«Και με τον αριθμό 34, από την Ελλάδα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο». Στα γήπεδα του ΝΒΑ απαγορεύονται μία ντουζίνα πράγματα. Οπλα, ναρκωτικά, σημαίες. Ωστόσο το προηγούμενο βράδυ στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν πέρασαν τουλάχιστον τρεις ελληνικές σημαίες που σηκώθηκαν μόλις ο Γιάννης άκουσε το όνομα του από τα μεγάφωνα.

Μαζί τους και ένα χειροκρότημα αντίστοιχο εκείνου που κέρδιζαν οι παίκτες των γηπεδούχων Νιου Γιορκ Νικς. Αλλά, εντάξει, στη Νέα Υόρκη ο Γιάννης μπορεί κατά κάποιο τρόπο να αισθάνεται γηπεδούχος. Η αρένα φιλοξενεί 20.000 θεατές. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς ήταν Ελληνες. Ομως ήμασταν αρκετοί. Με μπύρες στο χέρι, μπουκωμένοι με χοτ ντογκ, υπολείμματα ποπ κορν στα κοκκινισμένα, από το κρύο, χείλη. Δεν μπορώ, φυσικά, να ισχυριστώ ότι τον έβλεπα σε… φυσικό μέγεθος. Να, δείτε πώς φαίνεται το γήπεδο από μία θέση των 50 δολαρίων. Είναι πάντως αρκετά καλύτερα από την αίσθηση που σας δίνει η φωτογραφία.

Αλλά, εντάξει και από το Διάστημα να βλέπεις αυτό το γήπεδο, «την ομορφότερη αρένα του κόσμου», η αίσθηση είναι μοναδική. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι σε κινηματογραφικές θέσεις και συμπεριφορά που, για τα δικά μας ήθη παραπέμπει κάπου ανάμεσα στο Μέγαρο και σε αγώνα τένις. Είναι σίγουρα η αθλητική κουλτούρα των ανθρώπων, αλλά και ο χώρος που σου επιβάλλει αντίστοιχη συμπεριφορά. Είναι η σύμβαση του θεάματος. Πρωταρχικός σκοπός δεν είναι να νικήσει η ομάδα, αλλά να περάσεις εσύ καλά. Εσύ, ο πελάτης. Και όλα με χορηγό. Ένα μεσιτικό γραφείο σου προσφέρει τη Σειρά των Διασημοτήτων. Η κάμερα πάει στην πρώτη σειρά των καθισμάτων και σου δείχνει τον Τζον Μακενρό στην τεράστια στρογγυλή οθόνη της εξωπραγματικής ευκρίνειας που επικρέμμεται σαν πολυέλαιος πάνω από τον αγωνιστικό χώρο. Δείτε όμως τι έπαθε ο Τζον από τον συνoνόματό του…Επαθε σοκ, βλέποντας το κάρφωμα της χρονιάς από την καλύτερη θέση.

Χορεύτριες, διαγωνισμοί και εκτόξευση δώρων στην κερκίδα. Να χάνει η ομάδα με 17 πόντους και το γήπεδο να παραληρεί προσπαθώντας να πιάσει ένα μπλουζάκι. Τι λες τώρα…

Χαζεύω τους συμπατριώτες στην κερκίδα. Να χειροκροτούν το Μιλγουόκι, πατρίδα Ινδιάνων, σπίτι της Harley Davidson και ενός παιδιού από τη Νιγηρία που είναι Ελληνας. Αν αυτό δεν είναι η επιτομή της παγκοσμιοποίησης, τότε τι είναι; Θα μπορούσε βέβαια να ειδωθεί και αλλιώς, ως κάτι εγωιστικό, στα όρια του σωβινισμού, βασισμένο σε μία ιδιοτελή σχέση. Υπήρχε περίπτωση να θεωρούμε τον Γιάννη δικό μας αν δεν ήταν στο ΝΒΑ; Ούτε καν τα Χριστούγεννα. Και πάντα θα απορώ πώς αυτό το παιδί διώχνει αυτή τη σκέψη από το μυαλό του. Προφανώς θα την κρατάει απ´ έξω. Αλλωστε τώρα δεν τον νοιάζει, δεν έχει καμία σημασία. Τώρα είναι πρώτος στην πόλη, τι να του πει το χωριό; Ισως η μεγαλύτερη προσφορά αυτού του παιδιού προς την πατρίδα να είναι πως παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

Το παιχνίδι ήταν, περίπου, περίπατος για το Μιλγουόκι, με την καημένη τη Νέα Υόρκη να χάνει νωρίς τον καλύτερο της παίκτη, τον Πορζίνγκις, μετά από ένα θηριώδες κάρφωμα απέναντι στον Γιάννη, ο οποίος έδειχνε να τα βρίσκει σκούρα με τον Λετονό -είναι γνωστό πως δυσκολεύεται απέναντι του. Τελικό σκορ 103-89. Ο Γιάννης, εκτός από το κάρφωμα της χρονιάς, τελείωσε τον αγώνα με 23 πόντους, 11 ριμπάουντ, 6 ασίστ, 1 κλέψιμο και 2 κοψίματα.

Tον περιμέναμε περίπου μία ώρα. Μηδέν βαθμοί Κελσίου. Και όταν βγήκε κοντοστάθηκε, έδειξε να το σκέφτεται. Ηταν η στιγμή που ο παγκόσμιος σταρ έπρεπε να αλλάξει πρόσωπο, να πάρει το χαμόγελο, να θυμηθεί τον εαυτό του. Ηρθε και υπέγραψε αυτόγραφα, χάρισε χαμόγελα, έβγαλε φωτογραφίες. Γύρω του ήταν δύο σεκιουριτάδες της ομάδας, ένας κινηματογραφιστής και δύο αστυνομικοί. Αριστερά του ήταν το Empire State Building, αλλά, έστω για λίγο, μου φάνηκε ψηλότερος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News