«Γράφω την έβδομη ημέρα των διαδηλώσεων που προκλήθηκαν από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία. Εκείνοι που διαμαρτύρονται είναι υπεύθυνοι άνθρωποι, καλοί πολίτες (συν κάποιοι άλλοι, βέβαια). Εκφράζουν έναν ηθικά απαραίτητο θυμό, αλλά αμφιβάλλω αν μπορούν να πάρουν τις αλλαγές που επιθυμούν, όπως και εγώ τις επιθυμώ άλλωστε».

Γιατί τόση απαισιοδοξία; Μάλλον επειδή η διαπίστωση είναι πικρή.

«Ο ρατσισμός είναι βαθιά ριζωμένος στην αμερικανική ζωή, θεσμοθετείται τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Δεν θα ηττηθεί από τις σημερινές εκδοχές της φιλελεύθερης και αριστερής πολιτικής. Το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων της δεκαετίας του 1960 πέτυχε σημαντικές νίκες επειδή τόσο οι Βαπτιστές ιεροκήρυκες όσο και εκείνοι που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατάλαβαν ότι χρειαζόταν μια πολιτική συμμαχιών».

Ο εγνωσμένου κύρους διανοούμενος και ομότιμος καθηγητής του Πρίνστον Μάικλ Ουάλτζερ κοιτάζει το παρελθόν και βλέπει ότι, όσον αφορά τη μερική υποχώρηση του ρατσισμού στις ΗΠΑ, τον σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η συμπόρευση πολιτών διαφορετικού προφίλ, «προτεσταντικές, καθολικές και εβραϊκές οργανώσεις που βασίζονταν σε μεγάλο αριθμό ακτιβιστών». Η ενότητα, λοιπόν, ήταν αυτή που στο παρελθόν, στη δεκαετία του ’60, έφερε κάποιο αποτέλεσμα: «Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και οι συνεργάτες του μίλησαν τη γλώσσα της καρδιάς, ένωσαν Αμερικανούς όλων των τάξεων».

Στη συνέχεια, η μονοπώληση του αντιρατσισμού από τους μαύρους ακτιβιστές («που δεν ήθελαν κανέναν λευκό στο κίνημά τους») ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. «Υπερήφανη αλλά αδιέξοδη πολιτική». Ο αρθρογράφος παραδέχεται τη διάλυση του κινήματος υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων, της δεκαετίας του ’60, αλλά καταγράφει ότι σημαντικές νίκες των «ταξικών και φυλετικών συμμαχιών» υπήρξαν οι προεδρικές θητείες των «Τζόνσον, Κάρτερ, Κλίντον και Ομπάμα», που άφησαν κοινωνικό αποτύπωμα: «Medicare, μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για τη μετανάστευση» κ.λπ.

Ο Ουάλτζερ σημειώνει ότι το νέο αμερικανικό κίνημα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων καλείται Black Lives Matter και ότι στις διαδηλώσεις του συμμετέχουν «πολλοί λευκοί, νέοι και ηλικιωμένοι». Ωστόσο προειδοποιεί τους συμμετέχοντες ότι οι ακρότητες βλάπτουν: «Ενα βράδυ είδα στην τηλεόραση ένα σύνθημα σε κάποιον τοίχο. Ελεγε, ‘Σώσε μία ζωή, σκότωσε έναν αστυνομικό’. Οι υπόλοιποι διαδηλωτές πρέπει να διαμαρτυρηθούν για αυτό το διεστραμμένο σύνθημα».

Ο αρθρογράφος αποδίδει τις περισσότερες λεηλασίες και καταστροφές σε λευκούς, φασίστες που «θέλουν να επιταχύνουν τον φυλετικό πόλεμο», αλλά δεν κρύβει από τους αναγνώστες του ότι και η παράταξη των αριστερών διαδηλωτών έχει τους δικούς της μπάχαλους. Εφιστά την προσοχή στο ότι πολλοί καταστηματάρχες που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις είναι αναγκασμένοι να ψάχνουν κάτι από το βιός τους μέσα στα ερείπια, μήπως και το περισώσουν: «Για τον μακροπρόθεσμο αγώνα, η κατώτερη μεσαία τάξη, συνήθως περιφρονημένη από την Αριστερά, είναι απαραίτητος σύμμαχος».

Και στην κατακλείδα του άρθρου βρίσκεται όλο το ζουμί. Γράφει ο Ουάλτζερ: «Αυτό που μέχρι στιγμής έχουν δείξει οι διαδηλώσεις είναι μια εντυπωσιακά μαζική, αλλά χωρίς πολιτική οργάνωση κινητοποίηση, η οποία δεν έχει την απαιτούμενη για τη νίκη ενότητα. Θα ήταν μεγάλο λάθος να γιορτάσουμε τις διαμαρτυρίες, αρνούμενοι να μιλήσουμε για το στοιχείο που λείπει από αυτές»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News