Ιδρύθηκε το 1952 ως «Accordion Times and Musical Express».
Mετονομάστηκε σε «New Musical Express» – οι περισσότεροι έμαθαν να το αποκαλούν «ΝΜΕ». Επειδή ήταν ο εχθρός της κακής μουσικής – βασικά, της «στασιμότητας», των λιμναζόντων υδάτων. Ηταν το πρώτο βρετανικό περιοδικό που συμπεριέλαβε κατάλογο επιτυχιών.

Είχε χιλιάδες αναγνώστες. Ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνονταν ο Τζον Λένον, ο Μάλκολμ Μακλάρεν, ενώ -κατά καιρούς- άρθρα του είχαν υπογράψει ο Μπομπ Γκέλντοφ ή η Κρίσι Χάιντ των Pretenders – και πρώην σύντροφος του τραγουδιστή των Simple Minds.

Αντίστοιχα, τα εξώφυλλά του, που συνήθως αντιστοιχούσαν σε συνέντευξη με τον εικονιζόμενο σταρ, δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια απλή λίστα: ο Ελβις, ο Σινάτρα, οι Led Zeppelin, η Νταϊάνα Ρος, ο Ντέιβιντ Μπάουι, η Τζόαν Μπαέζ, ο Μπράιαν Φέρι. Τι να πρωτοθυμηθείς από τους ήρωες της εφηβείας και της νιότης σου; Πάτι Σμιθ, Μπράιαν Ινο, Νικ Κέιβ, Smiths, τα αστέρια του post punk, να και οι μάγκες του indie rock.

Πώς μπορεί να χωρέσεις μια αναδρομή της ιστορίας που ξεκίνησε το 1952, να παρακάμψεις τη δεκαετία του ’60 που «έβραζε», ξεχνώντας τις πωλήσεις των 300.000 αντιτύπων; Να γράψεις, μήπως, για την επιδραστικότητά του, για το ότι έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διάδοση και επικράτηση μουσικών ρευμάτων όπως η Brit Pop ή το Grunge; Οτι έγινε συνώνυμο της punk στα ’70s;

Εξάλλου, η τελευταία είδηση που το αφορά, δυστυχώς, σε κάνει να χάσεις πολλές από τις λεπτομέρειές του.

«Το Νew Musical Express σταματά την έντυπη έκδοσή του ύστερα από 66 χρόνια και, σύμφωνα με τους εκδότες του, θα συνεχισθεί διαδικτυακά, με ενίσχυση του nme.com, αλλά και με, ανά περίπτωση, ειδικές εκδόσεις που δεν θα υπερβαίνουν τις τρεις ανά έτος, όπως το NME Gold». Οπως εύκολα υποθέτει κάποιος -και όπως επιβεβαίωσε ο εκδότης του- το αυξανόμενο κόστος παραγωγής και η φθίνουσα διαφημιστική αγορά είναι οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν το περιοδικό στο τέλμα – όπως σχεδόν οτιδήποτε, πια, τυπώνεται σε χαρτί.

Και, αν το καλοσκεφτείς, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Το 2015 το ΝΜΕ είχε αρχίσει να διατίθεται δωρεάν, αφού είχε προηγηθεί μια δεκαετία πτώσης των πωλήσεών του και ενώ το τιράζ του έφτανε στα 15.000 τεύχη.

Η παραπάνω ανακοίνωση έγινε λίγες ημέρες μετά την αγορά των περιοδικών Time, Μarie Claire και Country Life από τον επιχειρηματικό όμιλο Epiris και το κλείσιμο πριν από λίγους μήνες της φυσικής έκδοσης του lifestyle περιοδικού Glamour – που, επίσης, συνεχίζεται στο Internet.

ΝΜΕ μόνο στο διαδίκτυο, λοιπόν. Οπου, από το -μακρινό, πια- 1996, που λάνσαρε τη διαδικτυακή ιστοσελίδα nme.com, έφτασε να μετρά επτά εκατομμύρια αναγνώστες, μηνιαίως. Ναι. Επτά εκατομμύρια.

