Η Γάζα αιματοκυλίστηκε ακόμη μία φορά, ενώ ο Κιμ Γιονγκ-Ουν δείχνει έτοιμος να υποδυθεί τον ρόλο του δρος Τζέκιλ και του κ. Χάιντ, απειλώντας να τινάξει στον αέρα την επικείμενη συνάντηση κορυφής με τον αμερικανό πρόεδρο.

Είναι αυτός ο μερικός απολογισμός μιας τραγελαφικής εβδομάδας κατά την οποία έγινε αισθητός ο αντίκτυπος της «ασυνάρτητης» εξωτερικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ. Ισχύει, οπότε, το ότι «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες;» διερωτάται σε άρθρο του ο Φεντερίκο Ραμπίνι, ανταποκριτής της La Repubblica (με συνδρομή) στη Νέα Υόρκη, επισημαίνοντας, ωστόσο, δύο σημαντικά στοιχεία.

Πρώτον, ότι εν μέσω αυτής της παγκόσμιας αταξίας το δολάριο ενισχύεται αισθητά και, δεύτερον, ότι ο Τραμπ συνεχίζει να βελτιώνει, αργά αλλά σταθερά τα ποσοστά του, στις δημοσκοπήσεις. Η εξωτερική πολιτική του αμερικανού προέδρου ενδέχεται να αποδειχθεί καταστροφική, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους Αμερικανούς. Και όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού, δεν αποκλείεται να κληθεί να τον πληρώσει ένας άλλος πρόεδρος.

Οσον αφορά τις τραγικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, είναι ξεκάθαρο ότι η τραγωδία των Παλαιστινίων δεν απασχολεί ιδιαίτερα τον Λευκό Οίκο που ασπάζεται το αφήγημα του Μπενιαμίν Νετανιάχου: η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, πέρα από προεκλογική δέσμευση, ήταν κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό, ενώ την ευθύνη για τα τραγικά γεγονότα στη Γάζα τη φέρει αποκλειστικά η Χαμάς που επιδίωξε τη σύγκρουση ώστε να προκληθεί μια μαζική σφαγή.

Δεδομένου ότι κάποιες χώρες της Ευρώπης εμφανίζονται πρόθυμες να μεταφέρουν τις πρεσβείες τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, έμμεση συνέπεια της εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ αποτελεί επίσης η ντροπιαστική ανάδειξη της ανυπαρξίας μιας κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής (και) για τη Μέση Ανατολή.

Ο παράγων Κιμ

Ταυτόχρονα ανησυχία προκαλεί η ξαφνική μεταστροφή του Κιμ Γιονγκ-Ουν, που απειλεί τη διεξαγωγή τη συνόδου κορυφής μεταξύ ΗΠΑ και Βόρειας Κορέας στις 12 Ιουνίου στη Σιγκαπούρη. Εντελώς απροσδόκητα, όμως, και ξαφνιάζοντας τους πάντες, ο Τραμπ έδειξε πρωτόγνωρη αυτοσυγκράτηση και απέφυγε να αντιδράσει μέσω τουTwitter, αγνοώντας τις βορειοκορεατικές απειλές. Σχολιάζοντας ερώτηση δημοσιογράφων περί πιθανότητας αναβολής της συνόδου, ο αμερικανός πρόεδρος περιορίστηκε να πει «θα δούμε».

Πάντως το απόγευμα της Τρίτης, η Πιονγκγιάνγκ πρώτα κατήγγειλε τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις ΗΠΑ – Νότιας Κορέας (για τις οποίες νωρίτερα είχε εκδηλώσει, τρόπον τινά, συγκατάβαση) και ακύρωσε, ως αντίποινα, μια συνάντηση κυβερνητικών αντιπροσωπειών από τις δύο Κορέες ενώ στη συνέχεια απέκλεισε την πιθανότητα να τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το ενδεχόμενο του «μονομερούς πυρηνικού αφοπλισμού» της Βόρειας Κορέας.

Ο πήχης είναι ήδη ψηλά και μετά τις απειλές, η συνάντηση μεταξύ των δύο ηγετών μετατρέπεται –υποστηρίζει ο Ραμπίνι– σε μια «χάρη» που θα κάνει ή δεν θα κάνει ο Κιμ Γιονγκ-Ουν στον Ντόναλντ Τραμπ, ανάλογα με το εάν ο αμερικανός πρόεδρος του ζητήσει πολλά ή του προσφέρει λίγα.

Τέλος, η προσωπική επίθεση που εξαπέλυσε η Πιονγκγιάνγκ κατά του νέου σκληροπυρηνικού συμβούλου εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον, χαρακτηρίζοντάς τον «απεχθή», υπενθυμίζει σε όλους ότι η Βόρεια Κορέα έχει αθετήσει πολλές φορές τα λεγόμενά της.

Αλλωστε το κλίμα αισιοδοξίας των τελευταίων εβδομάδων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον περίεργο, αν όχι επίπλαστο. «Θα μπορούσε κανείς να πιστέψει πραγματικά ότι η Βόρεια Κορέα θα εγκατέλειπε το μοναδικό αποτρεπτικό μέσο που διαθέτει (καταλήγοντας, έτσι, να γίνει μια νέα Λιβύη, εκτεθειμένη, δηλαδή, σε απόπειρες ανατροπής του καθεστώτος από το εξωτερικό) στο όνομα της παγκόσμιας ειρήνης;» αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιταλός σχολιαστής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News