Η συμπίεση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ θέτει εν αμφιβόλω ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη, καθώς οι επιδόσεις της «Πρώτης φοράς Αριστερά» στην κυβέρνηση (ακόμα και οι έκτακτες προεκλογικές παροχές της τελευταίας στιγμής) δεν φαίνεται να πείθουν τους πολλούς και ειδικά αυτούς που πείστηκαν το 2015 να ψηφίσουν για πρώτη φορά το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.

Εξού και οι παροτρύνσεις – εκκλήσεις για πιο πλατιά «απεύθυνση» και τη μετατροπή του τελευταίου εφευρήματος της «Προοδευτικής Συμμαχίας» σε ενιαίο κόμμα, αντί να περιορίζεται απλώς στην πρόσμιξη «παλαιών υλικών» τύπου Θεοχαρόπουλου – Τζουμάκα.

Μία από τις φωνές αυτές είναι του εξαδέλφου του Πρωθυπουργού, Γιώργου Τσίπρα που με κείμενό του στη «Νέα Σελίδα» επανέρχεται στην πρότασή του για την ίδρυση νέου κόμματος που θα ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ των (πρώην) συνιστωσών.

«Είναι αναγκαίο αλλά και εφικτό μια τέτοια πολιτική προοπτική και πρόταση να καταστεί κυρίαρχη στο άμεσο μέλλον, να ηγεμονεύσει σε μια μακροπερίοδο. Να γίνει πλειοψηφική ώστε να προωθήσει τις αναγκαίες πολλαπλές τομές, αλλαγές και συναινέσεις που τόσο έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα μας. Να κερδίσει όχι οριακές αλλά πλατιές κοινωνικές πλειοψηφίες», είναι η αναφορά που ξεχωρίζει στο κείμενο το οποίο εκτός από τον κ. Τσίπρα υπογράφουν ο πρόεδρος του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων Κώστας Βαρλαμίτης και ο πρόεδρος του Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΚΑΠΕ) Βασίλης Τσολακίδης.

Οπως λέει ο εξάδελφος του επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος, η Προοδευτική Συμμαχία σε αυτές τις ευρωεκλογές είναι «ένα πρώτο βήμα (…) για να συναντηθούν σε ένα πλατύ προοδευτικό ρεύμα όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα αλλαγής σελίδας». Η μήπως επειδή στέρεψε το αφήγημα του «Η Ελπίδα Ερχεται» και πλέον χρειάζεται καινούριο περιτύλιγμα…

Το κείμενο, υπό τον τίτλο «Με την Ελλάδα των πολλών για προοδευτική αλλαγή σελίδας στη χώρα», έχει αναλυτικά ως εξής:

«Η βαθιά κρίση που αφήνουμε πίσω μας είναι ταυτόχρονα μια τελευταία ευκαιρία για μια μεγάλη αλλαγή πορείας για τη χώρα.

Η Ελλάδα μπορεί να γίνει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, δημοκρατική και προοδευτική. Μπορεί να αποκτήσει αναπτυξιακή στρατηγική που θα υπηρετείται συναινετικά σε βάθος χρόνου. Μπορεί να οικοδομήσει ένα κοινωνικό κράτος ισχυρό, κάτι που δεν υπήρχε ούτε πριν τα μνημόνια, και ένα πιο πειστικό και αποτελεσματικό κράτος δικαίου. Μπορεί να αξιοποιήσει με σχέδιο τα συγκριτικά ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα, να συνδυάσει διαφορετικά πεδία παραγωγής και οικονομίας, να βρεθεί σε καλύτερες θέσεις στις διεθνείς αλυσίδες αξίες, να προλάβει το τραίνο της 4 βιομηχανικής επανάστασης.

Ο μεσοπρόθεσμος στόχος μπορεί να είναι όχι απλώς η μείωση της ανεργίας, αλλά η οργανική απορρόφηση της σημερινής και αυριανής νεολαίας σε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, όχι με όρους υποαπασχόλησης και μισθούς των 400 ευρώ, αλλά με όρους πλήρους απασχόλησης και αξιοπρεπούς διαβίωσης, κάτι που προϋποθέτει μια οικονομία πιο παραγωγική, πιο ανταγωνιστική, πιο εξώστρεφη.

Προϋποθέτει και πολλά άλλα, όπως τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, την αξιολόγηση, την ευθύνη και λογοδοσία, τη διαφάνεια, και κυρίως την αποτελεσματικότητα σε όλα τα επίπεδα διοίκησης και διακυβέρνησης. Κορυφαίο ζήτημα για το βάθεμα της δημοκρατίας είναι πλέον η διαφάνεια και λογοδοσία στη λήψη αποφάσεων, η γνώση της κοινωνίας για τι διακυβεύεται στις αποφάσεις, η γνώση του τι μπορεί να γίνει και γιατί δεν γίνεται.

