Θα μπορούσε να δουλεύει στον Ολυμπιακό, ήδη, από το περασμένο καλοκαίρι (εάν, στο μεταξύ, δεν είχε απολυθεί…). Οι Ερυθρόλευκοι είχαν προσεγγίσει τον Πέδρο Ρουί ντα Μότα Βιέιρα Μαρτίνς -αυτό είναι το πλήρες όνομα του Πέδρο Μαρτίνς- προτού συμφωνήσουν με τον Μπέσνικ Χάσι. Ηθελε να έρθει στην Ελλάδα, όμως δεσμευόταν με την Γκιμαράες. Η οποία ήταν, ακόμη, ερωτευμένη μαζί του και δεν τον άφησε να φύγει. Οταν χώρισαν ξαφνικά –τον περασμένο Φεβρουάριο (18/2), έπειτα από μια βαριά εντός έδρας ήττα από την Μπράγκα– ήταν αργά για τον Ολυμπιακό. Είχε προσλάβει τον Οσκαρ Γκαρθία.

Ισως ο Βαγγέλης Μαρινάκης να είχε προτιμήσει τον καταλανό τεχνικό, ακόμη κι αν ο Μαρτίνς ήταν ελεύθερος εκείνες τις μέρες. Ο Γκαρθία, με περγαμηνές από την Μπαρτσελόνα και συστάσεις από τον Ερνέστο Βαλβέρδε, ήταν μεγαλύτερο «όνομα» – και τρεις φορές ακριβότερος. Στην πράξη, όμως, δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Κάθε άλλο. Ετσι, το σχέδιο άλλαξε. Ο Ολυμπιακός αναζητούσε, πλέον, έναν «μνημονιακό» προπονητή, που θα δεχόταν τη θέση χωρίς απαιτήσεις για δαπανηρές μεταγραφές. Η απώλεια του εφετινού τίτλου και -πιθανότατα- των εσόδων από το προσεχές Champions League γέννησε την ανάγκη ενός μειωμένου μπάτζετ για το 2018-2019. Οι αγαπημένοι παίκτες του Μαρτίνς δεν κοστίζουν περισσότερο από δύο εκατομμύρια ευρώ.

Ο Πορτογάλος, γεννημένος το 1970 στη Φέιρα των 11.000 κατοίκων, δεν έχει συνηθίσει στις πολυτέλειες. Ως πρώτος προπονητής έχει εργαστεί, από το 2006, στην Ουνιάο Λάμας, στη Λουζιτάνια Λουρόσα, στην Εσπίνιο, στη Μαρίτιμο, στη Ρίο Αβε… Ακόμη και σε σχέση με την τελευταία του ομάδα, την Γκιμαράες, ο Ολυμπιακός είναι τεράστιο μέγεθος. Κι αυτό είναι το μέγα ερώτημα: πόσο έτοιμος ήταν (ο Μαρτίνς) για ένα τέτοιο άλμα, από έναν μικρομεσαίο πορτογαλικό σύλλογο στον Ολυμπιακό, που δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το απόλυτο;

Στην επιλογή του μέτρησαν κάποια χαρακτηριστικά του, τα οποία θεωρήθηκαν συμβατά με τις απαιτήσεις των «ερυθρόλευκων»: είναι λάτρης του επιθετικού και θεαματικού ποδοσφαίρου, πολύ φιλόδοξος, έχει τον τρόπο να «κερδίζει» τους παίκτες του, είναι ανοιχτόμυαλος και προσαρμοστικός, και -πάνω απ’ όλα- επιβραβεύει εκείνους που «τα δίνουν όλα» για την ομάδα. Σε έναν Ολυμπιακό «καμμένο» από την αδιαφορία των ποδοσφαιριστών του, αυτό το τελευταίο εκτιμήθηκε πολύ από τη διοίκηση. Οπως συνηθίζει να λέει, «όσοι προσπαθούν, υποκινούν και τους άλλους να γίνουν καλύτεροι, άρα αξίζουν τις περισσότερες ευκαιρίες».

Ποτέ άλλοτε, τα τελευταία χρόνια, ο Ολυμπιακός δεν είχε βρει τον προπονητή του για την επόμενη σεζόν τόσο νωρίς – από τις αρχές Απριλίου. Μέχρι την έναρξη της προετοιμασίας απομένουν δύο ολόκληροι μήνες, πράγμα που θα βοηθήσει για έναν καλύτερο προγραμματισμό. Επιπλέον, ο Μαρτίνς θα έχει τη δυνατότητα να μελετήσει τη νέα του ομάδα σε τέσσερις επίσημους αγώνες της -έως το τέλος του Πρωταθλήματος- και να αξιολογήσει τους παίκτες της, προτού παραδώσει τις εισηγήσεις του για αποδεσμεύσεις και μεταγραφές.

