Απάνθρωπη. Μόνον έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς την κατάσταση που εξακολουθεί να επικρατεί στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας στη Λέσβο. Γιατί ο πληθυσμός στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Μεταναστών, όπως αποκαλείται, επίσημα, το κέντρο κράτησης χιλιάδων ανθρώπων, αυξάνεται αντί να μειώνεται, με αποτέλεσμα οι συνθήκες διαβίωσης να επιδεινώνονται μέρα με τη μέρα και η βία να μην περιορίζεται, πλέον, σε κρούσματα αλλά να αποτελεί επιδημία.

Σε τέτοιο βαθμό που μικρά παιδιά ηλικίας ακόμα και δέκα ετών αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν. Αυτό, τουλάχιστον, υποστήριξε ο Λούκα Φοντάνα, επικεφαλής της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (MSF) στη Λέσβο, μιλώντας σε δημοσιογράφος του τηλεοπτικού ενημερωτικού προγράμματος του BBC Victoria Derbyshire που κατάφεραν να λάβουν την απαραίτητη άδεια για να εισέλθουν στον καταυλισμό. «Πρόκειται για κάτι που το παρατηρούμε συνέχεια», επισήμανε, ειδικά μεταξύ των παιδιών που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Ο ιταλός γιατρός πρόσθεσε επίσης ότι παρότι έχουν ενημερωθεί για το γεγονός τόσο το ελληνικό υπουργείο Υγείας όσο και η Yπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, «παρ’ όλο που επιδιώκουμε την άμεση διακομιδή αυτών των παιδιών στην Αθήνα, αυτό δεν συμβαίνει, και αυτά τα παιδιά εξακολουθούν να είναι εδώ».

Στο ρεπορτάζ της η δημοσιογράφος Κάτριν Νάι αναφέρει πως ο καταυλισμός της Μόριας που άνοιξε τις πύλες του το 2015 , αρχικά είχε σχεδιαστεί ως κέντρο υποδοχής όπου οι διερχόμενοι πρόσφυγες και μετανάστες θα φιλοξενούνταν για λίγες, μόνον, ημέρες. «Αλλά κάποιοι βρίσκονται εδώ επί χρόνια», σημειώνει η Βρετανίδα. Και υποστηρίζει πως η δραματική αύξηση του συνολικού αριθμού των ανθρώπων που κρατούνται στη Μόρια και όλα όσα συνεπάγεται ο υπερπληθυσμός, είτε πρόκειται για την αυξανόμενη βία είτε για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής (70 άτομα να χρησιμοποιούν μία τουαλέτα), οφείλεται στο γεγονός ότι «η Ελλάδα ενισχύει την πολιτική του ‘περιορισμού’ που εφαρμόζει η ΕΕ, κρατώντας τους ανθρώπους στο νησί αντί να τους μεταφέρουν στην ηπειρωτική Ελλάδα».

Oσον αφορά τη συμφωνία για την επιστροφή χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων στην Τουρκία, η Κάτριν Νάι περιορίζεται να αναφέρει πως από τον Μάρτιο του 2016, όταν τέθηκε σε ισχύ, έως και τον περασμένο Ιούλιο, σύμφωνα με τα επίσημα ευρωπαϊκά στοιχεία στην Ελλάδα εισήλθαν 71.645 άνθρωποι ενώ στην Τουρκία επέστρεψαν μόλις 2.224. «Δεν έχουμε τα χρήματα, γνωρίζετε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Θέλω να βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, γιατί η Ευρωπαϊκή Eνωση έκλεισε τα σύνορα» δήλωσε από την πλευρά του ο Γιώργος Ματθαίου, εκπρόσωπος Τύπου της ελληνικής κυβέρνησης στη Μόρια, αναγνωρίζοντας, ταυτόχρονα, ότι οι συνθήκες διαβίωσης στοn καταυλισμό είναι απαίσιες.

Ο Λούκα Φοντάνα, ωστόσο, έχει διαφορετική άποψη, κάνοντας λόγο για το «χειρότερο μέρος που έχει δει στη ζωή του», και δεδομένου ότι έχει εργαστεί σε εμπόλεμες ζώνες σε όλον τον κόσμο ενώ συμμετείχε και σε αποστολές των MSF κατά την έξαρση της επιδημίας του ιού Eμπολα στη Δυτική Αφρική, τα λόγια του έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. «Δεν έχω δει ποτέ ξανά το επίπεδο δυστυχίας που βλέπουμε καθημερινά εδώ. Ακόμα και όσοι έχουν προσβληθεί από τον Eμπολα εξακολουθούν να ελπίζουν ότι θα επιβιώσουν ή ότι θα έχουν τη στήριξη της οικογένειάς τους, της κοινωνίας, του χωριού τους, των συγγενών τους. Εδώ η ελπίδα χάνεται εξαιτίας του συστήματος», υποστήριξε.

Δίχως, καμιά ελπίδα, οπότε, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους περισσότερους από 8.000 ανθρώπους που παραμένουν έγκλειστοι σε έναν χώρο που προοριζόταν για την «φιλοξενία» 2.000 ατόμων, το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα καταφέρουν να φύγουν από εκεί. «Είμαστε πάντα έτοιμοι να δραπετεύσουμε, 24 ώρες την ημέρα έχουμε έτοιμα τα παιδιά μας. Η βία συνεπάγεται ότι τα μικρά μας δεν κοιμούνται», εξήγησε η Σάρα Καν με καταγωγή από το Αφγανιστάν. Αποκάλυψε επίσης ότι η ίδια και η οικογένειά της, κατά τη διάρκεια της ημέρας περιμένουν τη σειρά τους για να λάβουν τα τρόφιμα που δικαιούνται ενώ κατά τη διάρκεια της νύχτα βρίσκονται υπ’ ατμόν, ευελπιστώντας να αποδράσουν. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι απάνθρωπες αλλά αυτό που απασχολεί περισσότερο την Καν είναι η ακραία βία.

«Είναι σαν τον πόλεμο στη Συρία και ακόμα χειρότερα. Ακούσαμε για βιασμούς, και περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης», πρόσθεσε ο Αλί, πρώην «φιλοξενούμενος», μαζί με την οικογένειά του, στον καταυλισμό της Μόριας. «Διαπιστώσαμε ότι ο σεχταρισμός και ο ρατσισμός προϋπήρχαν, είτε ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες, είτε μεταξύ Κούρδων, Αράβων και Αφγανών», εξήγησε, υπογραμμίζοντας πως η σύγκρουση μεταξύ των αντίπαλων αντικαθεστωτικών οργανώσεων που μαινόταν στη Συρία, συνεχίζεται τώρα εντός του καταυλισμού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News