Είναι αναγκαίο αλλά και εφικτό μια τέτοια πολιτική προοπτική και πρόταση να καταστεί κυρίαρχη στο άμεσο μέλλον, να ηγεμονεύσει σε μια μακροπερίοδο. Να γίνει πλειοψηφική ώστε να προωθήσει τις αναγκαίες πολλαπλές τομές, αλλαγές και συναινέσεις που τόσο έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα μας. Να κερδίσει όχι οριακές αλλά πλατιές κοινωνικές πλειοψηφίες. Να κερδίσει ιδιαίτερα τα πιο δυναμικά, τα πιο δημιουργικά, τα πιο παραγωγικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, εκείνα που αναζητούν προοπτικές στη ζωή τους και στην συλλογική κοινωνική εξέλιξη. Είναι αναγκαία αλλά και εφικτή μια δημοκρατική πολιτική ηγεμονία που θα αφήσει πίσω την Ελλάδα της μιζέριας, του μετεμφυλιακού κράτους, του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης, του λαϊκισμού και της ιδεοληψίας, θα αφήσει πίσω την παρασιτική και διεφθαρμένη, τη χωρίς όραμα και σχεδιασμό νεοφιλελεύθερη διαχείριση οικονομίας και κράτους που οδήγησε στη βαθιά κρίση των τελευταίων χρόνων.

Στις εκλογικές μάχες που έρχονται δεν κρίνεται μόνο η συνέχεια των πολιτικών για μια Ελλάδα των πολλών. Δεν κρίνεται μόνο η συνέχεια των πολιτικών που έβγαλαν τη χώρα από τα μνημόνια με τη κοινωνία όρθια, που έδωσαν ξανά προοπτική ανάπτυξης, των πολιτικών που επιδιώκουν ξεκάθαρα να βάλουν τέλος στη λιτότητα, και την απαλλαγή από την επιτροπεία που αφήσαμε πίσω μας τον περασμένο Αύγουστο. Στις εκλογικές μάχες που έρχονται κρίνεται επίσης το αν θα ανακοπεί η πορεία των τελευταίων χρόνων προς μια νέα προοδευτική αλλαγή σελίδας για τη χώρα.

Ο νεοφιλελευθερισμός αλα ελληνικά που επαγγέλλεται η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Σαν να μην κατάλαβαν τίποτα από τις αιτίες της κρίσης επιδιώκουν να ξαναγυρίσουν πίσω σε ένα φαύλο σύστημα εξουσίας για την εξυπηρέτηση των ίδιων, των λίγων και των φίλων τους. Πρόκειται για ένα παλαιοκομματικό μόρφωμα με έντονα ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερα στοιχεία. Δεν έχει καμιά σχέση όχι μόνο με τις άμεσες ανάγκες της κοινωνίας αλλά και την ανάγκη αλλαγής πορείας όταν η κοινωνία έχει βουίξει για το αμαρτωλό, γεμάτο παθογένειες παρελθόν για το οποίο ευθύνονται. Υιοθετούν μια ακραία πολωτική, διχαστική τακτική για να κρύψουν το αληθινό τους ποιόν. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη εκφράζει την επιστροφή στο παλιό, αποτελεί αναχρονισμό.

Απ’ την άλλη μεριά, η ηγεμονία μιας άλλης πολιτικής που θα δίνει μακροπρόθεσμη προοπτική στη χώρα και στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, απαιτεί μεγαλύτερες συναινέσεις και πλατιές συμμαχίες. Η Προοδευτική Συμμαχία που οικοδομεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις ευρωεκλογές είναι ένα πρώτο βήμα σε μια μακρά πορεία ζυμώσεων και μετασχηματισμών που είναι αναγκαίοι για να μπορέσουν να συνενωθούν σε ένα πλατύ προοδευτικό ρεύμα όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα αλλαγής σελίδας και συντάσσονται στην προστασία των συμφερόντων και δικαιωμάτων ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα πέτυχε πολλά, παρά το γεγονός ότι δεν έγιναν όλα με τον καλύτερο τρόπο. Υπήρχε απειρία δράσης σε συνθήκες μεγάλης πίεσης και αναπόφευκτα κινηθήκαμε υπό τη μέγγενη της επιτροπείας. Παραμένει όμως η μόνη δύναμη που μπορεί να ηγηθεί των μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών μετασχηματισμών που έχουμε ανάγκη, αποσπώντας περισσότερες συναινέσεις και συμμαχίες. Η πορεία αυτή πρέπει να συνεχιστεί ώστε να καταστεί πιο αποτελεσματική, να ενισχυθεί εκλογικά, να εμπλουτιστεί, να οδηγήσει σε μια νέα τετραετία με περισσότερη προκοπή και προοπτική για τον τόπο.

Κώστας Βαρλαμίτης, Πρόεδρος του Ταμείου Παρακαταθηκών & Δανείων

Γιώργος Τσίπρας, Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ

Βασίλης Τσολακίδης, Πρόεδρος του Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΚΑΠΕ)»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News