. «Το κύριο ζήτημα σε οποιαδήποτε από αυτές τις περιπτώσεις θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα τον χειριστούμε στην υπόλοιπη θητεία του». Το Λονδίνο πρέπει να σταματήσει τη φάμπρικα του Londongrad, που την έστησε το ρωσικό χρήμα. Και η Δύση συνολικά, συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι πια επικεφαλής του μεταπολεμικού κόσμου, αφού η εποχή αυτή παρήλθε, πρέπει να υπερασπιστεί το πολιτικό σύστημά της και τις αξίες της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News