Νόμιζα πως άρχιζε στις 8, και ήμουν εκεί από τις 7.30. Στις 8 παρά 15 άνοιξαν οι πόρτες. Ημασταν 5-6 άτομα εκεί, μόνο. Παραξενεύτηκα. Στις 8 παρά 10 ήρθαν άλλοι 9, και άρχισα να αναρωτιέμαι αν, ακόμα και 20-25 να μαζευτούμε, θα γίνει το πρόγραμμα; Μέσα μου μάλιστα, άρχισα να παιδεύω τι θα μπορούσα να γράψω;

Κατ’ αρχάς, όσο πλησίαζε 8 μ.μ., και βλέποντας ότι οι ταξιθέτριες εξακολουθούσαν να συνοδεύουν 5-6 ακόμα ανθρώπους στις θέσεις τους, σκέφτηκα ότι και τόσοι μόνο να μείνουμε σε μια αίθουσα που χωράει περίπου 400, το Μέγαρο, αλλά και οι καλλιτέχνες, δεν θα ακυρώσουν την μουσική παράσταση.

Και σε τέτοια περίπτωση – συνέχισα τη σκέψη μου – όσο και αν με στεναχωρεί το «25 νοματέοι μόνο» που είχα μετρήσει ως τότε, μόνο επαίνους θα είχα να εκφράσω σε διοργανωτές και καλλιτέχνες που δεν «μάσησαν». Άλλωστε, η Τέχνη, και μάλιστα αυτού του είδους, από λίγους, μεμονωμένους θεατές ξεκίνησε, καταξιώθηκε, και εν συνεχεία μεταδόθηκε στους πολλούς.

Εκεί όμως που σημείωνα μες το μυαλό μου αυτές τις αναπάντεχες σκέψεις μου, η ροή του κόσμου άρχισε να δυναμώνει. Πάντα ο Ελληνας είναι της τελευταίας στιγμής σκέφτηκα. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση η συγκεκριμένη σκέψη δεν μου έφερε θυμό ή και στεναχώρια. Ρώτησα όμως το ζευγάρι που ήρθε και κάθισε στις παραδίπλα θέσεις αν «είχε κίνηση έξω στους δρόμους;» Οχι, είπε ο κύριος. «Κάθε άλλο»!

Τότε, συνεχίζοντας να φυλλομετρώ το Πρόγραμμα αυτού του Κύκλου με τους Ελληνες Σολίστ στο Μέγαρο, πρόσεξα ότι ώρα έναρξης των παραστάσεων ήταν 8.30, και όχι 8.00 που «αποφάσισε» το θολωμένο μου μυαλό!

Θύμωσα με τον εαυτό μου, αλλά χαμογέλασα ταυτόχρονα! Συνέχισα να μετρώ τις θέσεις που γέμιζαν, και σταμάτησα γύρω στις 8.20 όταν πέρασα τους 250. Η αίθουσα, με την αραιή κατανομή των θέσεων για υγειονομικούς λόγους, ήταν παραπάνω από αξιοπρεπώς γεμάτη, η παράσταση μπορεί να αρχίσει, και οι αρχικές σημειώσεις μου να φύγουν!

Πανόραμα πρωτότυπων έργων και μεταγραφών

Εννέα μικρά έργα, τα έξι για σαξόφωνο και πιάνο, δύο για σόλο πιάνο και ένα τρίο για βιολί, σαξόφωνο και πιάνο, από τρεις, σπουδαίους και παγκοσμίως καταξιωμένους μουσικούς μας, γέμισαν την αίθουσα που λίγη ώρα πριν με τρόμαζε, αλλά και τις ψυχές μας που, εδώ και περίπου δύο χρόνια τρομαγμένες είναι κι αυτές!

Παραθέτω εδώ το μενού της βραδιάς, προς τέρψιν εκείνων που δεν μπόρεσαν να έρθουν:

Claude Debussy: Ραψωδία για σαξόφωνο και πιάνο, Πρελούδιο στο Απομεσήμερο ενός Φαύνου και Σειρήνες από τα «Νυχτερινά».

Darius Milhaud: Σκαραμούς, σουίτα για σαξόφωνο και πιάνο

Marc Eychenne: Καντιλένα και Χορός (τρίο για βιολί, σαξόφωο και πιάνο).

Ερρίκος Βάϊος: Smoke from a blue flame, για σαξόφωνο και πιάνο

George Gershwin: Τρία πρελούδια για σαξόφωνο και πιάνο

Μίκης Θεοδωράκης: Κρητικό κοντσερτίνο για σαξόφωνο και πιάνο

Pedro Iturralde: Czardas (Ουγγρικός χορός), για σαξόφωνο και πιάνο

Μια σκηνή, ένα πιάνο, και ένα αναλόγιο.

Ενας παλιομοδίτικα κομψός άνδρας, όρθιος, να κρατά το σαξόφωνό του με τρόπο που εύκολα θα τον έλεγες και ερωτικό. Διαβάζοντας πριν το κοντσέρτο μια παλιά συνέντευξή του, βρήκα την απάντηση στο ερώτημα «γιατί επιλέξατε αυτό το μουσικό όργανο;»: Μου άρεσε η όψη του! Είπε ο Θεόδωρος Κερκέζος, που το Gramophone (Editor’s Choice) τον χαρακτηρίζει ως «έναν από τους σημαντικότερους σολίστ των ημερών μας».