Εδώ υπάρχει ακόμα μια ιδιαιτερότητα, σε σχέση με το περασμένο καλοκαίρι: ο Πορτογάλος δεν θα αποφασίσει εν λευκώ για τους ποδοσφαιριστές που θα αποκτηθούν, όπως είχε συμβεί με τον Χάσι. Θα κάνει τις προτάσεις του, όμως στις επιλογές θα έχουν λόγο και στελέχη της διοίκησης. Ηδη, η επικείμενη μεταγραφή του Μαντί Καμαρά από την Αζαξιό «χρεώνεται» στον Φρανσουά Μοντέστο. Επίσης, έχουν κλειδώσει οι επιστροφές παικτών που είχαν παραχωρηθεί ως δανεικοί (Σιώπης, Ρισβάνης, Γιαννιώτης, Τσιμίκας), αλλά και «στόχοι» από την εγχώρια αγορά. Ο Μαρτίνς έχει ιδιαίτερη αδυναμία στους έμπειρους ποδοσφαιριστές (και στους πολύ γρήγορους), όμως το ρόστερ της επόμενης περιόδου θα περιλαμβάνει αρκετούς νέους και πολλούς Ελληνες.

Στην τελευταία του δουλειά, στη Βιτόρια Γκιμαράες, είχε προσληφθεί (καλοκαίρι του 2016), αντικαθιστώντας τον Σέρχιο Κονσεϊσάο, με διετές συμβόλαιο. Ο στόχος ήταν η είσοδος στην πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας. Η ομάδα του τερμάτισε τέταρτη με ρεκόρ συγκομιδής πόντων, έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πορτογαλίας (όπου έχασε 2-1 από την Μπενφίκα) και προκρίθηκε στην Ευρώπη. Στο Europa League νίκησε τη Μαρσέιγ και πήρε ισοπαλίες με την Ζάλτσμπουργκ και την Κόνιασπορ. Το καλοκαίρι του 2017 είχε ενδιαφερθεί γι’ αυτόν, εκτός από τον Ολυμπιακό, και η Σεντ Ετιέν. Αλλά, στην εφετινή σεζόν, κάτι δεν πήγε καλά. Απολύθηκε τον Φεβρουάριο, μετά το 0-5 από την Μπράγκα, με 12 νίκες σε 36 ματς (σε Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Ευρώπη).

Ετσι αποφάσισε, ο Ολυμπιακός να είναι το πρώτο του επαγγελματικό βήμα μακριά από την πατρίδα. Οπως ήταν, κάποτε, για τον Μάρκο Σίλβα. Του ταιριάζουν, του Ολυμπιακού, οι πορτογάλοι προπονητές. Ολοι τους κατέκτησαν τίτλο εδώ. Μα πιο πολύ, στους πορτογάλους προπονητές «πάει» πολύ ο Ολυμπιακός. Αρκεί να θυμηθεί κανείς, ποια ήταν η συνέχεια της καριέρας τους μετά τη θητεία τους στον Πειραιά. Ο Λεονάρντο Ζαρντίμ πήγε στην Σπόρτινγκ, κι έπειτα στη Μονακό. Ο Βίτορ Περέϊρα πήγε στη Φενέρμπαχτσε και τώρα προπονεί την πρωτοπόρο του κινεζικού πρωταθλήματος. Ο Μάρκο Σίλβα δουλεύει στην Premier League (Χαλ και Ουότφορντ). Και ο Πάουλο Μπέντο «τα ‘κονομάει» στην Κίνα.

Με αυτό το σκεπτικό, ο Μαρτίνς έπραξε σοφά που δεν τρόμαξε από τη συνήθεια του Ολυμπιακού να αλλάζει τρεις τέσσερις προπονητές κάθε σεζόν, και τόλμησε να διαδεχθεί τον Οσκαρ Γκαρθία, ο οποίος κάθισε στον… ηλεκτρικό πάγκο σε μόλις δέκα παιχνίδια, προτού απολυθεί. Από τη συνεργασία αυτή, μόνον ο Ολυμπιακός έχει να χάσει, αν κάτι δεν πάει καλά. Ο πορτογάλος τεχνικός, που έρχεται σήμερα (Τρίτη) στην Αθήνα, δεν θα μπορούσε να κλωτσήσει τέτοια ευκαιρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News