Επομένως, τη μυρωδιά του χαρτιού τη χάνουμε, αλλά μας μένει η ύλη του. Και τα εξώφυλλα; Τα, για την ακρίβεια, εμβληματικά του εξώφυλλα-συνεντεύξεις, σύμφωνα με τους εκδότες, θα συνεχιστούν και αυτά στο nme.com – με τον τίτλο «Big Read», σε ειδικό χώρο του site.

Λίγο πριν εκδοθεί λοιπόν το τελευταίο τεύχος την προηγούμενη Παρασκευή, το BBC επέλεξε όσα εξώφυλλα θεωρεί αξέχαστα.

Το πρώτο εξώφυλλο, 7 Μαρτίου 1952

Από εδώ, ξεκίνησαν όλα… Ηταν σχεδόν χαοτικό, με μουσική, πολιτική, ανακοινώσεις της βρετανικής κυβέρνησης περί (εμπορικού) ραδιοφώνου. Και τιμή πώλησης έξι πέννες.

Fab Four: The Beatles, 11 Οκτωβρίου 1963

Ηταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το With The Beatles, το δεύτερο άλμπουμ του αγγλικού συγκροτήματος – εκείνον τον Νοέμβριο, στις 22 Νοεμβρίου, από την Parlophone. Και ο πλανήτης παραληρούσε.

The Thin White Duke: Ντέιβιντ Μπάουι, 15 Μαΐου 1976

Αυτή η φωτογραφία αποτελεί ορόσημο, αφού τότε ο καλλιτέχνης μεταμορφώθηκε σε έναν «Ασπρο Δούκα», μια καινούρια περσόνα – και έχοντας ήδη χάσει τον έλεγχο με τα ναρκωτικά.

The Battle of Britpop: Blur vs Oasis, 12 Αυγούστου 1995

Στα μισά της δεκαετίας του ’90, τότε που οι περισσότεροι είχαν χωριστεί σε «στρατόπεδα», υποστηρίζοντας -ο καθένας για τους λόγους του- το αγαπημένο τους συγκρότημα. Κανονική μάχη…

Rehab to Recovery: Eμινεμ, 17 Ιουλίου 2010

Ο λευκός ράπερ, έπειτα από έναν χρόνο απουσίας, επέστρεψε στα μουσικά πράγματα με το άλμπουμ Recovery. Και θρονιάστηκε επτά εβδομάδες στο Νο1 της Βρετανίας.

Back to Βlack: Εϊμι Γουάινχαουζ, 30 Ιουλίου 2011

Σοκαρισμένος ο κόσμος της μουσικής, σοκαρισμένο και το περιοδικό που αφιερώνει το εξώφυλλό του στο αστέρι που έμεινε για πάντα 27 ετών.

Holy Smoke: Ριάνα, 18 Σεπτεμβρίου 2015

Το περιοδικό γίνεται free press στην ουσία και η Ριάνα φορά μπλουζάκι «δωρεάν» και διανέμεται σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, καταστήματα, πανεπιστήμια.

She’s The One: Ντούα Λίπα, 19 Μαΐου 2017

Το περιοδικό την περιέγραψε ως την τραγουδίστρια που θα σηκώσει την κούπα στο άτυπο Πρωτάθλημα της Ποπ – και όχι άδικα. Την προηγούμενη χρονιά η Ντούα είχε ήδη ένα Νο1 (με το Be the One), ενώ είχε κερδίσει δύο Brit Awards.

Εκλογές: Τζέρεμι Κόρμπιν, 2 Ιουνίου 2017

Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές στο Νησί, το NME έκανε εξώφυλλο τον Τζέρεμι Κόρμπιν, τον ηγέτη των Εργατικών, δείχνοντας ξεκάθαρα την ιδεολογική του κατεύθυνση.

Το τελευταίο εξώφυλλο: Stefflon Don, 9 Μαρτίου 2018

Ο ορισμός τού «ιστορικού τεύχους». Το τελευταίο. Σε χαρτί. Με εξώφυλλο μια βρετανή ράπερ-τραγουδίστρια-συνθέτρια-νέο αίμα στο πεντάγραμμο.
Ο κόσμος της μουσικής δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News