Ενα ντόμινο προβλημάτων που εμφανίστηκαν το ένα μετά το άλλο και, αν δεν ληφθούν μέτρα, τα επόμενα χρόνια θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο, απειλεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες καταστροφές στην Τζακάρτα και, κατά κυριολεξία, να τη βυθίσει στα νερά.

Η ασυλλόγιστη χρήση των φυσικών πόρων και η άναρχη δόμηση απειλούν τη μεγαλύτερη πόλη της Ινδονησίας όπου σε μια ζώνη όχι πολύ μεγαλύτερη από το λεκανοπέδιο της Αττικής συνωστίζονται γύρω στα 30 εκατομμύρια άνθρωποι.

Τα μοντέλα για την περιοχή -ας μην ξεχνάμε ότι η Ινδονησία βρίσκεται στους τροπικούς- προβλέπουν τις επόμενες δεκαετίες αύξηση της θερμοκρασίας κατά αρκετούς βαθμούς και άνοδο της στάθμης της θάλασσας που μπορεί να φτάσει έως και ένα μέτρο, απειλώντας σοβαρά την ίδια την ύπαρξη της πόλης.

Ωστόσο, όπως σημειώνουν οι New York Times, στην κλιματική αλλαγή μπορεί να χρεωθεί μέρος μόνο της ευθύνης για την κατάσταση στη Τζακάρτα.

Η πόλη αργά αλλά σταθερά βυθίζεται και μάλιστα με ρυθμούς πολύ μεγαλύτερους από κάθε άλλη πόλη στον κόσμο.

Σήμερα το 40% της πόλης ήδη χαμηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας.

Στην  Τζακάρτα κυλούν 13 ποτάμια, όλα από τους γειτονικούς λόφους που δέχονται 300 ημέρες βροχής τον χρόνο. Πολλά είναι εξαιρετικά μολυσμένα, είναι γεμάτα σκουπίδια ή είναι ανοιχτοί υπόνομοι. Σε κάποια σημεία η κατάσταση είναι τόσο άσχημη ώστε τα ποτάμια κυλούν ανάποδα και το νερό που λιμνάζει από τις βροχές καταπίνει τα κτίρια.

Στο προάστιο Μουάρα Μπάρου η κατάσταση είναι ίσως χειρότερη από αλλού καθώς έχει βυθιστεί κατά τέσσερα μέτρα. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια -μόνο μια γενιά – η θάλασσα έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε απειλεί οικήματα που ήταν σε ασφαλή απόσταση και τώρα μένουν εκτεθειμένα στις ακραίες συνθήκες.

Αιτία είναι η υπεράντληση των υπόγειων υδάτων από εκατοντάδες παράνομα πηγάδια. Η στάθμη του νερού πέφτει συνεχώς και βυθίζει την πόλη σαν να ξεφουσκώνει ένα στρώμα με αέρα. Είναι μια αποτελεσματική λύση απέναντι στο πανάκριβο νερό του δικτύου ύδρευσης που διαχειρίζονται ιδιωτικές εταιρείες. Αποτελεσματική αλλά καταστροφική για όλη την πόλη.

Καθώς το 97% της επιφάνειας της Τζακάρτα καλύπτεται από τσιμέντο ή άσφαλτο, το βρόχινο νερό δεν έχει τρόπο να φτάσει μέσα στη γη και να ανανεώσει τις φυσικές δεξαμενές.

Στο μέλλον η πόλη θα χρειάζεται όλο και πιο υψηλά τείχη για να συγκρατήσει τα νερά από τα ποτάμια. Αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα, το βόρειο τμήμα της πόλης, αυτό που είναι κοντά στη θάλασσα και όπου βρίσκεται το οικονομικό κέντρο της πόλης, αλλά και όλης της Ινδονησίας, θα καταλήξει κάτω από τα νερά.

Η δύσκολή λύση σε όλα αυτά, αν το κράτος καταφέρει να ξεπεράσει τη διαφθορά και αναποτελεσματικότητα, είναι η ριζική ανάπλαση των περιοχών δίπλα στα ακόμη ανοιχτά ποτάμια.

Πολλοί από τους κατοίκους ζουν σε καμπούγκ, αυθαίρετες κατοικίες που χτίζονται δίπλα στα κανάλια και ρίχνουν τα απόβλητά τους μέσα σε αυτά. Ο καθαρισμός και τα έργα υποδομής είναι εξαιρετικά δαπανηρά και με τη σειρά τους απαιτούν κοινωνικά ακριβές λύσεις, όπως οι εξώσεις από τις αυθαίρετες κατασκευές.

Ο χρόνος όμως πιέζει αφόρητα.

Υπολογίζεται ότι η πόλη έχει μια δεκαετία για να σωθεί, αν και τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει την άνοδο των θαλασσών και όχι μόνο τη δική της καταβύθιση. Αν προσθέσουμε σε αυτά και διάφορες εθνοθρησκευτικές διαφορές που καθυστερούν την υλοποίηση, καταλαβαίνουμε γιατί στην Τζακάρτα οι προσπάθειες για λύση μένουν στο κενό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News