Ενα παιχνίδι, για αρχή. Οι λέξεις που έρχονται στο μυαλό της διεθνούς φήμης χορεύτριας και χορογράφου Λίντας Καπετανέα που ανέλαβε φέτος τη διεύθυνση του ιστορικού Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. «Ζωντανά γλυπτά, τσίρκο, ποίηση, μάσκες, συγκίνηση, γέλιο, περίεργα πλάσματα, θέατρο, υπέροχη μουσική, μυστήριο, ένταση, χιούμορ, έκπληξη». Πολλές και πολλά υποσχόμενες οι λέξεις της δημιουργού, που μαζί με τον σύζυγό της Γιόζεφ Φρούτσεκ έχουν ιδρύσει το διεθνές σχήμα RootlessRoot, διδάσκουν ανά τον κόσμο την πρακτική Fighting Monkey και χορογραφούν διεθνείς ανεξάρτητες ομάδες χορού. To στοίχημα της ενεργούς σχέσης με την παγκόσμια σκηνή και τα επιδραστικά ονόματα του χορού έχει ήδη κερδηθεί λοιπόν και με υψηλές προσδοκίες περιμένουμε να τα ανακαλύψουμε στο 24ο Φεστιβάλ που θα διενεργηθεί από τις 13 ως τις 22 Ιουλίου, στην Καλαμάτα. «Το Φεστιβάλ αυτό μας καλεί να αναλογιστούμε τις δυνάμεις που κρύβουμε όλοι μέσα μας και να απολαύσουμε υπέροχους δημιουργούς με την καρδιά μας» λέει η ίδια στο Protagon.

Εξαρχής, όσον αφορά τον βασικό άξονα των επιλογών της για το Φεστιβάλ, η Λίντα Καπετανέα ήταν ξεκάθαρη: «Ηθελα να δώσουμε έμφαση σε πολύπλευρους δημιουργούς και μεγάλους ερμηνευτές με βασικό άξονα του Φεστιβάλ τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος. Το θέμα αυτό σχετίζεται πολύ με την έρευνά μου, με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον χορό και θέλω πραγματικά οι θεατές και οι νέοι καλλιτέχνες να αντλούν δύναμη, κουράγιο και έμπνευση από τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Από την πρώτη στιγμή σχεδίασα το πρόγραμμα με τη σκέψη ότι θα είναι ένα σχολείο 10 ημερών που μπορεί να εμπνεύσει όλους, αλλά κυρίως τα νέα παιδιά».

Εδώ και χρόνια σκεφτόταν ότι θα ήθελε να αναλάβει ένα φεστιβάλ, για την ακρίβεια τι θα ήθελε να φέρει, να παρουσιάσει η ίδια σε ένα τέτοιο πλαίσιο. «Οταν έμαθα ότι η προηγούμενη διευθύντρια παραιτήθηκε, το πήρα απόφαση» λέει. Από την πρώτη στιγμή ήξερε ποιους χορευτές και ομάδες θέλει να φέρει στην Καλαμάτα και τους προσέγγισε αμέσως. «Η ανταπόκριση ήταν πολύ θερμή. Δεχτήκαμε και αξιολογήσαμε πάρα πολλές προτάσεις. Χαίρομαι που βρήκαμε τόσο αξιόλογους καλλιτέχνες που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Χαίρομαι ιδιαίτερα για όσους έρχονται πρώτη φορά στην Ελλάδα ως καλεσμένοι μου όπως ο Olivier de Sagazan και οι Marquese Scott και Poppin John. Οι προτάσεις που δεν προχώρησαν αφορούν κυρίως τεχνικούς περιορισμούς». Μάλιστα όπως μας αποκαλύπτει ετοιμάζεται ήδη για το 25ο Φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί το 2019. «Εχω αρχίσει να επικοινωνώ με κάποιες ομάδες και να βλέπω πολλές παραστάσεις. Αρχισα ήδη σχεδιάζω ένα πρόχειρο χάρτη όχι για τις παραστάσεις που θα ήθελα να καλέσω, αλλά για το ύφος, τη δυναμική που θέλω να έχει η επόμενη χρονιά».

Ο δρόμος, το youtube και η όπερα

Αναζητούμε ποιες διαφορετικότητες σε ύφος, κλίμα και αισθητική θα συναντήσουμε φέτος στις σκηνές του Φεστιβάλ. «Νομίζω βασικές νέες αφίξεις είναι οι καλλιτέχνες που δεν είναι μόνο χορευτές/χορογράφοι και επίσης οι freestylers που αντιπροσωπεύουν την κουλτούρα των πιο σύγχρονων γενεών. Εννοώ αυτούς που βλέπεις στον δρόμο περισσότερο ή στο youtube και ίσως όχι σε μια όπερα ή μια μεγάλη σκηνή. Μιλάμε για παιδιά συνήθως αυτοδίδακτα χωρίς σπουδές σε σχολές χορού που σε καθηλώνουν με την κίνησή τους δείχνοντας ότι ο χορός δεν έχει όρια ως προς την έκφραση και ότι είναι ένα πολύ πλούσιο τοπίο τόσο πολυσύνθετο όσο και οι άνθρωποι που το αποτελούν». Διευκρινίζει πως δεν υπάρχει ποσόστωση στις επιλογές για τη συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στο Φεστιβάλ. «Δεν υπάρχουν προς το παρόν τόσο αυστηρά κριτήρια. Θέλουμε να είναι ισχυρή η παρουσία των ελληνικών ομάδων και θα προσπαθήσω να τις στηρίξω με συμπαραγωγές».

Τη ρωτάω πόσο ακόμα θα συνεχίσει να χορεύει και γελάει. «Οσο μπορώ. Ελπίζω για πολύ ακόμα. Οπως στα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου όταν παρατηρήσω ότι ο κύκλος σχεδόν κλείνει, τότε είναι η στιγμή που το αποχαιρετώ». Δεν σταμάτησε ποτέ της να κινείται και να δουλεύει ακόμα και όταν ήταν τραυματισμένη ή όταν ήταν έγκυος στα δυο της παιδιά. «Το έλαβα ως δεδομένο της πραγματικότητας και συνέχισα με διαφορετική ένταση και με πολλή προσοχή. Οταν τραυματιζόμαστε από την κίνηση μπορούμε να πάρουμε ένα καλό feedback για τον τρόπο που δουλεύουμε το σώμα μας. Και όπως τραυματίζεσαι έτσι και θα γιατρευτείς, μέσα από την κίνηση δηλαδή. Δεν θεωρώ ότι περιορίστηκα ποτέ, απλά ότι χρησιμοποίησα διαφορετικά το σώμα μου σε εκείνες τις στιγμές».

Ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει μότο: «Αυτό που έχω πάρει από τους γονείς μου και τους παππούδες μου είναι η πίστη στη σκληρή δουλειά και για να επιβιώνεις αλλά και για να καταφέρεις κάτι που ονειρεύεσαι. Δεν πετυχαίνει πάντα. Δεν είναι συνταγή. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος και σίγουρα κάτι θα μάθεις από τη διαδικασία ή τουλάχιστον θα μπορέσεις να τροφοδοτήσεις την πίστη στον εαυτό σου και στους άλλους. Γιατί η δουλειά είναι και μοναχική και συλλογική».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News