Και δίπλα καθιστή στο πιάνο, μια ψιλόλιγνη γυναίκα, αιθέρια και πληθωρική, σχεδόν να πάλλεται και να ταλαντεύεται με κάθε νότα.

Η Δανάη Ντέρκεν, γεννημένη το 1991 στο Βούπερταλ της Γερμανίας από ελληνίδα μητέρα και πατέρα Γερμανό. «Μια αποκάλυψη για κάθε λάτρη του πιάνου!» – Rheinische Post

Αν το κοινό στην Αίθουσα Μητρόπουλου υποκλίθηκε στον Κερκέζο, τη Δανάη την λάτρεψε!

«Είμαι πάντα χαρούμενη όταν παίζω στην Ελλάδα, και πιο πολύ όταν παίζω με άλλα όργανα γιατί το πιάνο από τη φύση του δεν είναι και το πιο μουσικό όργανο», μου είπε σε μια σύντομη κουβέντα που είχαμε, διευκρινίζοντας το εξής νοιώθοντας προφανώς την απορία μου: «Εμείς οι πιανίστες ακούμε και μαθαίνουμε τόσα πολλά από τα άλλα όργανα, κυρίως τα πνευστά και τα έγχορδα, άμα κάποιος αναπνέει ή το βιμπράτο από το βιολί…».

«Ακούστε κι άλλα έργα της Δανάης. θα την δείτε να μεσουρανεί στις μεγαλύτερες αίθουσες, με τις μεγαλύτερες ορχήστρες.», μας προέτρεψε μετά την παράσταση ο Θεόδωρος Κερκέζος. Εχει δίπλα του και τον γιο του Ανδρέα, 20 μόλις χρόνων, που ήδη θεωρείται ανερχόμενο ταλέντο. Ζει μόνιμα στη Βιέννη, που είναι και η δεύτερη πατρίδα του Θεόδωρου, ο οποίος προτιμά όμως να έχει τη βάση του εδώ.

Πήρε σαξόφωνο στα χέρια του, παιδί 14 ετών. Δεν «υπήρχε» τότε αυτό το όργανο, ως κλασικό, στην Ελλάδα. Ολος ο κόσμος, λέει, το θεωρούσε όργανο της τζαζ.

Οταν άκουσα την Τετάρτη το βράδυ το Κρητικό κοντσερτίνο του Μίκη Θεοδωράκη, για σαξόφωνο και πιάνο, η… ελληνικότητα του οργάνου βρήκε επιτέλους τη δικαίωσή του!

«Ηταν φίλος μου καλός ο Μίκης. Σπουδαίος συνθέτης, ποιος το αμφισβητεί; Το μικρό παράπονό του όμως ήταν ότι οι Ελληνες δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει καλά τον κλασικό Μίκη, ίσως γιατί έχει τύχει τόσο μεγάλης προβολής το πιο ελαφρύ του ρεπερτόριο. Είμαι πεπεισμένος όμως ότι ο συμφωνικός Θεοδωράκης θα δικαιωθεί ακόμα πιο πολύ και παγκοσμίως».

«Τι βλέπετε στην Αυστρία που θα θέλατε να το είχαμε και εμείς εδώ;», τον ρώτησα.

«Αισθητική! Αυτή μου λείπει στην Ελλάδα. Υπάρχει, αλλά λίγη. Γενικά, δεν έχουμε όμως. Θλίβομαι που βλέπω ακόμα ανθρώπους να πετάνε σκουπίδια στους δρόμους, οδηγούς να ρίχνουν πράγματα από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους. Στενοχωριέμαι όταν βλέπω ατημέλητους και κακοντυμένους ανθρώπους, ακόμα περισσότερο όταν τους ακούω να μιλούν άσχημα».

Το φινάλε της παράσταση ήταν ένας υπέροχος ουγγρικός χορός, για σαξόφωνο και πιάνο, του Ισπανού σαξοφωνίστα και συνθέτη Πέδρο Ιτουρράλντε, που η κριτικός Μάϊρα Μιλολιδάκη χαρακτήρισε στο Πρόγραμμα ως μια σαρωτική μουσική πρόκληση.

Απολαύστε το εδώ, όπου τον Κερκέζο συνοδεύει η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου.

Οι περίπου 200 της αίθουσας, όρθιοι, χειροκροτήσαμε σαν 400 και βάλε.

Κοίταξα γύρω μου, ούτε ένας χωρίς μάσκα, αλλά το χαμόγελο και η συγκίνηση δεν κρύβονταν. Ο Κερκέζος μου λέει ότι παρά τις δυσκολίες της πανδημίας, η τέχνη πάντα βρίσκει τον τρόπο να αναδεικνύεται και να προσφέρεται. «Εχω παίξει σε αρκετές χώρες μέσα στην πανδημία, αλλά πουθενά δεν τηρούνται τόσο καλά τα μέτρα όσο εδώ, στο Μέγαρο Μουσικής».

Το ξανάγραψα: Ο Πολιτισμός και η αισθητική μας δείχνουν τον δρόμο.

• Το πρόγραμμα «Ελληνες Σολίστ», που ξεκίνησε με Κερκέζο και Ντέρκεν, συνεχίζεται μέχρι και τον Μάϊο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News